Eitt sinn var karl og kerling, sem áttu þrjár dætur, sem hétu Ása, Signý og Helga. Þær Ása og Signý voru í eftirlæti, en Helga út undan og lá í öskustó.
Einhverju sinni dó eldurinn á bænum
(однажды погас огонь на хуторе;Einhverju sinni dó eldurinn á bænum. Þá sagði karl Ásu að fara eftir eldi á einhvern bæ, en langt var frá kotinu til allra bæja. Ása fór af stað og gekk lengi, þangað til hún fann hrút. Hann bað hana að rýja sig og binda ullina milli hornanna.
„Það geri ég ekki
(этого я делать не буду),“ sagði Ása (сказала Ауса) og hélt áfram (и пошла дальше;