Лета трывожных дажджоў

* * *

У эпіцэнтры восені,

У беразняку
Ліст з настылай просіні
Злятае на руку.

Зялёныя пражылкі,

Жаўтлявае крыло,—
Адбіўся, пакружыўся,
Ды ветрам не змяло...

Як свойская сініца,

На цёплую далонь
Даверліва садзіцца,
А з вачанят — агонь,—

Халоднага пажару

Трымценне і спалох,
Бярозавых стажараў
Прадснежаньскі парог...

* * *

Як стог атавы, летні дзень завершан,

Антонаўкай хрумсціць асенні лёд,
І крык гусей — як замаразак першы:
Гарласты і бадзёры,— У палёт!

НАДПІС НА КАЛЕНДАРЫ 1988 ГОДА

Хай будзе высакосны

Не косны i не поены,
Для праўды — бацька хросны,
Не ўскосны, не адносны —
Галосны, ды не злосны.
Хай будзе ён укосны,
Хай будзе хлебаносны,
І росны, і не млосны,—
Высокі высакосны!