Kus ze niet vaarwel

lets anders wat ik van Joe heb geleerd is berekenend zijn. En dat het nooit te laat is om dat te gebruiken voor het vervullen van je droom, en in mijn geval was dat naar de universiteit gaan. Tegen alle verwachtingen in ben ik inderdaad afgestudeerd. Ik heb politieke wetenschappen gestudeerd aan de universiteit van Arizona, met geschiedenis als bijvak. Hoewel ik ben opgegroeid te midden van mensen die je nou niet direct succesvol kunt noemen, was ik er diep vanbinnen altijd van overtuigd dat ik op een of andere manier, hoe dan ook, een academische titel zou behalen. Ik denk dat ik tot het slag mensen behoor dat altijd geluk heeft, dat altijd de wind mee heeft. Het lijkt soms wel alsof een kracht sterker dan ikzelf me altijd weer de juiste kant opduwt. Daar ben ik dankbaar voor. Toen ik een keer een college bijwoonde en nogal medelijden met mezelf had, ontmoette ik een meisje in een rolstoel. Ze was blind en had een blindengeleidehond, maar ik hoorde haar nooit klagen, echt nooit. Ik had al snel geen last meer van zelfmedelijden. Het leven bestaat uit het leren van belangrijke lessen. Je moet opletten, net als op school. Als ik aan haar denk, weet ik weer dat er altijd mensen zijn die het moeilijker hebben dan ik. Over het algemeen was mijn leven als twintiger vol en spannend. Ik maakte fouten, ontmoette Joe, studeerde af, werd moeder en stagiaire bij de rechercheafdeling, maakte een video over veiligheid en bereidde me voor op weer een nieuwe ervaring. Ik weet niet hoe ik uiteindelijk zo'n kleurrijk en opmerkelijk leven heb gekregen, maar ik ben dankbaar voor alle dingen die ik heb kunnen doen en heb gedaan. Nu je wat meer weet over mijn achtergrond en over wat ik doe, raad ik je aan om de rest van het boek te gebruiken om stil te staan bij je eigen ervaringen. Onthou alsjeblieft dat mediums er zowel voor levende als dode mensen zijn. Wij kunnen die grens overbruggen. Als je je ooit hebt afgevraagd of er leven is na de dood, hoop ik dat dit boek je helpt te zien dat er aan de andere kant inderdaad een hele wereld bestaat.

HOOFDSTUK 1 MIJN MANIER

Ik staarde uit het raam naar de achtertuin. Ik keek naar de sterren aan de hemel en naar het speelgoed van mijn dochters. ‘Pap, waar ben je?’ Ik bekeek de tuin aandachtig. ‘Ik zie alle anderen; waarom jou dan niet? Ik kan niet zien hoe je er nu uitziet! Ik moet je nu zien!’

Ik snikte, alsof ik op die manier de pijn in mijn hart uit mijn lichaam kon verbannen. Maar hoe hard ik ook huilde, de ondraaglijke pijn weigerde te verdwijnen. Ik zakte neer op de bank en bekeek het huis waar ik pas een maand geleden ingetrokken was. De woning waar ik naartoe was verhuisd om dichter bij mijn vader te zijn. Maar mijn vader zou nooit meer door die voordeur komen, omdat hij nog geen 24 uur geleden plotseling was overleden.

Twee dagen eerder had ik mijn nieuwe buurvrouw Alison nog gesproken, die ik ontmoet had toen we hierheen verhuisden. Haar vader had onverwacht te horen gekregen dat hij een hersenziekte in een vergevorderd stadium had en de vooruitzichten waren niet goed. Hij was een geweldige man en ik had het voorrecht gehad hem een keer te ontmoeten. Ik heb haar toen het volgende gezegd: ‘Ik weet dat het moeilijk is nu iets goeds te zien in de ziekte van je vader, maar laat me je toch een ding noemen. Ik begeleid veel mensen die plotseling iemand hebben verloren en er kapot van zijn dat ze geen afscheid hebben kunnen nemen. Jij hebt die mogelijkheid wel: je kunt je vader vasthouden, bij hem zijn en als het zover is, kun je afscheid van hem nemen. Doe en zeg wat je nu graag zou willen doen en zeggen zodat je daar later vrede mee kunt hebben. Ik kan als medium de mensen die ik verloren ben niet vasthouden. Ik kan ze op een bepaalde manier wel aanraken, maar ik kan ze niet vasthouden. En dat is niet hetzelfde. Zie je dat er toch iets goeds aan is?’

Alison en ik zouden later pas beseffen hoe bijzonder onze nieuwe vriendschap was. Mijn vader overleed aan het eind van een feestelijk weekend. Ik was op 20 september 2002 naar California gegaan voor het huwelijk van mijn nichtje Vanessa. Ik was blij daar samen met mijn man Joe bij te kunnen zijn; we konden wel een korte vakantie gebruiken. Tijdens de plechtigheid gebeurden er enkele ongewone dingen. Ik grinnikte en kneep in Joe's hand. Ik wist dat tante Olivia, mijn vaders zus die zes jaar geleden was overleden, haar aanwezigheid kenbaar maakte. Ik had er nooit aan getwijfeld dat ze er zou zijn; ik had me alleen afgevraagd hoe ze dat zou laten merken.

We reden na de plechtigheid achter de verloofde van mijn neef Mark aan naar de receptie. Ze vergiste zich in de afslag en we kwamen terecht op een of ander klein weggetje. Daardoor kwamen we iets te laat, maar toen we er eenmaal waren, hadden we wel zin in een feestje.