Ekki alllangt frá konungsborg nokkurri bjó bóndi einn vel efnaður. Hann átti þrjár dætur. Var hin elsta tvítug, en hinar yngri, þó allar gjafvaxta.
Einhverju sinni er þær voru á gangi fyrir utan bæ föður síns
(однажды гуляли они за хутором своего отца;Einhverju sinni er þær voru á gangi fyrir utan bæ föður síns þá sjá þær hvar konungur – er var ógiftur – kom með tveimur fylgdarmönnum; átti annar þeirra að hafa verið skrifari, en hinn skósmiður.
Þá segir sú elsta
(тогда сказала старшая;Sú næsta henni sagði
(средняя: «следующая за ней» сказала): „En ég skrifarann (а я – писаря).“Þá sagði sú yngsta
(тогда сказала младшая): „En ég konunginn sjálfan (а я – самого короля).“Þá segir sú elsta: „Ég vildi ekki óska mér meir en ég ætti skósmiðinn.“
Sú næsta henni sagði: „En ég skrifarann.“
Þá sagði sú yngsta: „En ég konunginn sjálfan.“
Konungur sem heyrt hafði
(король, который услышал) að þær voru eitthvað að tala (что они что-то говорили) segir við fylgdarmenn sína (говорит своим спутникам): „Ég vil fara til kvenmanna þessara (я хочу пойти к этим девицам;Konungur sem heyrt hafði að þær voru eitthvað að tala segir við fylgdarmenn sína: „Ég vil fara til kvenmanna þessara og vita hvað þær hafa verið um að ræða; mér heyrðist ein segja: „konunginn sjálfan“.“