Лета трывожных дажджоў

* * *

Я так непазбыўна спазнаў,

Навошта бывае жыццё...
І памяці баразна,
І стылае небыццё,

Касмічны попел зямлі,

І руйнаванне нябёс,—
Як вечнасці знакі сплылі,
Якіх не крануўся мой лёс.

Нічога не скажуць яны,

І нечага мне ім сказаць:
Адны над сусветам відны
Усмешка твая і сляза.

Згубіўшы аднойчы цябе,

Пра іншых спяваць ці змагу?
Як хлеб на вясновай сяўбе,
Апошні ўспамін берагу.

Нябёсы, зямля, небыццё...

Усе яны — толькі БЫЛІ.
А я — застаюся. 3 жыццём —
З усмешкай-слязой па зямлі.

* * *

Яшчэ схіляецца ў журбе

Надзея блізкіх і гаротных,
Яшчэ не кожны сам сабе
Сказаў аб страшным, беззваротным,

А ўжо над ім шуміць трава,

Плыве размытай акварэллю...
Якія вусны цалаваў!
Якія зоры адгарэлі!..

* * *

Толькі ўспыхнуць у полі

Рабацінкі праталін —
Б'ецца вырай у сэрца,
Як агонь навясны:
Салаўіная рэчка,
Салаўіны світанак,
Салаўіная памяць вясны...

Ды акно майго лёсу

Наглуха зачынена
З той зімы —
Акно заінелай турмы.
А турма — мая,
Не айчынная,
І за краты тут шлях прамы.

Тут не ходзяць з верай пазычанай,

Тут свой храм і свая турма.
У каханні, як у язычніцтве:
Адзінага бога няма.

Ці гудуць завірухі, ці плачуць адлігі

Тут у кожнага свой жаданы парог:
Колькі вернікаў —
Столькі рэлігій,
І свой —
У кожнага —
Бог.

Я прашу,

Я вымольваю літасці:
Адчыніся, акно, насустрач вясне!
Толькі бог чужы са мною не лічыцца,
А свайго не будзе ў мяне!..

Дагараюць у полі

Рабацінкі праталін,
Выбягаюць пралескі
На ўзмежак лясны...
Салаўіная рэчка,
Салаўіны світанак,
Салаўіная памяць вясны...

* * *

Такой парой,

Калі, як цень снягоў,
На баравінах
Ландыш выпадае,
Калі вясна
Чакае і гукае,
Калі зязюля
Вечнасць абяцае
І дрозд
Ад песні
Галаву губляе,—
Мы ў лес пайшлі —
У май, нібыта ў рай...
Пайшлі,
А ці вярнуліся —
Не знаю.

* * *

З наіўнасцю трывожнай

Перад хвілінай кожнай —
Апошняй-разапошняй,—
Нібы дзіця, стаю:
Хай здрада ў пышным бляску
Аддам жыццё за казку,
А паўжыцця — за ласку.
Адзіную. Тваю.

ТАК ДАЛЁКА…

Азірнуцца не страшна

І не страшна вясны:
Так далёка ўсе нашы
Летуценныя сны.
Больш з зямлёю паглумнай
Неба нам не звязаць,—
I не страшна падумаць,
I не страшна сказаць:
Што цаною расстання —
Там, дзе часу сляды,—
Застаецца каханне
І вясна — назаўжды.
І нішто не патушыць
Нябёсаў узор,
Дзе мы крыламі птушак
Кранаемся зор.