Kus ze niet vaarwel

Ik vertel in dit boek over mijn eigen jeugd en hoop daarmee ook jonge mediums aan te spreken die vragen en twijfels hebben over hun gave. Ik hoop dat mijn ervaringen kunnen laten zien hoe een kind met een paranormale gave zich zou kunnen voelen of in het leven zou kunnen staan. Ook hoop ik te laten zien hoe wij, mensen die houden van getalenteerde jonge mensen, hen kunnen helpen bij het aanvaarden van hun vaardigheden. Ontdekken wat onze gaven in dit leven zijn, maakt onderdeel uit van onze levensweg naar verlichting. Ik hoop dat mensen die dit boek lezen een betere kijk krijgen op het leven van iemand met een bijzondere gave. Dat ze beter leren begrijpen hoe helderzienden en mediums werken en wat we te bieden hebben. Begrip voor of open staan voor het onbekende is het eerste wat je nodig hebt om je spirituele opvattingen te vergroten. De rest bestaat uit de mogelijkheid het zelf te ervaren.

Over mij

Ik ben een medium en een zogenaamde profiler, wat wil zeggen dat ik daderprofielen kan maken. Dat betekent dat ik toekomstige gebeurtenissen kan voorspellen, dat ik me in iemands gedachten kan verplaatsen, dat ik gezondheidsproblemen kan ontdekken en dat ik met overleden mensen kan communiceren. Ja, ik kan dode mensen zien. Hoe vaak heb ik niet gewenst dat iemand een beter woord zou verzinnen dan ‘helderziende’ of ‘paranormaal begaafde’ voor mensen zoals ik. Door de oplichters die er rondlopen en de vooroordelen over zigeuners en heksen, zullen die woorden altijd een slechte bijklank hebben. Noem het zoals je wil, maar ik beschouw wat ik heb als een gave. Op 24 januari 1972 zag ik op een heel normale manier het levenslicht in Phoenix, Arizona. Inmiddels ben ik oud genoeg om mijn vak te verstaan en jong genoeg om eraan te twijfelen. Ik heb een oudere broer, Michael, die me vaak pestte. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik nog een baby was, maar ik ben opgegroeid in de wetenschap dat ze allebei van me hielden. Toen ik nog heel jong was, wist ik al dat ik geen gewoon kind was. Afgezien van de ontmoeting met mijn overgrootvader na zijn begrafenis (waar ik in het volgende hoofdstuk meer over vertel), waren er meerdere duidelijke tekens van wat me te wachten stond. Ik herkende mezelf in figuren die speciale gaven hadden. Of het nou Tabitha van Bewitched was of Tia in Escape to Witch Mountain, ik wist dat ze net als ik anders waren. Ik voelde me een buitenbeentje, miskend door volwassenen, en ik wist zeker dat die tvpersonages dat gevoel zouden herkennen. Aangezien ik zelf ook zorgvuldig uitkeek welke informatie ik prijsgaf, begreep ik heel goed waarom de figuren op televisie of in de film hun gaven verborgen hielden voor anderen.

Mijn vereenzelviging met deze personages ging verder dan gewone kinderfantasieën en de wens om Wonder Woman of Superman te zijn. Zo rond mijn tiende kreeg ik van de mensen die ik als mijn gidsen ben gaan beschouwen keer op keer te horen dat ik uniek was. Ze vertelden me dat ik als ik ouder was, mensen op een heel ingrijpende wijze zou beïnvloeden. Op dat moment vond ik het moeilijk me voor te stellen dat ik ooit zoiets belangrijks zou doen.

Tijdens mijn kinderjaren en de puberteit kreeg ik regelmatig bezoek van mijn gidsen. Ik wist niet zeker van wie die stemmen afkomstig waren, maar ik wist dat ze vanuit iets goeds en van boven kwamen. Ik voelde de energie van de bezoekers en hoewel ik niet bang voor ze was, was ik wel bang dat ik niet zou voldoen aan de hoge verwachtingen die ze van me hadden.

Ik stelde mezelf natuurlijk de vraag: waarom ik? Ik zag er gewoon uit en mijn ouders waren gescheiden. Naar de kerk gaan vond ik saai. Ik moest elke zondag van mijn moeder met haar mee en dat vond ik vreselijk. Ik praatte liever zelf, in m'n eentje, met de hemel. Ik voelde me heel erg verbonden met een hogere kracht en ik was gevoelig voor wat anderen daarvan vonden. Maar het leek alsof alle volwassenen in de kerk over een ding zongen en dan iets anders in praktijk brachten. Dat vond ik raar, maar als ik er iets over zei, kreeg ik op mijn kop.

Ik vulde mijn kamer met speelgoedbeesten en poppen en dat deed ik vanuit defensieve overwegingen. Ik zette ze naast elkaar op een plank en op de vloer, overal. Ze moesten de ruimte opvullen en een barrière vormen tussen mij en het onbekende. Aangezien ik veel verschillende gradaties van energie om me heen voelde en soms verschijningen zag, vulden mijn speelgoedbeesten de fysieke leegte op; en ik wist dat die energie daarvandaan kwam. Het speelgoed gaf me een soort rust. Het bood een verklaring voor de energie die ik voelde. Er was geen lege ruimte meer en ik hoefde niet meer het gevoel te hebben dat daar een onbekende energie huisde, want nu vulde mijn speelgoed die ruimte op. Kinderen zoeken net als volwassenen in moeilijke omstandigheden naar een oplossing waardoor ze zich veiliger voelen.