Kus ze niet vaarwel

Maar ik wist dat ze me niet geloofde. Ik voelde me zo miskend. Haar reactie, hoewel die heel normaal was, was het begin van een periode van ontkenning en verwarring. Ik probeerde het met mijn kleine-meisjes logica te begrijpen. Als het mijn fantasie was geweest, had mijn overgrootvader me helemaal geen bezoekje gebracht. Mensen zeiden wel vaker tegen me dat ik een levendige fantasie had en dus besloot ik deze fantasierijke momenten voor mezelf te houden. Nu het onderwerp ‘overgrootvader’ was afgesloten, verwierp ik andere paranormale gebeurtenissen en negeerde alle berichten van de andere kant. Soms dacht ik dat ik hallucineerde. Ik zag wazige figuren naast andere mensen staan. Ik kreeg allerlei persoonlijke informatie over vreemden in mijn hoofd, met een begin en een einde, als een film. Ik zei tegen mezelf dat mijn hersenen zich verveelden en allerlei visioenen creëerden. Maar de visuele opeenstapeling maakte me moe. Ik werd overladen door de andere kant, maar had dat niet eens door. Als paranormaal begaafd kind had ik moeten worden gestimuleerd over mijn vaardigheden te vertellen, maar hoe had mijn moeder kunnen weten waaraan ik behoefte had? In onze maatschappij behoort het helpen van paranormaal begaafde jonge mensen bij de ontwikkeling van hun gave, niet tot de standaardkennis van ouders. Een van de redenen waarom ik dit boek heb geschreven is om ouders en hun begaafde kinderen te helpen, om daarmee onbegrip en verwarring bij hen te vermijden. Ik wil voorkomen dat jonge mensen zich afkeren van hun gave en hoop juist dat ze die al van jongs af aan leren te aanvaarden als deel van hun leven.

HOOFDSTUK 3 EEN ENGEL OP MIJN SCHOUDER

Ik was een onhandige elfjarige. Mijn benen leken op die van een veulen: ze waren lang met knobbelige knieën. Ik had lang krullend rood haar. Mijn wangen zaten vol sproeten en dat vond ik vreselijk. Maar voor een buitenstaander zag ik er precies zo uit als alle andere zorgeloze Amerikaanse meisjes. En zoals de meeste kinderen die beschermd warden opgevoed, was ik ook een tikkeltje naïef.

Op een middag fietste ik terug naar huis. Ik had die middag bij een vriendinnetje in de buurt gespeeld en ik was aan het denken over wat we zouden eten. Ik sloeg een hoek om en reed over een smal pad in een doorsnee wijk met allemaal houten schuttingen. Op dat moment kwam er een auto naast me rijden. Er zaten twee jonge mannen in. De man aan de passagierskant leunde uit zijn raampje naar me toe. Met zijn lange haar leek hij een beetje op mijn oudere broer Michael. Ik dacht dat het misschien een vriend van hem was. We woonden aan een doodlopende straat; dus het merendeel van de tieners dat deze kant op ging, was meestal op weg naar Michael.

Wat er toen gebeurde, zal eeuwig in mijn geheugen staan gegrift. De man glimlachte en zei: Wil je een lift naar huis?’

‘Nee, dank je,’ antwoordde ik. Mijn moeder had me geleerd beleefd te zijn. ‘Ik woon hier om de hoek. Ik ben bijna thuis.’

Toen zei hij: ‘Kom op nou, het is leuk! Rij nou een stukje met ons mee.’

Ik keek om me heen. De voortuintjes waren allemaal leeg, er reed niemand op straat: ik zag helemaal niemand. Mijn maag draaide zich om. Er klopte iets niet, maar ik kon me niet bewegen.

Een stem in mijn hoofd zei: ‘Wegwezen! Maak je uit de voeten!’ Beelden van mijn huis flitsten door mijn hoofd. De stem maakte me los uit mijn angstige verlamming en ik racete ervandoor op mijn fiets, richting huis. De auto met de twee mannen scheurde in de tegenovergestelde richting weg. Doordat ik uit angst mijn adem had ingehouden, deed mijn borstkas pijn. Ik reed zo hard als ik kon naar huis en vertelde mijn moeder wat er was gebeurd.

Ze deed wat het merendeel van de ouders in zo'n situatie doet: ze deed geen aangifte bij de politie. Ik heb me jarenlang beziggehouden met de veiligheid van kinderen en ik weet helaas dat van de meeste pogingen tot ontvoering geen aangifte wordt gedaan door de ouders van het kind.