Лета трывожных дажджоў

Мы з табою браты вяртанняў
Да рачулак, азёр і крыніц.
Высыхае песня ў гартані
Ад задухі глухіх камяніц.

Хоць глыточак адзін, хоць расінку

На дарогу — на год, як на век,—
З вейкі мамінай парушынкай
У сусвеце ляціць чалавек.

* * *

Я не Пушкін, а ты не Талстой —

Паралелі не варта праводзіць,
На абочыне сціпла пастой,
Дзе вялікія ў вечнасць праходзяць...
Быццам так яно ўсё, ды не так...
Памаўчым — і паціху ў дарогу.
Быццам так яно ўсё, аднак
Плён сапраўдны — не з поля чужога.
Чалавек — толькі тым чалавек,
Толькі тым на зямлі вялікі,
Што да мэты шляхоў не адсек,
Што сябе не спыняцца клікаў.
Што сваё прызначэнне шукаў,
І дастойны сваёю вярстою —
Сёння, заўтра, заўжды — у вяках.
А астатняе ўсё пустое.

* * *

Душа — нібы кашуля ільняная,

А век пражыць — не зрыфмаваць санет...
Каго шукаеш ты і праклінаеш,
Сучаснікамі страчаны паэт?
Як суцяшэнне — бушаваў Ясенін,
І Смелякоў псаваў парадны тон —
Узятым у плаціны Енісеем,
Ты шэрасці падточваеш бетон.

І сам жа тут яго крутым замесам

Мацуеш, і нарошчваеш сцяну,
І пад ахоўным іменем прагрэсу
Выходзіш у жыццё, як на вайну:
То баразну паправіць трактарысту,
То на станку ператачыць дэталь,
То ў пошуках металалому рыскаць,
Каб выплаўляць у вершы гучным сталь,

То злёт адкрыць, то Бахусу даць страху,

То выбягаць красменам на шашу,—
Туды-сюды, а сам без апранахі,
Глядзіш, у людзі выправіў душу...
Туды-сюды,— глядзіш, і песня спета.
І не грызуць сумненні, як спярша.
І ўжо слывеш сучаснасці паэтам.
І з ільняной — бетонная душа.

ВЫСНОВА З КРЫТЫЧНАГА ДЫСПУТУ

Калі трыбунна фарысеі

Стаўляюць вехі маладым,
Як жаць, дыктуюць тым, хто сее,
І акуляры палыселым
Працерці пыжацца,— тады
Я чую голас: — Не бяды!
Паэзію не абмундзірыць,
Яе не выцягнудь «у фрунт»,—
У тым якраз і ліха фунт,
Што не трыбуны-канваіры,
А летуценнікі-задзіры,
І патаемцы, i куміры,—
Паэты — неба камандзіры,
Пакуль зямны пад імі грунт.

AЗІМУТ

А ўсё-ткі добра: знаеш, дзе свае,

І сам ратунак голас падае,
Калі праз цёмную аблогу i слату
Нясецца ўслед: — Ату яго, ату!..

* * *

Мы песні ў курганах пазакапалі,

Мы апусцілі іх на дно азёр.
І толькі раз у год — перад Купаллем
Яны выходзяць — узляцець да зор,
Пытаюцца: «Аднойчы вы ўзнялі нас,—
Нашто ж цяпер хаваеце красу?..»
...Заслухаўшыся песень салаўіных,
Сліжы-смаўжы спадаюць у расу...

* * *

Паэт памыляцца не можа ніяк —

Не мае права на гэта:
Калі ён у думках прамовіць «я»,
«Мы» — адгукнецца паўсвету.

Прарок і пакутнік, хто іх сустрэў:

«Я» і мільённае «мы».
За словам, кароткім самым, як стрэл,
Трагедый людскіх тамы.