ĈAPELO DE SORĈISTO

Tove Jansson:

ĈAPELO DE SORĈISTO

esperantigis Sten Johansson

ENKONDUKO

En iu griza mateno la unua neĝo falis sur Muminvalon. Ĝi alŝteliĝis dense kaj silente, kaj post kelkaj horoj ĉio estis blanka.

Mumintrolo staris sur la ŝtuparo rigardante kiel la valo surmetas vintran littukon, kaj li kviete pensis: ĉi-vespere ni ekvintrodormos. Ĉar tiel ĉiuj mumintroloj kutimas fari iam en novembro (kaj tio efektive estas sufiĉe prudenta faro de ĉiu kiu ne amas mallumon kaj froston). Li fermis la pordon kaj plandis ĝis sia patrino por diri:

La neĝo alvenis.

Mi scias, diris la patrino de Mumintrolo. Mi jam sternis por vi ĉiuj la plej varmajn kovrilojn. Vi dormos en la okcidenta subtegmenta ĉambro kun la besteto Snif.

Sed Snif tiel terure ronkas, diris Mumintrolo. Ĉu mi ne povus anstataŭe dormi kun Snufmumriko?

Kiel plaĉas al vi, diris Muminpatrino. Snif povos dormi en la orienta ĉambro.

Tiel la muminfamilio kaj ĉiuj iliaj amikoj kaj konatoj zorge kaj serioze preparis sin antaŭ la longa vintro. La patrino de Mumintrolo prezentis manĝon al ili en la verando, sed ĉiu ricevis nur piceajn pinglojn en sia taso (ĉar estas grave havi stomakon plenan de arbopingloj se oni intencas dormi dum tri monatoj). Kiam la vespermanĝo finiĝis (kaj ĝi ne tre bongustis) oni diris bonan nokton iom pli zorge ol kutime, kaj la patrino admonis ĉiujn lavi la dentojn. Poste la patro de Mumintrolo rondiris por fermi ĉiujn pordojn kaj fenestrumojn kaj pendigi kulo-reton sur la lustron por ke ĝi ne polviĝu.

Kaj poste ĉiuj enlitiĝis, faris hejmecan kavon al si, tiris la kovrilon ĝis la oreloj kaj pensis pri io plaĉa. Sed Mumintrolo iom suspiris kaj diris: Ni tamen perdos amason da tempo!

Tute ne! diris Snufmumriko. Ni sonĝos. Kaj kiam ni revekiĝos estos printempo...

Jes... murmuris Mumintrolo. Li jam glitis foren en la duonkrepuskon de sonĝoj.

Eksterdome faladis neĝo, dense kaj delikate. Ĝi jam kovris la ŝtuparon, ĝi pendis peze sur tegmentoj kaj fenestraj kadrumoj. Baldaŭ la tuta mumindomo estos mola, ronda neĝamaso. La horloĝoj ĉesis tiktaki, unu post alia, la vintro alvenis.

UNUA ĈAPITRO

en kiu oni priskribas kiel Mumintrolo, Snufmumriko kaj Snif trovis ĉapelon de sorĉisto, kiel neatendite aperis kvin nubetoj, kaj kiel la hemulo ekhavis novan hobion.

Iun printempan matenon je la kvara horo la unua kukolo flugis tra Muminvalo. Ĝi sidiĝis sur la tegmenton de la blua mumindomo kaj kukuis okfoje, ja iom raŭke, ĉar ankoraŭ estis tre frue printempe.

Poste ĝi flugis plu orienten.

Mumintrolo vekiĝis kaj longe kuŝis rigardante en la plafonon sen kompreni kie li troviĝas. Li dormis cent noktojn kaj cent tagojn, kaj la sonĝoj ankoraŭ kirliĝis ĉirkaŭ li kaj volis retiri lin en la dormon.

Sed kiam li turnis sin por trovi novan agrablan dormopozon li ekvidis ion kio tute klare vekis lin. La lito de Snufmumriko estis malplena.

Mumintrolo eksidis.

Jes, ankaŭ la ĉapelo de Snufmumriko estis for. Jen vere aĉa afero, diris Mumintrolo.

Li plandis ĝis la malfermita fenestro kaj rigardis eksteren. Jes ja, Snufmumriko uzis la ŝnuran ŝtupetaron. Mumintrolo trenis sin trans la fenestrobreton kaj singarde grimpis suben per siaj mallongaj kruroj. Li povis klare vidi la piedsignojn de Snufmumriko sur la malseka tero. Ili vagis tien-reen kaj estis sufiĉe malfacile sekveblaj. Jen kaj jen ili faris longajn saltojn kaj krucis sin mem. – Li ĝojis, pensis Mumintrolo. Jen li faris transkapiĝon, tio estas klara kaj evidenta.

Subite Mumintrolo levis la kapon aŭskultante. Malproksime Snufmumriko ludis per sia buŝharmoniko, li ludis sian plej gajan melodion: "Ĉiuj bestetoj bantigas la voston". Mumintrolo ekkuris direkte al la muziko.

Malsupre ĉe la rivero li renkontis Snufmumrikon kiu sidis sur la ponta apogilo balancante la piedojn super la rivero, kun sia malnova ĉapelo tirita suben sur la oreloj.

Saluton, diris Mumintrolo kaj sidiĝis apud lin.

Saluton, diris Snufmumriko kaj ludis plu.

La suno apenaŭ atingis super la arbopintojn kaj lumigis iliajn vizaĝojn. Ili duonfermis la okulojn al ĝi, svingis la krurojn super la brila fluanta akvo kaj sentis sin senzorgaj kaj amikaj.

Sur tiu rivero ili iam pli frue velis al multaj mirindaj spertoj. Kaj en ĉiu vojaĝo ili trovis novajn amikojn kaj kunvenigis ilin hejmen en Muminvalon. La gepatroj de Mumintrolo akceptis ĉiujn iliajn novajn konatojn same trankvile, ili nur enmetis pluajn litojn kaj faris la manĝotablon pli granda. Tiel la mumindomo iĝis svarma domo kie oni faris kion ajn oni emis kaj malofte zorgis pri la morgaŭo. Kelkfoje ja okazis tie ekscitaj kaj teruraj aferoj, tamen neniu havis tempon enui (kaj tio ja estis granda avantaĝo).

Kiam Snufmumriko atingis la lastan strofon de sia printempa kanto li enpoŝigis la buŝharmonikon kaj diris: Ĉu Snif vekiĝis?

Mi pensas ke ne, diris Mumintrolo. Li ĉiam dormas unu semajnon pli ol la aliaj.

Do ni veku lin, diris Snufmumriko decide kaj saltis de la ponta apogilo. Hodiaŭ ni devos fari ion nekutiman, ĉar estos bela tago.