Лета трывожных дажджоў

СТРАСЦІ ПА БАХУСУ

Зіма сувой снягоў адбельвае,

З мазгоў мароз павыбіў клёк.
Субота тужыцца з нядзеляю
Узбіцца на сугрэўны лёк.
Ды толькі дзе і як? Ні каліва —
Ні чвэрткі нават, ні ў губу.
Як кажуць, транспарт стаў без паліва
Дзьмі ў кефірную трубу...
Ужо не спрынтэры, а стаеры,
Каб мэты ў пошуку дапяць,
Як жураўлі у песні Ставера,
Туды-сюды — ляцяць, ляцяць...
У забягалаўках — вакацыі:
Тарты ды сокі сталі ў рад.
Таставікі кваліфікацыю
Губляюць, як спяцы разрад.
Чарга музейна-эрмітажная
Ля прысакрэчаных дзвярэй,
Дзе блізкай радасці мантажнікам
Не Босх, а Бахус правіць рэй.
Ды і тае надзеі кволенькай
Агеньчык тае на вачах:
Сцяной перад прылаўкам голенькім
Чарга ўздыхае з-за пляча.
Адны — хаўруснікі з паліцаю —
Стаяць абоймай каньякі.
І то ці доўга тут пыліцца ім,
Хоць нам яны — не сваякі...
Што ж, патрывайце недаступамі
На шматрублёвым рубяжы.
А мы сабе далей патупаем,
А пры зарплаце — прыбяжым!..
Бывайце!.. А бутэлькі з назвамі
«Напалеон» і ўвесь букет,—
Як шэфы з тварамі адказнымі,
Глядзяць з прэзідыума ўслед...

* * *

Стрыножаныя і абяскрыленыя,

Заціснутыя паміж старонак,
3 чысцінёю стэрыльнаю —
У кнізе Чырвонай,

У гэтай самай сучаснай казцы,

Жывуць яшчэ і звяры, і птушкі,
Злоўленыя аб'ектывам зіркастым
На кіно- i фотастужцы.

Самыя рэдкія, экзатычныя,—

Хаваюцца ад прагрэсу.
І кніга чырвонай тычкаю
Тырчыць па дарозе злавеснай.

Гарыць слязой плакатліваю,

Дзе, вярнуўшыся ўвесну дадому,
Над прахімічанай ніваю
Злятае жаўрук дадолу,—

Не з песняю, як бывала,

Да хаткі ў цёплай разоры,
А знічкаю шэра-злінялай,
Што з неба прагналі зоры.

Гарыць тая кніга вогнішчам,

І я, апякаючы лапы,
Нясу — з першабытнага логвішча
Яе дыягенавай лямпай,—

Шукаю цябе, абаронца,

Каб ты ў тэхнічным нахрапе
На самай апошняй старонцы
Ў Чырвоную кнігу не трапіў.