La tajdo

Mian versaĵon leginte, vi nomis ĝin ultraviola,
Kun serpentuma metriko, afekta kaj nude-frivola,
En la parol’ epikura vi trovis kaŝitan pozemon,
Kaj malkonfide tralegis al vi dediĉitan poemon …

Sed mi nevole rimarkis, ke io influis vin tamen,
Ke la okuloj legantaj ekbrilis, simile al: amen,
Tuŝis la ultraviolaj daktiloj la sentojn transcendajn,
Kiam la penso jam forĝis la vortojn duone-ofendajn.

Ne – ne hodiaŭ montriĝos de l’ strofoj mistera efiko,
Kaj ne hodiaŭ penetros vin flustra ilia muziko,
Semo, hodiaŭ ĵetita, arbiĝos, proklamos la vivon,
Super la koro kaptita formante ensorĉan ogivon.

Kaj la frivolo de l’ senco nudiga kaj malhipokrita
Estos nur guto amara en dolĉo senreste solvita,
Tono, portanta rafinon al sono abstrakta, netera,
Vibron de l’ ritmo kreanta en la pra-metriko etera.

Vintra fabelo

Sur la sledo, svelta sledo, post amuza kabaredo,
Kun tintila sonorad’
Ni veturas aventuras, la ĉevaloj fluge kuras
Sub la stela miriad’.

En sereno de l’ ebeno malaperas la fadeno
De la glata vintra voj’ …
Mia Nita am’ subita, de la frost’ ebriigita
Alpremiĝas en la ĝoj’.

En fabelo kaj sen celo rotacias karuselo
De la sentoj en la kor’,
Hej, rapide kaj senbride flugi ien, flugi fide
Kun favoro de Amor’!

Hej, ĉevaloj, hufaj ŝtaloj, kiel rido de cimbaloj
Por dancanta ciganin’,
Uraganu, akompanu, dolĉe tiklu, ĝutiranu
Per freneza takto nin!

Brila neĝo – vintra reĝo – ĉion tenas en sieĝo,
Gaje ĉirpas en la knar’,
La survoja vento ĝoja en malklara gam’ hoboja
Vokas, logas al kampar’.

Unu suno – unu juno … la unua febra kuno
Kaj magia stelpoem’ …
Mia Nita, am’ subita, de la frosto rozkisita
Ĉion kronas per alprem’!

Nia lingvo

Nia lingvo ĉerpu belon el la amo,
Belon, oferitan de la ĝoja kor’ –
Estu ĝiaj lumaj vortoj la balzamo,
Kiu viŝas sulkojn de la frunto for.

Nia lingvo ĉerpu forton el la kredo
Je la unueco de la homa gent’,
Kiu ĝin akceptos danke por heredo
Kaj ekuzos iam en paciga sent’.

Nia lingvo estu ilo de la ago,
Kiun kreas vole bono aŭ malbon’;
Viva energio – sed ne sarkofago,
Lerte elĉizita el rigida ŝton’.

Nia lingvo estu lingvo, sed ne ludo,
Nek maŝina uzo de la radikar’
En ŝablonaj dogmoj de la sekta prudo,
Kun ridindaj trajtoj de l’ enua star’.