Китап (роман)

Профессорны сзлрен караганда, бернинди д авырлыгы булырга тиеш тгел иде. мма, укол ясагач ук, Илдар леге сзлрне хаклыгына шиклн башлады. Беренчедн, аны тамырына кертелгн сыекча гади укол тгел, згрсу тстге куе нрс иде. Икенчедн, ул бик т авырттыра торган нрс булып чыкты. йтерсе Илдарны тамырлары буйлап кан тгел, юлында очраган бтен нрсне д кырып-себереп ашап баручы монстр хркт ит иде. Аны бтен тне тартышты, кзлре акайды, тешлре шыгырдап кысылды, иреннре ерылды, битендге тамырлары бармак юанлыгы булып бртеп чыкты. Лкин и зкк ткне бу тгел иде ле, аны тыны кысылды, бераздан ул зене бтенлй д сулыш ала алмавын тойды, йтерсе кемнедер кзг кренмс кулы бугазыннан каерып тоткан иде. Башта ул бернрс д крмде, сорак кз алдындагы томан тарала тште, м зе тирли нрсдер эшлп йргн кешелр шйлнде. Лкин бу озакка бармады, бтенесе д крен ген калейдоскоптагы суртлр сыман вак кына кисклрг таркалды. Илдарны стен иелгн профессорны йзе, аны артындарак торган Илдус белн Зифа, лабораториядге кренешлр… Барысы да кечкен кискчлрг верелеп, дерелдп тордылар да уела башладылар. йтерсе болар чынбарлык тгел, компьютер мониторындагы суртлр ген иде. м алар уелдылар да, кз алдында ап-ак экран гына торып калды… Ап-ак экран гына. Акрынлап, аклык ерагая башлады, м бераздан ул, кз креме итмс биеклекк китеп, згрсу карагылык артына яшеренде.

Тир-якта тик згрсу карагылык кына иде.

Илдар кзлрен ачты. Кренеш згрмде. Бтен тир-юньд – згрсу карагылык, колакта ниндидер тылсымлы музыка уйный. Ниндидер сихри музыка – тынычландыра, зен буйсындырып, бтен дньяны оныттыра.

м ниндидер ис бар сыман… Саф ава… Юк… Тын юлларын иркли торган саф м… бераз гына чкелтем ава… м салкынлык… ниндидер салкынлык… Ул сине елеклре теп кереп калтыранырга мбр итми, ул бары тик бтен булмышыны кытыклатып кына тора.

Бераздан аны баш очында ниндидер шллр пйда булды. Кешелр булса кирк. йе, кешелр… Аларны йзен д, гд-кыяфтен д аерырлык тгел… Шллр аны янында нрсдер эшлделр. Алар крен м тавыш-тынсыз иде…

– Укол ясадымы? – дип пышылдады кемдер.

– йе… – дип авапладылар. – Хзер ул безнеке…

– Безнеке… – дип, кангатьсез пышылдады бер. – Минем тине шушы нрс терде…

Тынлык урнашты.

– Мин беркемне д термдем… – дип акланды Илдар. Тик аны бер д ишетмде.

ил исеп куйды. Бу салкын да, саф та ил иде. Ничектер ирклгн сыман тоелды.

– Юк… – диде кемдер. – Сине тиене бу термде. Бу тгел. Мин з кзлрем белн крдем.

– итрегез! – Бу тавыш башлыкларыныкы иде бугай. – Вак-тяк нрслр белн баш катырмагыз. Монда итди эш бара.

Сйлшлр тынып калды.

Шллр нидер эшли иде.

– Син барысын да дрес эшлдеме? – дип пышылдадылар бераздан. – Син моны ярдм итчген ышанасымы?

леге тавышны ул Зифаныкына охшатты. Димк, ниндидер ктелмгн хл килеп чыккан. Ктелмгн хл килеп чыккан да, аны кабат дньяга кайтарырга итлр. Илдус нидер эшли, Зифа аа ышанып итми…

– Юк, ышанмыйм… – Монысы… Монысы профессор тавышы булырга тиеш… – Лкин ни д булса эшлп карарга кирк…

– Ярдм итрг тиеш…

– Ул селкенеп куйды! – дип, куркып пышылдады берсе… Аны тавышыннан танып булмады… – Безг китрг кирк…

Илдар инде бтен тземлеген уйды.

– Китмгез! – дип кычкырды ул бар кчен. – Нишлп мине мондый хлд калдырып китсез?!

Аны беркем д ишетмде.

– Ярдм ит! – дип пышылдады кемдер. Илдар моны ктмгн иде, шуа да тавышны игътибарсыз калдырды. леге мизгелд аны чен бары тик бер ген нрс мим иде – ташлап китмгннр. Хезмттшлре аны янында калган! Димк, ул кире кайтачак!

– Ярдм итрг тиеш, лбтт. – Бу – профессорны тыныч тавышы иде. – сез нрс кттегез?! Колагыгызга киртеп куегыз, кемнедер шушындый сяхтк озатасыз икн, сез, эшне нтисеннн бигрк, триб астындагы кешене иснлек-саулыгы турында уйларга бурычлысыз.

–  мин нык курыккан идем… – диде Зифа. – Чынлап, профессор…

– Бернич минуттан аягында булачак ул. Шуарчы бтен нрсне зерлп куегыз.

– зер, профессор. – Зифаны тавышында елмаю ишетелде: – Кптн зер инде.

Илдар да келеннн ген елмая иде.

Бераздан ул кзлрен ачты. Илдар блм уртасына куелган пыяла ванна тбенд, ниндидер яшькелт сыекча эченд ята иде. Аны кзлре ачылганны и беренче булып Илдус крде м кычкырып ибрде:

– Ул кайтты, профессор!

Илдар торып утырды. Хезмттшлре елмаешып кул чабарга тотынды. Бераздан Зифа белн Илдус аа аягына басарга булыштылар м ванна янындагы келмг китерделр.

– Калганын зе карый тор, – дип елмайды Зифа м, стл янына килеп, ирлрг арты белн басты. Шул арада ук махсус айланма Илдарны юеш киемнрен салдырды да аны тнен киптереп, брхет халат кидереп куйды. Бераздан, кулына укол тотып, Зифа килеп итте. Аны крг, Илдар елмаеп куйды:

– Тагын уколмы?

– Монысы куркыныч тгел, – дип елмайды профессор. – И авыры тте инде. Котлыйм сине, Илдар!

– Сезне д… – диде Илдар, аман уколдан кзен алмыйча. – Блки, берр таблетка гына бирерсез?

– Илдар! – Зифа бер кулы белн назлы итеп аны муеныннан кочаклап алды, икенчесен ирне очасына юнлтте. – син шундый соклангыч егет…

– Мин егет т… – Илдар янбашында чнч тоеп тынып калды, чыраен сытты м бар гдсе белн Зифага асылынды. – -те-р-се…

Кыска буйлы кыз аны авырлыгын ктр алмыйча чайкалып куйды м ирне кч белн этеп ибрде:

– Сытасы бит!.. – дип елмайды ул. – зе кара да миа кара…