Лета трывожных дажджоў

З ГАЗЕТНЫХ АБ'ЯЎ

Дзе яна, дзе ў нашым Мінску?

Дзе хоць бы след яе?! —
Валам коцяцца ловы:
Шукаецца машыністка,
Якая ведае
Беларускую мову.

Як снежнага чалавека —

Ау-у-у! —
Як дапатопнага маманта,
Яе — над бурлівым векам —
Схапіўшыся за галаву,
Аб'явы гукаюць з лямантам.

Крычыць газетны абрус.

А я за ўсімі бедамі
Чакаю аб'явы новай:
Шукаецца беларус,
Які ведае
Беларускую мову.

ГУЛЬНЯ Ў РЫФМУ НА ЛЕКЦЫІ «ЯК ЗЛІВАЮЦЦА МОВЫ»

Леаніду Дайнеку

Каб рыфмай спляжыць слова «снайпер»
І сэнс каб быў, а не мура,
Адстукаў гном: «па тэлетайпе» —
А выйшла з-пад твайго пяра.

За гэтай спрэчкаю няхітрай —

Калі дакладчык абнудзеў —
Скакалі слоў замежных цітры,
А я свайго, свайго хацеў.

Ці добрай ласкаю прывесці,

Ці прыштурхаць яго ў каршэнь,
Але такое, каб патрэсці
Тваю шыкоўную кішэнь!

Пацеў да сёмай перагрузкі,

Цягнуў лексічнае цягло,
А слова «снайпер» з беларускім
Гаворку зладзіць не магло.

За рыфму я плаціў панура,

Нікчэмнасць лаячы сваю:
Відаць, парнаскай фізкультуры
Не шмат увагі надаю...

Што ж, паднатужымся памалу,

Згаворым слова на хаўрус.
...Стаяць. Апушчаны забралы.
Наўпроць чужынца беларус.

ЛЫЧ І КЛІЧ

Рой і род... Раіцца і радзіцца.

Мёд і рот... Збіраць і спажываць.
Рой і мёд — ні крыку, ні амбіцый.
Нам бы так — ад зерня да жніва...
Толькі штосьці ў чалавечым родзе
Ўсё інакш: дзе мёд — глядзіш, і мот
Крылы разгарнуў, і на выгодзе
Сто ратоў злілося ў хіжы рот!
На калені ставіцца сумленне,
Да карыта стольнага паўзе,
Следам прэ нашчадкаў пакаленне
І навуку бацькаву грызе.
Похапкам старога пераплюнуць —
Рыцары кар'еру здабываць.
І пачне столаначальнік юны
Капытом пячаткі адбіваць.
Ледзьве не з пялёнак — у эліту,
Да размеркавальніка кармоў,—
Ад лычоў гайдаецца карыта,
І гудзе трыбуна ад прамоў.
А калі спытаць — аб чым прамовы? —
Тут жа засмяюць, як цемнату:
— Ты не чуў? — гукнуць,— Перабудова!
То збівай ідэі па ляту!..
Абагнаны парасячым статкам:
— Вось я і на пенсіі, лічы,—
Усміхнецца кіраўнічы татка
І прашэпча: — Па харчы, лычы!..
Сунецца ў аўтамабіль фартовы
Задам, быццам у дупло мядзведзь,—
Трэба паспяшаць: з перабудовы
Прыбудову цёплую займець!..
Лыч i кліч — з'ядналіся ў хаўрусе,—
Вось дзе край — Жыві-не-памірай...
Кажуць, не дзяцей прыносіць бусел,
А пасады ў гэты штатны рай...
І вісіць — як цяжар шматпудовы —
Гнёт пытання — і ўначы і днём:
Трэба пачынаць перабудову —
Трэба,— а з каго, аднак, пачнём?..