ĈAPELO DE SORĈISTO

Sub la fenestro de la orienta subtegmenta ĉambro Mumintrolo signalis laŭ ilia sekreta sistemo: tri ordinaraj fajfoj kaj unu longa tra la manoj (kio signifas: aferoj okazontaj). Ili aŭdis ke Snif ĉesas ronki, sed nenio moviĝis tie supre.

Ankoraŭfoje, diris Snufmumriko. Kaj ili signalis kun duobla forto.

Tiam la fenestro frape malfermiĝis.

Mi dormas! kriis Snif ĉagrenite.

Nun venu malsupren, kaj ne koleru, diris Snufmumriko. Ni intencas fari ion nekutiman.

Tiam Snif glatigis siajn dumdorme ĉifitajn orelojn kaj malgrimpis laŭ la ŝnura ŝtupetaro (oni eble devus mencii, ke ili havis ŝnuran ŝtupetaron sub ĉiu fenestro ĉar paŝi en ŝtuparoj rabas tiom da tempo).

Efektive ŝajnis iĝi bela tago. La tero estis plena de ĵusvekitaj bestetoj kiuj dormis dum la tuta vintro kaj nun kuradis tien-reen por rekoni ĉion. Oni aerumis vestaĵojn kaj brosis la lipharojn kaj riparis siajn domojn kaj ĉiel preparis sin por la nova printempo.

De temp’ al tempo ili haltis por rigardi domkonstruon aŭ aŭskulti kverelon (tiaj ja okazas sufiĉe ofte en la unuaj printempaj tagoj, ĉar oni povas havi tre malbonan matenan humoron kiam oni ĵus elrampis el la dormejo).

Jen kaj jen arbospirito sidis sur branĉo kombante sian longan hararon, kaj en la restanta neĝo ĉe la norda flanko de la arbotrunkoj musidoj kaj etaj knitoj fosis longajn tunelojn.

Bonan printempon! diris maljuna kolubra sinjoro. Kaj kia estis la vintro?

Bona, dankon, respondis Mumintrolo. Ĉu vi bone dormis, sinjoro?

Jes, bone, diris la kolubro. Donu miajn salutojn al viaj gepatroj!

Proksimume tiel ili parolis kun amaso da personoj kiujn ili renkontis. Sed ju pli alte sur la monton ili atingis, des malpli da vivuloj troviĝis, kaj fine ili vidis nur unu-du musinojn kiuj kuradis okupataj de printempa purigado.

Ĉie estis malseke.

Aĉ, kiel malagrable, diris Mumintrolo kaj levis la piedojn alten el la degelanta neĝo. Ĉi tiom da neĝo neniam povas utili al mumintrolo. Tion diris Panjo. Kaj jen li ternis.

Aŭskultu, Mumintrolo, diris Snufmumriko. Mi ekhavis ideon. Kion vi pensas, ĉu ni iru ĝis la montopinto kaj starigu tumulon tie por montri ke neniu estis tie antaŭ ni?

Ni faru tion, kriis Snif kaj ekiris por atingi antaŭ la aliaj.

Surpinte printempa vento dancis libere en rondo kaj ĉirkaŭe oni vidis bluajn horizontojn. Okcidente situis la maro, oriente la rivero serpentis en Solecan Montaron, norde la grandaj arbaroj etendis sian printempan tapiŝon, kaj sude la fumo altiĝis el la mumindoma kamentubo, ĉar la patrino de Mumintrolo kuiris matenan kafon. Sed Snif vidis nenion el ĉio ĉi. Ĉar surpinte de la monto kuŝis ĉapelo, nigra cilindra ĉapelo.

Iu estis ĉi tie antaŭ ni! kriis Snif.

Mumintrolo levis la ĉapelon kaj rigardis ĝin. Ĝi estas tre bela, li diris. Eble ĝi konvenas al vi, mumriko.

Ne, ne, diris Snufmumriko kiu amis sian malnovan verdan ĉapelon. Ĝi estas ege tro nova!

Eble Paĉjo dezirus ĝin, cerbumis Mumintrolo.

Ni kunportu ĝin, diris Snif. Sed nun mi volas iri hejmen. Mia stomako kriegas por havi kafon. Ĉu ankaŭ la viaj?

Certe! diris Mumintrolo kaj Snufmumriko kun emfazo.

Tiel okazis kiam ili trovis ĉapelon de sorĉisto kaj kunportis ĝin hejmen, sen antaŭscii ke per tio ili igas Muminvalon ludejo de magio kaj strangaĵoj ĉiaspecaj.

Kiam Mumintrolo, Snufmumriko kaj Snif venis en la verandon, la aliaj jam trinkis kafon kaj malaperis ĉiudirekten. Nur la patro de Mumintrolo restis legante la ĵurnalon.

Nu bone, ĉu ankaŭ vi vekiĝis, li diris. Strange malmulte en la ĵurnalo hodiaŭ. Iu rivereto krevigis sian digon kaj pereigis formikejon. Ĉiuj estis savitaj. Plue la unua printempa kukolo traflugis la valon je la kvara kaj pluiris orienten.

Rigardu kion ni trovis, diris Mumintrolo fiere. Bela, nigra cilindra ĉapelo por vi!

Muminpatro tre zorge esploris la ĉapelon kaj poste li surmetis ĝin antaŭ la salona spegulo. La ĉapelo estis iomete tro granda kaj ĝenis la vidadon, sed la tuta afero faris majestan impreson.

Panjo! kriis Mumintrolo. Venu rigardi Paĉjon!

La panjo malfermis la kuirejan pordon kaj haltis tre surprizite sur la sojlo.

Ĉu ĝi konvenas al mi? demandis Muminpatro.

Sendube ĝi konvenas, diris la patrino de Mumintrolo. Jes, vi aspektas tre vira kun ĝi. Nur... ĝi ŝajne estas iomete tro granda.

Ĉu estas pli bone ĉi tiel? demandis la patro ŝovante la ĉapelon nuken.

Hm, diris Muminpatrino. Ja estas bone, sed mi preskaŭ pensas ke vi aspektas pli digne sen ĉapelo.

La patro spegulis sin de antaŭe, de malantaŭe kaj de flanke, poste li suspirante metis la ĉapelon sur la komodon.

Vi pravas, li diris. Ne ĉio bezonas ornamon.

Gracio ornamas sin mem, diris la patrino de Mumintrolo amike. Manĝu pli da ovoj, idoj, vi vivis per arbopingloj dum la tuta vintro! Kaj jen ŝi reiris en la kuirejon.

Sed kion ni faru el ĝi? demandis Snif. Tia bela ĉapelo!

Uzu ĝin kiel paperkorbon, diris la patro de Mumintrolo. Poste li retiriĝis en la supran etaĝon por verki siajn memorojn (la grandan libron kiu temas pri la ŝtorma junaĝo de Muminpatro).