Аз Iф (СИ)

Яген гаворыць, што сё нармальна, стуацыя пад кантролем. Кажа, што знайшо у Кнзе парачку формул, якя павнны спрацаваць, праз дзень-друг ён усё ладзць, адправць нашага 'нябачнага сябра' назад апраметныя прорвы, з якх той прыйшо. Хлусць. Насамрэч ён ужо нчога не кантралюе. Яген абудз слу, з якой не можа саладаць. Але ён хутчэй здохне, чым прызнае, што памылся.

***

За тыдзень да гэтага мы паспрабавал зладзць адзн з рытуала, апсаных у Кнзе. 'Мстэрыя Хаосу' - неяк так ён называся. Рыхтавался мы з самай ранцы. Утрох прыцягнул з поля важк валун кацл яго хату. Яген накну на камень чорныя барвовыя палотны, зрабшы падабенства алтара . Потым ён се за стырно сваёй 'Адз' некуды мата на цэлы дзень. Вярнуся ён пасля надыходу цемры. Вылез з машыны, узя з пярэдняга сядзення вялкую спартыную сумку з урачыстым выглядам унёс яе хату.

- Ну што, неафты? Гатовыя? - сказа ён.

- Што там, Яген? - спыта я.

- Ншцяк, - Яген ухмыльнуся.

Ён раскры сумку, выцягну адтуль керамчны келх памерам з добры паходны кацялок сталява яго на каменным алтары. Затым яго руках з'явся хрургчны пластыкавы пакет, напонены густой цёмнай субстанцыяй.

- Кровачка, ага. Натурпрадукт без ГМО. 'Яму' спадабаецца, - Яген з трэскам разадра пакет пача пералваць яго змесцва келх.

Мы з Данкам мачал.

- Ды вы не парцеся, тут някага крымналу, - сказа Яген, абвёшы нас хуткм позркам. - Усё добраахвотна. На валанцёрскх, так бы мовць, пачатках.

Кнушы пусты пакет, Яген пача выцягваць з сумк раскладваць вакол алтара прадметы, неабходныя для Цырымон - срэбны штылет, старасвецк настольны гадзннк са знятым корпусам, мяшэчак з гарчычным зернем, манетк ера. Апусцшыся на карачк, ён начарц на падлозе канцэнтрычнае кола з упсанай яго васьмканцовай зоркай. Затым Яген выцягну з кшэн штано сцзорык, паласну сабе лязом упоперак далон пырсну уласнай крывёй на выяву актаграмы. Пасля ён зно узя кавалачак крэйды выве на падлозе няроным лтарам: 'н'га тавл э амр кв'лл д'го'.

Скончышы падрыхтоку, Яген падняся на ног. Выгляд яго бы трох звнчаны. Ён стая, зацскаючы далон насоку, каб спынць кро.

- Усё, неафты, тушыце святло. Далей пры святле зорак.

Згасшы газнчку, мы пастал вакол алтара. На падлозе валялася наша скнутая вопратка. Яген бы аголены па пояс. Нават у цемры бачныя был яго друзлыя цяглцы выпуклы жывот. Што сё-тк Геля м знайшла?.. Яген схляся над келхам са штылетам у руцэ. Загусцелая кро павольна сцякала з ляза. Яген прамаля скрозь зубы словы Лтан:

Бягучая кро.

Лязо.

Смвал Пустэчы.

Механзм.

Грошы.

Хаос...

Ён адкну штылет апусц пальцы келх. Ускну рук, акрапляючы крывёй неафта. Я адчу лпкя халодныя кропл на сваёй шчацэ. Яген закну твар да стол пача прамаляць нараспе:

З чорнай пустэчы,

Дзе Хаос Няствораны,

Праайцец усяго снага -

Ён крочыць, апрануты Цемру,

У ззянн Сям Свяцл...

са'ан тге!...

э мр н'га!...

клл'б томр!...

Нчога не адбылося.

Праз чвэрць гадзны мы з Ягенам разбраем алтар складваем у сумку цырыманяльныя прадметы. Яген выглядае збянтэжаным злым. Данк у лтаральным сэнсе слова качаецца па падлозе ад смеху. У яго начыста адсутнчае пачуццё гумару. Ён не лолвае сэнсу анекдота. Але часам ён смяецца з рэча, якя нкому не здаюцца смешным.

- Што, Яген, лажа? - гаворыць Данк памж прыступам смеху. - Лдар. Лдар, бляха! Бачыш, 'Ён' цябе не слухае. Нават у хп лепш бы атрымалася...

Твар Ягена цямнее. Падцснушы вусны, ён падыходзць да Данка з размаху б'е яго нагой пад рэбры. Данк кашляе хрыпць, затыхаючыся. Курчыцца на падлозе ад болю. Але не перастае смяяцца.

- Выбраны, маць тваю, - хрыпць Данк. - Брыда тупая.

У той раз я страшна раззлавася на Ягена. Цырымоня аказалася бутафорыяй. Мы змарнавал стольк часу, разбраючы галаваломныя тэксты формулы, а толку нуль. Няма Кнзе някай слы. Проста хтразробленая бязглуздзца накшталт манускрыпта Войнча. Махлярства чыстай вады, а я павёся, як дурань... Пазней, кал затрашчал цыкады пачал валцца дрэвы лесе, я зразуме, што памылся. 'Ён' усё-тк адгукнуся на клч Ягена.

***

Кал я вярнуся халупу, Данк ужо бы тут. Ён сядзе на зэдлку, падпёршы шчаку далонню, пльна разглядва нейкя прадметы, што ляжал перад м на стале. У пазмроку я не адразу зразуме, што гэта псталет кшталту 'Макарава' абойма, поная патрона.

- Адкуль ствол? - спыта я.

- Не твая справа, - агрызнуся Данк.

Ён узя псталет, увагна абойму са шчачком адцягну затвор - так хвацка, быццам усё жыццё практыкавася з агнястрэльнай зброяй. Я адступ. Дула псталета глядзела мне проста твар.

- Я яго бачы, - змрочна прамов ён.

- Каго, Данк? - спыта я. У мяне роце раптам зраблася суха, нбы з моцнага перапою.

- Яго. Таго, хто ломць дрэвы лесе. Ягоны голас у спевах цыкад.

Данк трох схл галаву знерухоме, быццам прыслухваючыся.

- Яген - тупы мудак, - сказа ён. - Кнга трапла да яго выпадкова. Ён не ведае, як з ёй абыходзцца, таму весь час лажаецца. Усё рона што малпу пасадзць за пульт кравання.

Ён апусц ствол. Я выдыхну. Павольна зраб крок наперад.

- Данк, дай мне гэту штукенцыю, - я старася, каб мой голас гуча як мага спакайней.

Ён паматля галавой схава ствол пад куртку.