Джотто и ораторы. Cуждения итальянских гуманистов о живописи и открытие композиции

Quis Pisane tuum merito celebrabit honore
    Ingenuim praestans, artificesque manus?
Nam neque par Zeu[xis, nec par tibi magnus Apelles,]
    Sive velis hominem pingere, sive feram.
Quid volucres vivas, aut quid labentia narrem ⁵
    Flumina, cumque suis aequora littoribus?
Illic et videor fluctus audire sonantis,
    Turbaque caeruleam squammea findit aquam.
Garrula limoso sub gurgite rana coaxat,
    Valle sues, ursos monte latere facis. ¹⁰
Tum liquidos molli circundas mar[g]ine fontes,
    Mixtaque odoratis floribus herba viret.
Umbrosis nymphas silvis errare videmus,
    Haec humero casses, altera tela gerit.
Parte alia capreas lustris exire videntur, ¹⁵
    Et fera latrantes ora movere canes.
Illic exitio leporis celer imminet [u]mber,
    Hic fremit insultans, frenaque mandit equus.
Quis non miretur gestuque et sancta virorum
    Corpora, quae penitus vivere nemo neget? ²⁰
Quisve Iovis faciem pictam non pronus adoret,
    Effigiem veri numinis esse ratus?
Denique quicquid agis, naturae iura potentis
    Equas divini viribus ingenii.
Illustris nec te tantum pictura decorat, ²⁵
    Nec titulos virtus haec dedit una tibi,
Sed Policleteas artes ac Mentora vincis,
    Cedit Lisippus, Phidiacusque labor.
Haec propter toto partum tibi nomen in orbe,
    Et meritas laudes candida fama canit. ³⁰
Sis felix! longum Lachesis te servet in evum,
    Et nostram, si qua est, dilige Cal[l]iopem![299]

Библиотека Эстенсе, Модена (Modena, Biblioteca Estense): MS. Est. lat. 140 (α, T 6, 17) fol. 25^r-v

.

К Пизанелло, выдающемуся художнику