Kus ze niet vaarwel

Datzelfde jaar werd een krantenjongen uit de buurt ontvoerd en seksueel misbruikt. In mijn hart weet ik dat als ik ook maar dertig seconden langer had geaarzeld, ik door het raampje van die auto was getrokken en het slachtoffer was geworden van een gruwelijke misdaad. Ik weet ook dat ik nu hier ben en mijn verhaal aan jullie kan vertellen, doordat ik op die warme middag in 1983 luisterde naar die krachtige, autoritaire stem. Ik luisterde en overleefde. Luister naar je gidsen, of je nou denkt dat het engelen zijn, familieleden aan de andere kant, of gewoon beschermers. Ze proberen ons veilig en voorspoedig door het leven te leiden, dus let op ze. Negeer ze niet. Vraag je niet af of ze er echt zijn: dat zijn ze. Ik herinner me dat ik in datzelfde jaar een film op televisie zag die Adam heette. Hij ging over Adam Walsh, een zesjarig jongetje dat was ontvoerd, vermoord en onthoofd. Toen ik die film zag, besefte ik opeens wat een ontvoering kan betekenen. Ik was zo beschermd opgegroeid dat ik geen idee had dat er zulke afschuwelijke dingen bestonden. Ik besefte opeens wat die twee mannen me hadden kunnen aandoen als ik daar langer was blijven staan.

Ik begreep niet waarom volwassenen kinderen schade zouden willen toebrengen, maar wel dat het niet klopte. Ik wist dat andere volwassenen op een of andere manier ook konden voorkomen dat slechte mensen kinderen kwaad zouden doen. Ik beloofde mezelf plechtig dat ik als ik ouder was iets zou doen om kinderen te beschermen tegen dit soort misdadigers. En dat dat waarschijnlijk iets zou worden via de politiek of justitie. Ik was nu nog niet oud genoeg, maar ooit zou ik dat wel zijn.

Ik herinner me dat mijn angst om ontvoerd te worden, omsloeg in woede en vervolgens in een plan. Ik schreef datzelfde jaar een stuk voor school waarin ik mijn toekomstige carrière uiteenzette. Ik zou openbare aanklager worden en ooit zou ik rechter zijn en zware straffen opleggen aan mensen die kinderen schade toebrachten. Mijn pad kreeg al vorm. Ik voelde me geroepen het tij te doen keren tegenover zedendelinquenten die zich aan minderjarigen vergrijpen.

Bijna twintig jaar later, in november 2000, zou dit levensdoel weer bovenkomen door een vermissingzaak in Texas. Die vermissing leidde ertoe dat ik een bijdrage leverde aan het opzetten van een waarschuwingssysteem voor kinderontvoeringen in de staat Arizona. Daar zal ik in het volgende hoofdstuk over vertellen.

Als ik politie en justitie kan helpen door informatie over de dader te geven, heb ik een bijdrage geleverd aan de strijd tegen misdadigers. Ik doe wat ik doe omdat ik het evenwicht wil herstellen. Als iemand die een kind schade heeft berokkend daarvoor rekenschap verschuldigd is, wordt de samenleving daar als geheel beter van. Als ik kan helpen bij het verzachten van de pijn bij de familie van het slachtoffer en op een of andere manier hun hart kan verlichten, dan is de zware last van mijn werk het zeker waard. Ik weet nu dat toen ik die angstaanjagende middag op mijn elfde naar huis fietste, er een engel op mijn schouder zat, die me het pad wees dat ik als volwassene zou volgen.

HOOFDSTUK 4 VERMIST

Op mijn negentiende woonde ik als kersverse student mijn eerste colleges politicologie bij. Ik luisterde elke dag naar de hoogleraar, die vertelde over de bijzonderheden van diverse oorlogen. En ik werd steeds meer gegrepen door het idee dat je als politiek strateeg tactvol zou kunnen optreden in een gevaarlijke situatie. Het leek mij dat je dan niet alleen historische kennis nodig had, maar ook een duidelijk gevoel moest hebben voor de manier waarop je een potentiële crisis moest bezweren. Politiek strategen hebben achter de schermen een belangrijke rol gespeeld in de Amerikaanse nationale veiligheid. Maar nu wist ik niet meer wat ik wilde worden: advocaat of politiek strateeg. Ik had het vermogen om te weten wat iemand zou gaan doen voordat hij het deed en als ik naar nieuwsuitzendingen keek over onopgeloste zaken, kreeg ik vaak in mijn hoofd het beeld door van de dader. Maar ik was nog steeds te jong en onervaren om het belang van deze vaardigheid in te zien. Ik was niet bereid mezelf te zien als anders dan anderen. Er was meer tijd en een aaneenschakeling van gebeurtenissen voor nodig om dat te beseffen en te aanvaarden.