Лета трывожных дажджоў

* * *

У вераснёўскім лесе

Ветрык лісцём церусіў,
Як летуценнем імпрэсій
Музыка Дэбюсі.

Ціха было і ўтульна...

Ды раптам — той голас гусей...
Аб чым ён? Якую адтуль нам —
З-пад неба — вестку нясе?

Той голас,— ты чуў яго быццам,

Калі і цябе не было.
Ты чуў, бо не можаш забыцца.
Хоць год — мільёны сплыло...

Адкуль расстайная памяць

З усім хараством зямным?..
І холад касмічны паліць
Здагадкай, што мы не згарым...

Што мы ўсяго толькі ў выраі

I ў прадчуванні бяды
3 зямлі карані свае вырвалі,
Ляцім — i не знаем куды...

* * *

Б'юць па чэраве і па чэрапе —

Хто абжорствам, хто какафоніяй.
А з якіх крыніц ваду чэрпаем,
Смык чыёй смалой каніфолены?..

Перад кім душой мы рабынімся,

Дэцыбелаў сцяной адгароджаныя?
Дзе згубіліся? Як забыліся,
Што сваёй зямлёй мы народжаныя?
Скрынкі з музамі д'ябл-музыкі,
Як гарбы, нясём перад пузамі.
Галаву «метал» цяжка тузае
І грыміць у ёй, нібы ў кузаве.

Хто цябе прадаў, песня родная,—

Ці бяздомны спец, ці купец ліхі?
І пад Віцебскам, і пад Гродняю
Буйна плодзіцца меламан глухі...
Хто закрыў нам душу на ўсе застаўкі,
Каб для памяці ў ёй — ні адтулінкі?..
I ў навушніках сыны вушастыя —
Як духоўныя беспрытульнікі...

РЭХА ЗВАЛЕНАГА ДРЭВА

На золку шэрым

Конік бег —
Яшчэ й дугі не відно.
На золку гулкім
Валілася ў снег
На хату будучую
Бервяно.
Туды,
Дзе барвяна
Праз ночы дно
Бруіўся
Прамень з падзямелля
Крамяны,
Кацілася кругла
Вянца звяно —
«Бер-вя-но...» —
Мяняючы тон драўляны
На рэха віны —
«...вя-но...»
Пасля i «...я-но...»
Зламалася — «...но-о...» —
Нібы пугаўе ў мароз.
I толькі «...о-о-о...»,
Як іней з бяроз,
Бязгучна
вецер
абтрос...

* * *

Можа, ўсё гэта толькі ідэя

І наіўны, палынны міраж,—
Як сусветная Іудзея —
Гэты крык і помысел наш?

Вось яна — зямля пад нагамі.

І парод на зямлі спрадвек.
Толькі слова свайго пазбягаем,
Як здаровы — пагляду калек.

Просім сына: па-беларуску

Напісаць (як прасіў Карусь
Каганец)... І пачуем малюска:
— А ці ёсць яна, Беларусь?..

Што было па шляхах і ростанях?

Прадавалі нас за паўцаны,
І круціліся душы бяростаю
На агнях інквізіцый маны...

Толькі дзверы чужых пачакальняў,

Толькі уніі ды палон...
І па шыі — жэтон адчаканены:
Час, як выціснуты лімон...

Хто — зямля ці ідэя — злучае

Раз'яднаны бязмоўем народ?
Ці гуртуюцца людзі адчаем:
Там крычыць ўсенародны рот?..

А пакуль сведчым, хто вінаваты,

Б'ёмся ў дыспуце шматгаловым,—
Кажуць, новае ўводзіцца свята
З назвай «Дзень адмаўлення ад мовы»...