Лета трывожных дажджоў

НА СХОДЗЕ

Так гаворыць,—

Здаецца, што свет зараз створыць
І сам сябе зробіць...
Словы, словы,—
Не знаю — якой вы цаны?..
Адно толькі рэшта звініць у душы,
Быццам дробязь...
Словы, словы...
Няўжо будуць правіць зямлёй
Крыкуны?..

* * *

Паэт праклёны слаў па тэлефоне...

Які паэт? Канешне, не Гамер,
Бо тэхнікі такой ні ў Парфеноне,
Hi нават на Алімпе не было...

І Буало,

Што нам мастацтва слова рассакрэціў:

Пакінуў аб паэзіі трактат,—
Калі б пачуў: «Пракляцце вашым дзецям»,
Дар паэтычны перадаў бы птушкам...

І Пушкін

Не мог сказаць такое: перад гэтым

Спаліў бы ўсё, што выйшла з-пад пяра,
Адмовіўся б ад ліры запаветнай:
Так пра дзяцей? — якая ўжо тут муза...

І Прануза —

Бывалы франтавік, што да Берліна

Па ўлукаткі запісаных радках
Ішоў, як па крывавых каляінах,—
Закрыў бы вушы, вочы б завязаў...

А ён — сказаў...

А ён сказаў: «Пракляцце вашым дзецям:

Каб вы такое ж, як i я, спазналі...» —
Паэт, які а-ні-за-што на свеце
Не адчуваў уласнае віны...

Але — яны —

Яны — каго ён праклінаў услых?..
Яны не скажуць, хоць i знае свет:
Не дзеляцца праклёны на дваіх,
Праклёны застаюцца аднаму...

Каму?

Хай не табе, паэт...

ХОБІ І ГІСТОРЫЯ З ГЕАГРАФІЯЙ

Сэм-долар, дзядзька лысы,

Хапуга з даўнім гартам,
Меў хобі на абрысы
Геаграфічнай карты.
Над глобусам з маленства
Любіў ён мудрагеліць:
Знаходзіў педабенствы,
Праводзіў паралелі...

Выдатная калекцыя!..

Сто год у ладкі пляскаў
Цару, што стаў калекаю
На клёк i збыў Аляску.
Праз лупу i ў бінокль ён
Глядзеў на землі хіжа
З абрысамі далёкімі
І тымі, што пабліжай.

Адно што век дваццаты

Калекцыю парушыў,
Сказаў: «Зямля — не Штаты,
Каб трэсці як ігрушу...»
Во — нібы сцяг чырвоны
Лунае на паўсвету:
І троны і кароны
Змяла краіна гэта.

І тут — адны падкопы,

Буржуйскія хаўтуры:
Звузела іх Еўропа
Шчыгрынаваю скурай.

Тут Афрыканскім Рогам

Б'е кантынент пад рэбры
І гоніць прэч з пapora
«Патронаў» непатрэбных.

Тут дзвюх Амерык талія,

Што Сэм абняць грабецца,
Тут — боцікам Італія:
Стаіць і прадаецца.

Тут астравоў Сейшэльскіх

На гнуткай шыі нізка,—
Ды не сарваў у шэйку,
Не паддалася нітка...

З трохкутнікам Бермудскім —

Матыўчык, сэрцу любы:
Па-людаедску людства
Сам смачна праглынуў бы...

А свет ідзе па графіку,

Абрысы пераворвае,—
Мяняе геаграфію
У рэчышчы гісторыі!