ĈAPELO DE SORĈISTO

Snufmumriko movis la ĉapelon surplanken inter la komodo kaj la kuireja pordo. Jen denove vi havas plian meblon, li diris rikanante, ĉar Snufmumriko malofte komprenis la ĝojon de posedo. Li bonfartis kun la malnova vesto kiun li surhavis de kiam li naskiĝis (neniu scias kie kaj kiel), kaj la sola posedaĵo kiun li ne fordonis estis la buŝharmoniko.

Se vi jam finis matenmanĝi, do ni iru sperti kion la snorkoj faras, diris Mumintrolo. Sed antaŭ ol iri en la ĝardenon li forĵetis siajn ovoŝelojn en la paperkorbon, ĉar li (kelkfoje) estis ordema mumintrolo.

Poste la salono estis malplena.

En la angulo inter la komodo kaj la kuireja pordo staris la ĉapelo de sorĉisto kun ovoŝeloj surfunde. Kaj nun okazis io vere stranga. La ovoŝeloj komencis transformiĝi.

La fakto estas, ke se io kuŝas sufiĉe longe en ĉapelo de sorĉisto, ĝi transformiĝas en ion tute alian – precize kion, neniam eblas scii antaŭe. Estis feliĉo ke la patro de Mumintrolo ne trovis la ĉapelon konvena, ĉar se li konservus ĝin surkape iom pli longe nur la protektanto de ĉiuj bestetoj scias kio iĝus el li. Kiel nun okazis, li ekhavis nur malfortan kapdoloron (kaj ĝi pasis jam posttagmeze).

Sed la ovoŝeloj restis en la ĉapelo, kaj malrapide ili komencis aliformiĝi. Ili konservis sian blankan koloron sed kreskis, kreskadis kaj iĝis molaj kaj lanaj. Post iom ili tute plenigis la ĉapelon. Kaj jen liberiĝis kvin etaj rondaj nuboj de la ĉapela rando kaj disŝvebis en la verandon, mole saltetis suben laŭ la ŝtuparo kaj restis enaere iom super la tero. Sed la ĉapelo de sorĉisto estis malplena.

Kiel terure! diris Mumintrolo.

Ĉu estas brulego? demandis la snorko maltrankvile.

Senmove la nuboj staris antaŭ ili, sen ŝanĝi formon, kvazaŭ atendante.

Snorkfraŭlino tre singarde etendis la manon kaj tuŝis la plej proksiman nubeton. Ĝi sentiĝas kiel kotona vato, ŝi diris surprizite. La aliaj alproksimiĝis kaj palpis.

Precize kiel kuseneto, diris Snif.

Snufmumriko delikate puŝetis unu el la nuboj. Ĝi glisis kelkan distancon kaj poste haltis denove.

Kies ili estas? demandis Snif. Kiel ili venis en la verandon?

Mumintrolo skuis la kapon. Jen la plej stranga afero kiun mi spertis, li diris. Eble ni devus venigi Panjon el la domo.

Ne, ne, vokis Snorkfraŭlino. Ni mem esploru ilin. Kaj ŝi tiris nubon suben sur la teron kaj glatumis ĝin permane. Kiel mole! diris Snorkfraŭlino. Kaj en la sekva sekundo ŝi sidiĝis sur la nubon kaj subridante balanciĝis supren-suben.

Ankaŭ mi volas havi unu! kriis Snif kaj suriris alian nubon. Hej, hop! Sed kiam li diris hop! la nubo altiĝis kaj laŭiris elegantan arkon super la tero.

Ĉielo! ekkriis Snif. Ĝi moviĝis!

Nun ĉiuj saltis sur nubon kaj vokis hop! Hej, hop!

La nubetoj forglisis tien-reen per longaj saltoj kvazaŭ obeemaj kunikloj. La snorko estis tiu kiu komprenis kiel oni stiras ilin. Malforta premo per unu piedo, kaj la nubo turniĝis. Per ambaŭ piedoj, plenrapide antaŭen. Skuetoj per la postaĵo, la nubo altiĝis ĝis oni sidis senmove.

Estis vere mirinde amuze.

Ili kuraĝis iri eĉ supren ĝis la arbopintoj kaj sur la tegmenton de la mumindomo.

Mumintrolo surteriĝis per sia nubo ekster la fenestro de Muminpatro kaj kriis: Kokeriko! (li estis tiel ravita ke li ne eltrovis ion pli sencan).

Muminpatro lasis sian rakontplumon kaj ĵetis sin ĝis la fenestro.

Je mia vosto! li ekkriis. Je mia vosto! Pli multe li ne povis eligi.

Ĉi tio estos bela ĉapitro en viaj memoroj, diris Mumintrolo. Kaj poste li stiris sian nubon ĝis la kuireja fenestro kaj vokis la panjon.

Muminpatrino okupiĝis kuiri miksofritaĵon kaj estis tre urĝata.

Kion vi nun eltrovis, eta muminido, ŝi diris. Nur gardu vin ke vi ne falu!

Sed sube en la ĝardeno la snorko kaj Snufmumriko elpensis ion novan. Ili stiris plenrapide unu kontraŭ la alia kaj kunpuŝiĝis per mola frapo. Kiu unue defalis, malvenkis.

Nun vi spertos! kriis Snufmumriko kaj premis la piedojn en la flankojn de la nubo. Antaŭen!

Sed la snorko lerte cedis kaj poste ruze atakis de sube.

La nubo de Snufmumriko renversiĝis kaj li falis surkapen en la florbedon tiel ke lia ĉapelo premiĝis sur la nazon.

Tria raŭndo! kriis Snif kiu estis juĝisto kaj flugis iom super la aliaj. Du kontraŭ unu! Atentu! Pretaj! Ek!

Ĉu ni faru etan flugon kune? Mumintrolo demandis Snorkfraŭlinon.

Volonte, diris Snorkfraŭlino kaj stiris sian nubon apud la lian. Kien ni iru?

Eble ni elserĉu la hemulon por surprizi lin, proponis Mumintrolo.

Ili rondiris super la ĝardeno, sed la hemulo ne estis en siaj kutimaj lokoj.

Kutime li neniam iras longe for, diris Snorkfraŭlino. Kiam mi lastfoje vidis lin, li ordigis siajn poŝtmarkojn.

Sed tio estis antaŭ duonjaro, atentigis Mumintrolo.

Ej, jes ja! diris Snorkfraŭlino. Ni ja dormis de tiam.

Ĉu vi bone dormis? demandis Mumintrolo.

Snorkfraŭlino elegante flugis super arbopinto kaj iom cerbumis antaŭ ol respondi. Mi havis teruran sonĝon! ŝi diris. Abomena viro kun nigra ĉapelo rikanis al mi.

Kiel strange! diris Mumintrolo. Mi havis tute la saman sonĝon. Ĉu li krome portis blankajn gantojn?

Jes, ĝuste, diris Snorkfraŭlino kaj kapjesis.