Эльдарада просіць дапамогі

— Не, не пабягу, — заўпарціўся Цмок.

— А калі я яму па рэбрах дам? Можна? — азваўся дзядзька Тодар.

— Можна, — згадзіўся Дзіма.

— Не, не, не, не, — заненекаў Цмок.

— Вось пачастую! Я цябе так пачастую, што навек запомніш.

Цмок усхапіўся, прыгнуўся, як спрынтэр, а потым, ірвануўшыся, панёсся. Усё адбылося імгненна. Я нават вокам не паспеў маргнуць.

Дзіма падбег да хваінкі, падняў жылку. На жылцы матляўся вялізны клык.

— Усё-ткі вырваў, — прагаварыў здзіўлена.

— А сам дзе? Куды ён пабег? — разгублена прамовіў я.

У глыбіні лесу чутно было, як трашчала галлё.

СПАБОРНІЦТВА Ў ПАДХАЛІМАЖЫ

— Уцёк, — уздыхнуў Дзіма.

— Цяпер яго і са свечкаю не знойдзеш, — развёў рукамі дзядзька Тодар.

Так, у другі раз абмануў нас Цмок, у другі раз, як гаворыцца, аб адзін і той жа камень спатыкнуліся.

— Развесілі вушы, абяцанкам яго паверылі, — выказаў Дзіма ўслых тое, пра што кожны з нас падумаў — Так нам і трэба.

— Паспяшаліся мы, — сказаў дзядзька Тодар. — Хай спачатку скрыпку прынёс бы, музыку-чарадзея адпусціў бы, а потым зуб ірвалі б.

— Што будзем рабіць? — спытаўся я.

— Па лесе прайдуся, — прамовіў дзядзька Тодар. — Можа, непадалёку схаваўся нячысцік.

Дзядзька Тодар пашыбаваў у лес, а мы з Дзімам засталіся на паляне. Час цягнуўся нясцерпна нудна.

— У самым пачатку нам не пашанцавала, — парушыў маўчанне я. — Значыць…

— Паслухай, — перабіў мяне Дзіма. — Здаецца, музыка і песні.

Я прыслухаўся. Сапраўды, непадалёку быццам на дудцы ігралі, і песня чулася. «Ох, пёсік, ох, пёсік, ох, пёсік, наш Барбосік», — разабраў я словы гэтай песні.

— Пра нейкага Барбосіка гарлапаняць, — кажу Дзіму. — Чуеш?

— Чую. Ходзяць дзівакі па лесе.

— Давай схаваемся. Яшчэ прычэпяцца да нас. Прымусяць, каб разам з імі спявалі.

— Давай схаваемся, — адразу згадзіўся Дзіма.

Мы хуценька забеглі ў лес, схаваліся за елкай. Тое, што мы неўзабаве ўбачылі, напэўна, ні ў адным фільме не паказвалі, нават фантастычным.

На паляну выйшлі тры браты з казкі «Бацькаў дар» і… сабака. Мы спярша падумалі, што гэта не сабака, а нейкі пан ці падпанак. І не дзіва. Ішоў ён на двух нагах, як звычайна ходзяць усе людзі. А на нагах — бліскучыя боты з вострымі, загнутымі насамі. На галаве капялюш з доўгім гусіным пяром. Яшчэ штаны з лампасамі і, як у якога генерала, малінавая шаўковая сарочка, акуляры. Ідзе, быццам шклянку вады на галаве нясе. Але ж сабачы хвост, сабачая пыса…

Гнуткім лазовым дубцом сабака час ад часу сцябаў двух старэйшых братоў, якія ішлі ўперадзе. Ды яшчэ злосна шчэрыўся: «Спявайце. Гр-р-р-р, г-р-р…»

І старэйшыя браты, тулячы плечы, заводзілі тую песню, якую мы пачулі, калі яшчэ сядзелі на паляне:

Шаноўны, шаноўны!
Над намі ты галоўны.
Ох, пёсік, ох, пёсік,
Ох, пёсік, наш Барбосік.

Крыху ззаду клыпаў малодшы брат — Іван-прасцяк. Ён іграў на дудцы.

— З якой казкі гэты сабака? — зашаптаў Дзіма.

— Не ведаю.

— Ты ж усе казкі ў бібліятэцы перабраў.

— Я люблю чытаць чароўныя. А сабака з казкі пра жывёл.

— Чаму браты дазваляюць яму так здзекавацца з іх?

— Не ведаю.

Што я мог сказаць Дзіму, калі і сам нічога не разумеў. Сядзеў натапырыўшы вушы, каб ні слова не прапусціць.

— Торбачку шукалі, якая і напоіць, і накорміць, царэўну з трыдзевятага царства шукалі, — прамовіў Дзіма. — Дашукаліся, валацугі.

— Высока лятаеш — нізка сядзеш, — кажу.

— Стойце! — раптам гыркнуў сабака.

Старэйшыя браты спыніліся. Іван-прасцяк перастаў іграць, прыхіліўся да хваіны. Сабака сцёбнуў у паветры дубцом:

— На-пра-ва-а!

Старэйшыя браты павярнуліся направа.

— Кру-гом!

Браты павярнуліся кругом. Спрытна так…

— Натрэніраваліся, — пырснуў я ў кулак.

Дзіма далонню заціснуў мне рот.

— Цішэй. Паглядзім, што далей будзе.

Старэйшы брат пераступіў з нагі на нагу:

— Дазвольце адпачыць.

— Хоць хвілінку, — прагаварыў за ім сярэдні брат.

Сабака сцёбнуў дубцом:

— Цяпер па плану падхалімаж. Пачынайце. Чаго насы павесілі?

— Ты — хутканогі, — першым пачаў старэйшы брат.

— Ты — самы прыгожы, — падхапіў сярэдні.

— Ты — самы разумны, — гукнуў старэйшы.

Сабака, незадаволены, ашчэрыўся:

— Хопіць. Надакучыла. Чуў. Новую песню прыдумалі б, ці што.

— Я ведаю новую песню, — ступіў наперад старэйшы брат.

— Пра мяне? — пазяхнуў сабака. — Надакучыла.

— Не. Пра музыку-чарадзея.

Сабака, падалося нам, усміхнуўся:

— Давай.

Старэйшы брат адною нагою ступіў наперад, другую адставіў назад, рукі чамусьці заклаў за спіну і загарлапаніў:

У музыкі-чарадзея,
Што паны завуць зладзеем,
Пан Цмок скрыпку адабраў,
А яго да студні прыкаваў.

— Гэта мне падабаецца, — вільнуў хвастом сабака. — Хоць і няскладна для песні, але словы добрыя.

Старэйшы брат шчасліва ўсміхнуўся. Быццам яму гаршчок з залатымі манетамі далі.

— Шагам марш! — гыркнуў сабака.

Іван-прасцяк зайграў на дудцы, а старэйшыя браты пакрочылі, спяваючы:

У музыкі-чарадзея,
Што паны завуць зладзеем…

Калі яны схаваліся ў лесе, мы выскачылі на паляну.

— Да студні музыка-чарадзей прыкуты. Чуў? — таргануў мяне за рукаў Дзіма.