Камандзіроўка ў сваім горадзе

— Разумею, мушу цяпер несці адказнасць,— гаварыў ён. Гучна. Каб чулі не толькі мы з Сяргеем Антонавічам, але і шафёр. Нават зараз Сямён не мог не пакрасавацца.— Аднак для мяне справа не ў гэтым. Я думаю, чаму і як здарылася ўсё гэта. I чым болей думаю, тым мацней пераконваюся, што вінаваты збег акалічнасцей. Нездарма французы ў шмат якіх выпадках шукалі жанчыну. Яе трэба шукаць і тут,— ён павярнуўся да капітана, быццам быў гатовы памагчы яму знайсці тую самую жанчыну.

Пугацэвіч задуменна глядзеў наперад, дзе прамая, як страла, шырокая асфальтаваная дарога знікала ў далёкім на гарызонце сінім лесе. Лебедзеў, не дачакаўшыся нашай рэакцыі на свой мудрагелісты маналог, вырашыў паплакацца.

— Мне і ў галаву не прыходзіла лезці ў чужую кватэру. Сядзелі, гутарылі, выпівалі, не буду таіцца, музыку слухалі. I ўсё было б добра, каб не Эва,— ён так і вымавіў «Эва», крыху працягла, манерна.— Яблыка даўно з’едзена,— Сямён хіхікнуў,— дык яна знайшла іншую спакусу.

Напэўна, байка спадабалася яму самому, бо ён нават крыху падбадзёрыўся.

— Франтавы друг яе бацькі навалок з-за мяжы імпартнага барахла, сертыфікатаў, а ёй вельмі хацелася мець французскія калготкі і англійскія туфлі — нагледзела ў чэкавым магазіне. Быў бы цвярозы, пасмяяўся б. Падпіў і адчуў сябе рыцарам. Жаданне дамы, як у сярэднія вякі, прагучала ў маім сэрцы законам. А Эва напявала: «Сёння іх няма дома». Я збіраўся адмовіцца, маўляў, чужое, замкнёнае. Эва-Дульсінея заявіла: «У шафах створкі ад дабра не зачыняюцда». I тады мой верны Санча, пачуўшы гэта, стукнуў сябе ў грудзі кулаком: «Адамкну!» Рыцарскі хмель,— Лебедзеў аж тузануўся,— кінуў мяне на ногі. Слесар Санча адамкнуў замежны замок, як дзіцячы партфель, і першы рынуўся ў кватэру. Я не мог пакінуць яго,— Лебедзеў павярнуў галаву да мяне, да Пугацэвіча, паспрабаваў злавіць у люстэрку позірк шафёра. Не ўдалося. Не пачуў, не заўважыў ён ні нашага асуджэння, ні нашай цікаўнасці, жадання даведацца што-небудзь пра гэту кражу. I тады, як завяў, дагаварыў ужо без натхнення: — Назаўтра думаў, як паправіць зробленае. Але…3мей-спакуснік шматаблічны. На гэты раз ён выглядаў коміваяжорам. Запэўніў, што ўсё рэалізуе і будзе шыта-крыта. Балбатун!.. Фінал вам вядомы,— ён паварушыў рукамі, нібы збіраўся шырокім жэстам паказаць сваю роспач, аднак прасторы не было, і ён асунуўся на спінку сядзення, замаўчаў.

Эзоп! Акулік хутка паставіць яго на месца, прымусіць чалавечай мовай расказаць, як краў і хто ў іх быў за галоўнага. А наша, крымінальнага вышуку, місія на гэтым скончана. Нарэшце я па-сапраўднаму пачну службу. Гэта радуе мяне больш за астатняе. Хаця… Праз якую гадзіну я буду свабодны і ад Лебедзева, і ад не менш абрыдлай яго кампаніі. Я нават паспею загадзя апынуцца насупраць масіўных дзвярэй адной абласной установы, з якіх пасля працоўнага дня выйдзе цудоўная дзяўчына. Яна спыніцца на парозе і абавязкова азірнецца па баках…

1983—1984 гг.