La aventuro de la malaperinta trikvarono

Ŝerloko Holmso povis majstre trankviligi humilan vidinton, kaj tre baldaŭ en la privateco de la forlasita ĉambro de Godfreo Staŭntono li eltiris ĉion, kion la pordisto povis diri. La vizitanto de la antaŭa vespero ne estas sinjoro, nek laboristo. Li estas simple tio, kion la pordisto priskribis kiel “ordinaraspekta ulo”, — kvindekjaraĝulo, grizita barbo, pala vizaĝo, malpompe vestita. Li mem ŝajne estis agitata. La pordisto rimarke diris, ke lia mano tremis kiam li transdonis la noton. Godfreo Staŭntono puŝis la noton en sian poŝon. Staŭntono ne manpremis kun la viro en la koridoro. Ili interŝanĝis kelke da frazoj el kiuj la pordisto distingis nur la vorton, “tempo”. Tiam ili forhastis kiel priskribita. Estis ĵus 10:30 ptm laŭ la koridora horloĝo.

“Mi pensu iomete,” diris Holmso, eksidiĝante sur la lito de Staŭntono. “Vi estas la dumtaga pordisto, ĉu ne?”

“Jes, sinjoro, mi deĵoras ĝis la dekunua.”

“La nokta pordisto vidis neniun, ĉu?”

“Ne, sinjoro, unu teatra grupo alvenis malfrue. Neniu alia.”

“Ĉu vi deĵoris hieraŭ?”

“Jes, sinjoro.”

“Ĉu vi portis iujn ajn mesaĝojn al s-ro Staŭntono?”

“Jes, sinjoro, unu telegramon.”

“Ha! estas interesige. Kioma horo?”

“Je ĉirkaŭ la sesa.”

“Kie estis s-ro Staŭntono kiam li ricevis?”

“Ĉi tie en sia ĉambro.”

“Ĉu vi ĉeestis kiam li malfermis ĝin?”

“Jes, sinjoro, mi atendis por scii ĉu estas respondo.”

“Nu, ĉu estis?”

“Jes, sinjoro, li skribis respondon.”

“Ĉu vi forportis ĝin?”

“Ne, li mem portis.”

“Sed li skribis antaŭ vi, ĉu?”

“Jes, sinjoro. Mi staris apud la pordo, kaj li kun malantaŭo turnita al la tablo. Kiam li finskribis, li diris: ‘En ordo, pordisto, mi mem forportis.’”

“Per kio li skribis?”

“Per plumo, sinjoro.”

“Ĉu la telegrafa mesaĝilo estas unu el tiuj surtable?”

“Jes, sinjoro, estas tio supra.”

Holmso leviĝis. Prenante la mesaĝilojn, li portis ilin al la fenestro kaj zorgeme kontrolis tion, kio estis plej supra.

“Domaĝe ke li ne skribis per krajono,” diris li suben ĵetante ilin desapontite. Sendube, kiel vi ofte rimarkis, Vatsono, la krajono kutime stampas la suban paperon — fakto kiu jam dissolvas multe da feliĉaj geedzecoj. Tamen, mi ne povas trovi spuron ĉi tie. Mi ĝojas tamen percepti ke li skribis per larĝbeka plumo, kaj mi povas apenaŭ dubi ke ni trovos ian stampon sur ĉi tiu sorbopapero. Ha, jes, certe jen la afero mem!”

Li forŝiris zonon de la sorbopapero kaj montris al ni ĉi tiun hieroglifon:

Kirilo Overtono estis ege ekscitita: “Tenu ĝin antaŭ la spegulo!” li kriis.

“Ne estas necese,” diris Holmso. “La papero estas maldensa, kaj la renverso montros la mesaĝon.” Li renversis kaj ni legis:

“Do jen la fino de la telegramo, kiun Godfreo Staŭntono sendis ene de kelkaj horoj de sia malapero. Estas almenaŭ ses vortoj, kiuj eskapas nin; sed la restaĵo — “Subtenu nin, je l’ ĉielo!” — pruvas ke la junulo vidis imponegan danĝeron, kiu alproksimiĝis al li, kaj de kiu iu alia povis lin protekti. “Nin” — rimarku vi! Temas pri aliulo. Kiu estas tiu krom la palvizaĝa barbulo, kiu mem ŝajnis tiom nerva? Kio do estas la ligo inter Godfreo Staŭntono kaj la barbulo? Kaj kio estas la tria fonto, de kio ili serĉas helpon kontraŭ urĝa danĝero? Nia enketo jam tiele mallarĝas.”

“Ni devas nur trovi tiun al kiu oni sendis la telegramon.” mi sugestis.

“Ĝuste, mia kara Vatsono. Via penso, kvankam profunda, jam venis en mian kapon. Sed mi devas diri ke vi jam rimarku, ke se oni iras en poŝtkontoron kaj petas vidi kopion de alies mesaĝo, la poŝta funkciulo eble estu iom malinklina komplezi.

Estas tiom multe da burokrataĵoj en tiaj aferoj. Tamen mi ne dubas ke per iometaj delikateco kaj lerteco ni atingu la celon. Dume, antaŭ vi, s-ro Overtono, plaĉas al mi ekzameni ĉi tiujn paperojn, kiujn oni postlasis surtable.”

Estas pluraj leteroj, fakturoj kaj kajeroj, kiujn Holmso renversis kaj ekzamenis per rapidaj nervaj fingroj kaj penetrantaj okuloj. “Estas nenio ĉi tie,” li fine diris. “Parenteze, mi supozas ke via amiko estas sana junulo — nenio misas ĉe li, ĉu?”

“Tute sane.”

“Ĉu li iam estis malsana?”

“Eĉ ne unu tagon. Iam li ne povis ludi pro tranĉvundo en la tibio,^[12] kaj unufoje li difektis la patelon, sed estas nenio alia.”

“Eble li ne estas tiom forta, kiom vi supozas. Mi devus opinii, ke li havu ian sekretan aflikton. Laŭ via konsento, mi enpoŝigos kelke da ĉi tiuj paperoj, okaze ke ili rilatu al nia estonta enketo.”

“Momenton — momenton!” kriis plendema voĉo, kaj ni suprenrigardis por trovi kuriozan maljunulon, ŝanceliĝantan kaj tikantan en la pordokadro. Li estis vestita per velkita nigra vesto kaj tre larĝranda cilindra ĉapelo kaj libera blanka kravato — la tuta aspekto estis tio de kampara pastoro aŭ tio de funebraĵista mutulo. Tamen, malgraŭ lia ĉifona kaj eĉ absurda aspekto, lia voĉo havis akran krepiton kaj lia maniero rapidan intensecon, kiu komandas atenton.

“Kiu vi estas, sinjoro, kaj per kia rajto vi tuŝas la paperojn de ĉi tiu sinjoro.” li demandis.

“Mi estas privata detektivo kaj mi klopodas klarigi ties malaperon.”

“Ho, ĉu vere, ĉu vere? Kaj kiu ordonis al vi, ĉu?”