La tajdo

Ne sub tondra bruo de l’ tamburoj
Kaj ne kun bravuraj marŝaj vortoj, –
Sen vendema flato de l’ aŭguroj,
Sen armila brilo kaj eskortoj

Mi vin vidas, kara Patrolando.

Vi aperas antaŭ mi dolora,
Sed en via plena, sankta grando:
Bonanima kaj serene-kora.

Viajn manojn kovras kaloj krustaj,

Sur la ŝultroj – vesto memfarita,
Kaj la vortoj simplaj, vortoj justaj
Sigeliĝis sur la buŝ’ fermita.

Vian tutan belon de l’ okuloj

Mi sen larma roso ne eltenas;
La animo dronas en la bruloj,
Kaj la koro, sopirante, svenas.

Vi renkontas min kun vort’ riproĉa,

Kun patrinaj fido kaj admono,
Sed en ĉiu diro severvoĉa
Sonas mildaj notoj de l’ pardono.

Alte kronas vin unika suno,

En la klaraj larmoj freŝlavita –
La Fenikso de la monda juno,
Renesanco de la viv’ civita.

Sed kun via nova kredo flama

Je la venko de la bravaj koroj,
De ekstere restis vi la sama,
En pejzaĝoj, bildoj kaj koloroj:

Buklaj pinoj, poploj kaj tilioj,

Kaj sekalaj kampoj kiel maro,
La ĉielo en paletaj strioj
Ĝis la denta rando de l’ arbaro;

En majesta fluo la riveroj

Larĝe siajn disetendas bordojn
Kaj kolosaj montoj en fiero
Mute gardas kontinentajn pordojn …

– – – –

Ofte, ofte havas mi minutojn

De malĝojo, tremas kaj sopiras,
Tiam sentas mi la salajn glutojn
Kaj la brusto tre profunde spiras:

Tiam ĵetas sin sur la genuojn

Al piedoj viaj peka filo,
Ĉirkaŭprenas la truitajn ŝuojn
Kaj la teron kisas en humilo …

Varsovio, 14. 4. 1925

Fragmentoj de l’ revoj

Vidi la bluan Bosforon
De l’ alta turo Galata …
Veni la maron Marmoran
Dum sunsubiro skarlata …

Kiel fabelan renkonton

Kun ensorĉita princino
Doni al kor’ – Helesponton
Ŝipe tramiri senfine …

Karnavala romanco

Kiel digna kaj pala vi aspektis hieraŭ,
Kun la brovoj belformaj de la korva kolor’ –
Mi rigardis, sorĉita de l’ triumfa apero,
Kun la mano tremanta ĉe l’ kor’.

Estis brila salono de la bal’ karnavala,

Estis brua amuzo de la gajurbanar’,
En susuro de l’ paŝoj sub ĵazband’ triviala
Flekse movis sin paro post par’.

Kaj vi, kvazaŭ antikva, plej majesta diino,

De svenige-alloga kaj belkreska figur’,
Pasis meze de l’ svarmo, en la lustrilumino,
Tra la flustra virina murmur’.

Ĝuavide-mienaj vin salutis la viroj,

Sub mizera knarado de l’ usona fokstrot’,
Kaj el ĉiu angulo vin minacis konspiroj
Aŭ senforta, kaŝita komplot’.

Sed vi restis dieca, malintima fiero,

Konservinta malvarmon de l’ statua marmor’ …
Mi vin sekvis rigarde sen dezir’, sen espero,
Kun la mano rigida ĉe l’ kor’.

Responde