Лета трывожных дажджоў

* * *

Храбрасць, смеласць, мужнасць, адвага,

Непахіснасць, рашучасць…
Няўжо
Не мужчыны стаялі пад сцягам
На ахове сваіх рубяжоў?
І няўжо но яны ў паходы,
А жанчыны ішлі? Бо наўрад
Сталі словы жаночага роду
Ў гэты рад проста так — на парад...
Выпадковасць? Няхай выпадковасць...
На мінулым нейкіх замкоў,
Што трымаюць сэнс патаемны
У кожным слове — загадкай вякоў.
Як гісторыю не падцікоўвай —
Ёсць схаваны стагоддзямі свет.
Выпадковасць? Няхай выпадковасць —
Можа, ў ёй найвялікшы сакрэт.
Бог прыдумаў ход геніяльны —
Як у шахматах Карпаў ці Таль:
Быў Адам фігуркай глінянай
І застаўся ёю амаль...
А астатняе ўсё ад жанчыны —
І задумы, і кожны ход...
Ёсць на свеце ўсяму прычыны.
Ёсць? А раптам наадварот?
Помста, злосць, крывадушнасць, здрада..
Хопіць, хопіць — аж вусны звяло,—
Зноў спіхнуць на таемны выпадак
Ці згадзіцца: «Было ўсё, было...»?
Сэрцу вусцішна і няўтульна,
Розум холадам набрыняў...
Як ратунак словы прытульваю:
Чысціня, цеплыня, дабрыня.
І надзея, і радасць, і памяць
Той вясны, што нам крылы дала,
Толькі тут. І нішто не спаліць
Гэту вечнасць, якой Ты была.
Ты са мною — і свет не загіне.
Да грудзей прыпаду галавой —
Не багіня, а берагіня,
Абярэжніца, бераг мой.

* * *

Ці сонцам узыдзеш над полем,

Ці з хмары тваёй будзе град ісці,
Ты адна, як у сейбіта доля,—

І ў сэрцы пакутным ніколі

Няма адмаўлення ад радасці,
Як няма паратунку ад болю...