Фаўст

(Абдымае Фаўста, цялеснае знікае, а плацце і пакрывала застаюцца ў яго ў руках.)

Фаркіяда (Фаўсту)

Адну сукеначку ад шчасця маеш!
Не выпускай яе, мацней трымай,
Бо дэманы раптоўна вырвуць з рук
І панясуць у царства небыцця;
Няма тваёй багіні, не шукай!
Але хавай заўжды яе адзенне —
Царыцын дар цябе ўзнясе ў эфір
І над зямным узвысіць, там лунай —
Мы там пазней сустрэнемся з табой.

Адзенне Алены расплываецца ў воблака, акружае Фаўста, падымае яго і адплывае разам з ім. Фаркіяда падымае мантыю і ліру Эўфарыёна, і, патрасаючы імі, ідзе на авансцэну і гаворыць.

Нішто знаходачка для нас!
Святы агонь даўно пагас —
Не буду мучыцца са светам,
Пакіну вопратку паэтам,
Каб не звялася іх забава
І лірных песень гуд і слава.
Хай талентаў іх не ўваскрэшу,
Дык хоць пазычу ім адзежу.

(Садзіцца на авансцэне каля калоны.)

Панталіда

Спяшайцеся, дзяўчаты! Чары ўпалі з нас,
Закляцце знята фесалійскай злосніцы,
Гучанне знікла сказаў, хітра сплеценых,
Што розум зацямнялі й слых бянтэжылі.
Чакае нас Аід! Мы за царыцаю
Таропка паляцім; няхай Прыгожую
Служанак хор суправаджае, верны ёй,
Ля трона Недаступнай з ёй сустрэнемся.

Хор

Усюды царыцам прыстанішча ёсць:
Нават у змрочным Аідзе
Роўныя з роўнымі сыдуцца там
І з Персефонай кампанію водзяць.
Нам жа бавіць свой час
На палях асфадэльных^{237}

,Між таполяў пасохлых.
Як кажаны, як сляпыя,
Будзем шаптацца мы безнадзейна.

Панталіда

Хто не здабыў сабе імя шаноўнага,
Хто не імкнецца да высакароднага —
Той раб стыхіі! Знікніце ж цяпер усе!
Мяне мой лёс заве з царыцай разам быць,—
З усіх заслуг найболей вернасць узвялічвае.

(Выходзіць.)

Першая частка хору

Шалахценнем дрэў галлістых,
       шумам і павевам ветру
Галасы свае прыглушым;
       і з зямлі карэннем сокі
Жыццядайныя пагонім
       у раскошную лістоту.
Пругкім калівам узыдзем,
       кветкамі цвісці пачнём.
А плады нальюцца сокам,—
       адусюль збяруцца людзі,
Каб спажыць зямны ласунак,
       каб сабраць багаты плён.
Перад намі, як багамі,
       кожны схіліцца тады.

Другая частка хору

Мы прытулімся лагодна
       да паверхні скал адвесных
І пачуем шчэбет птушак,
       шум далёкі чаратовы
І жахлівы покліч Пана.
       І на ўсё мы ўраз адкажам:
На цурчанне вод цурчаннем,
       на грымоты грозным громам,
З сілай новаю, падвойнай,
       з сілай тройчы больш магутнай
Мы абрынемся адразу,
       заглушаючы грымоты.

Трэцяя частка хору

Мы, імклівыя сястрычкі,
       ручаямі пабяжым,
Бо чаруюць нас і вабяць
       далячыні і пагоркі,
Паплывём да долаў дольных,
       арашаючы палеткі,
Пашы, градкі, і загоны,
       і сады вакол сядзіб.
Кіпарысы, ясакары
       нашы рэчышчы абступяць,
Уздымаючыся ў неба
       роўным строем паабапал.

Чацвёртая частка хору