Эльдарада просіць дапамогі

Узняў ён скрыпку, павёў смыкам па струнах — задрыжэў, закалаціўся цар-чараўнік як асінавы лісцік, потым закруціўся як ваўчок, узняўся і паляцеў над самымі дрэвамі.

— Цяпер ён сюды толькі праз сто гадоў вернецца, — усміхнуўся музыка-чарадзей, скончыўшы іграць. — Вось і спатрэбілася вам мая скрыпачка, дапамагла. А вы мне не верылі. Давайце развітаемся. Добрыя людзі мяне чакаюць.

Музыка-чарадзей развітаўся і пайшоў паціхеньку. А мы ўсё стаялі і глядзелі, пакуль яго постаць не знікла ў гушчары.

ШТО ПАРАІЎ НАМ ОХ

Села Аня на яловы пень і цяжка ўздыхнула:

— Ох, замучыў мяне гэты цар.

Толькі так яна сказала — выскачыў з-пад пня маленькі дзядок з сівою барадою:

— Чаго ты мяне клікала, гаспадынька?

Спалохалася Аня, зуб на зуб у яе не трапляе.

— Я-я-а не к-клікала. Я-я-а а-адпачываю.

— Клікала, — стаіць на сваім дзядок. — Я добра чуў, як ты сказала: «Ох».

Дык гэта ж Ох з казкі «Ох і залатая табакерка», — здагадаўся я.

Прычасаў дзядок пальцамі сівую бараду:

— Правільна. Я людзям дапамагаю. Але ўжо тысячу гадоў ніхто мяне не выклікаў. Апошні раз сюды сіраціна Янка, леснікоў сын, з пярэстым катком прыходзіў. Я яму залатую табакерку даў.

Абрадаваўся я. Так абрадаваўся, што і выказаць немагчыма. «Хопіць па лесе блукаць, — думаю. — Цяпер Ох загадае Бабе Язе, каб нашых настаўнікаў разбудзіла. Яго толькі папрасіць трэба, і ён усё-ўсё зробіць».

— Дык што вы ад мяне патрабуеце? — пытаецца Ох. — Можа, варанай капусты вам прынесці? Можа, пірагоў ці бульбы ў мундзірах? Магу каралеўскі палац для вас пабудаваць і жалезны мост да яго вылажыць. Магу залатую карэту з шасцю коньмі даць.

— Не патрэбен нам палац. Нам і дома някепска жыць, — сказала Іра.

Паківаў галавою Ох:

— Такіх дзівакоў я ніколі не сустракаў. Ад каралеўскага палаца адмаўляюцца!

— Нам трэба настаўнікаў разбудзіць, — прагаварыў Андрэй. — Шкада іх. Дый школу закрыюць. Баба Яга знарок зрабіла, каб нашы настаўнікі паснулі. Загадайце ёй, каб разбудзіла.

— А-а-а, — працягла вымавіў дзядок, — дык вы з тае школы, дзе настаўнікі заснулі! Чуў нядаўна, як Баба Яга Цмоку хвалілася, што вашу школу закрыюць. Але ж і вы вінаватыя. Урокаў не хочаце вучыць.

— Вінаватыя, — апусціў галаву Дзіма Клімовіч. — Дапамажыце, калі ласка.

Ох бездапаможна развёў рукамі:

— Не змагу. Я і жалезныя масты ўмею будаваць, і каралеўскія палацы. А ўрокаў вывучыць не змагу. Я ў школу не хадзіў. Раней школы толькі для багатых былі. Самі ведаеце.

— А вам не трэба вучыць урокаў, — кажу. — Вы Бабе Язе загадайце. Яна спалохаецца вас і разбудзіць настаўнікаў.

— Не ўмею загадваць. Я толькі ўмею рабіць. Работнік я, а не пан.

— Дык што вы нам параіце? — пытаюся.

— Адкрыйце кнігі і вучыце ўрокі. Калі вывучыце ўсё-ўсё, што вам настаўнікі на сёння задалі, то яны адразу прачнуцца. Ад радасці. Спадуць чары Бабы Ягі, а сама яна ў балота ўпадзе, загрузне там. Вы пачуеце, калі ў балота праваліцца. Магутны пошчак пойдзе па лесе, усе лісцікі, травінкі-былінкі здрыгануцца. Тады вы дамоў спяшайцеся. Спяшайцеся, на ўрокі не пазніцеся. А другой рады няма. І больш каб без патрэбы не клікалі мяне. Я стары, цяжка мне наверх вылазіць.

Прамовіў гэтак Ох і знік. Быццам і не было яго.

— Гэта не сон? — працёр вочы Сяргей Мазоль.

— Не сон, — сказала Аня. — Вымайце кнігі. Будзем урокі вучыць.

Мы расшпілілі партфелі, дасталі кнігі, а вось Сяргей, як звычайна, заўпарціўся:

— Не хочацца вучыць.

— Расшпіляй партфель, — крануў яго за плячо Дзіма Клімовіч. — Я цябе ў барані рог скручу.

А Сяргей на гэты раз і Дзімы не спалохаўся:

— Хоць у казіны рог сагні — усё роўна не буду. Не хочацца.

Дзіма развёў рукамі: маўляў, нічога не зробіш, яму хоць кол на галаве чашы.

— Ты хочаш міліцыянерам стаць? — запытала Іра.

— Хачу.

— Але ж настаўнікі спяць.

— Ну і хай яшчэ паспяць. Хіба ім кепска?

— З Бабай Ягой лягчэй ваяваць, чым з табою, — у роспачы прагаварыла Іра. — Хіба не разумееш, што могуць школу закрыць? Даведаецца хто-небудзь, што настаўнікі спяць, пазвоніць у раён, і ўсё. А цябе ніхто за міліцыянера не возьме, пакуль школу не закончыш. Дык будзеш вучыць?

— Буду, — выціснуў Сяргей.

Усё-ткі малайчына Іра. Хутка Сяргея пераканала, паслухаўся яе. Відаць, нездарма яны ўдвух танцавалі, калі музыка-чарадзей на скрыпцы іграў.

Сеўшы пад дрэвамі, мы пачалі старанна вучыць урокі. Прайшло колькі хвілін. Глядзім — Сяргей носам клюе. Нездарма пра такіх, як ён, кажуць: спіць над кнігаю.

— Прачніся, — таўханула ў плячо Іра.

Сяргей узняў галаву, пазяхнуў:

— Не лезе навука ў галаву.

— Улезе, — сказала Аня. — Ты вучы старанна.

— Усё роўна нічога не выйдзе з гэтай задумы.

— Чаму не выйдзе?

— А Света Мялешка і Пеця Тарасевіч у класе спяць.

— Яны вывучылі. Забыўся, як хваліліся? Таму Баба Яга і дзьмухнула на іх, каб заснулі. Са злосці.

— Што ж, трэба вучыць, — згадзіўся Сяргей.

Цяпер Іра побач з ім села. Адно ён вочы заплюшчыць, а яна яму кулачком у бок. І, ведаеце, дапамагло. Раптам чуем — пошчак пайшоў па лесе, лісцікі, травінкі-былінкі здрыгануліся.

— Ура! — крыкнуў Андрэй Налівайка. — Баба Яга ў балота правалілася.

— Ура! — крыкнулі мы за ім.