Лета трывожных дажджоў

* * *

Калі зляпіў Адама з гліны,

Заўчасна радаваўся бог,
Бо ні натацый не падкінуў,
Ні штатамі не дапамог.

І не было ў Адама «нама»,

І сакратаркі не было,—
Быў свет не свет, а скажам прама:
Неперспектыўнае сяло...

А бог лагодзіў:

— Тут вадзіца,
Тут хлеб і райскае дабро,
А так во зробім маладзіцу,—
Сказаў — і выламаў рабро.

Адзіны штат Адамаў — Ева

З яго ж уласнае касці
З'явілася пад райскім дрэвам,—
Гавей тут з ёю і пасці...

Вось гэтак сумна пачалося

Жыццё ў сівую старыну:
Што бог падкінуў для мілосці —
З тым і да шлюбу, і ў труну.

Калі б не скеміла тут Ева,

Спакусы яблык не ўзяла,
То і сядзела б век свой дзевай,
Дабра не знаючы і зла.

Зрабіла крок рэвалюцыйны,

Каханне ўзняўшы з небыцця:
— Бог лепіць арганізацыйна,
А мне патрэбна — для жыцця.

Ляпі мяне, Адам, каханнем,

А я цябе пераляплю.
Няхай праклятымі мы станем —
Што бог недарабіў, зраблю!

— І я зраблю цябе прыгожай,—

Адам забыў, што ён не бог,—
Аж адарваць вачэй не зможа
Сам усявышні Саваоф!..

Засердаваў не без прычыны

Тварэц: — Я ж майстар — не партач!
Наноў перараблю жанчыну,
А з Евай ты тады паплач!..

Сад райскі здаўшы пад распіску,

Адам кахаўся ды любіў,
Чапляў калыску за калыскай...
А бог жанчыну ўсё рабіў.

Ды колькі пі псаваў ён косці,

І колькі рэбраў ні ламаў,
А век жыве i век зайздросціць,
Бо Евы гэткай прыгажосці
Ён, як Адам, не змайстраваў.

РЭЎНАСЦЬ

Ходзіць жонка ў РДК —

З гора муж прапіў быка.

Жонка ў хоры запявае —

Муж вяроўку прапівае.

Жонка едзе на агляд —

Муж cабe прапіць бы рад.

Ды ўвушшу звініць камар:

«Дрэнь тавар, дрэнь тавар...»

Муж прапіў і камара.

Гоніць жонка са двара...

Больш няма чаго прапіць...

Будзе жонка любіць!

ТАК ДАЎНО…

Я даўно па цябе палюю,

Калі быў яшчэ ў дзікай скуры.
Як багіню, цябе малюю
Аж па сёння,— ды ўсё без натуры...

Не было цябе, i ці мусіш

Ты з'явіцца, хоць я шукаю
Так даўно,— калі пры Ісусе
З пацалункам не цёрся Каін,

І калі яшчэ пешкі не бегалі

Да багоў на нябёсы грачанкі,
І вароны былі ўсе белыя,
І рачулкі цяклі — малачанкі,

І калі вада, як спірытус,

Пад катламі ў пекле гарэла,
I пілі багі-сібарыты
Сок таматны, вяселячы цела,

I Мядзведзіца ў небе Вялікая

Не радзіла яшчэ Малую...

Як даўно ўсё было... Ты клікала

Ці насмешку ладзіла злую?..

Так даўно... Я згубіўся, забыўся:

Дзе, калі, у якіх сусветах?..

Пазбіваў стагоддзям гарбы ўсе,—

Так даўно я шукаю. А дзе ты?!.

Адгукніся халасцяку,—

Я прыйду... калі не ўцяку.

СЯМЕЙНЫ РАЗРАД

Лаяўся з жонкай робат культурны —

Іскры разрадаў ляцелі з душы:
— Толькі з табой, электронная дура,
Ні памаліцца, ні саграшыць!..