Лета трывожных дажджоў

Не дай мне бог духоўным стаць бадзягам,
Без памяці жывой, без каранёў,
Ісці бязмэтна за ілжывым сцягам
І верыць, што вяшчуе вараннё.

Народзе мой, не дай мне абмыліцца,

Маўчаць, як ты маўчаў цераз вякі,
І рабскаю рахманасцю хваліцца,
І падстаўляць для ўдару дзве шчакі —

Гісторыю, распятую на «крэсах»

І на заходніх з поўначчу краях,
І мову, што спрадвеку лес накрэсліў,
Каб ты Купалы словам акрыяў.

Няўжо забыта ўсё, перазабыта —

Сыноў найлепшых светлы запавет?..
Не веру, што адиойчы з тварам сытым,
З духоўнай торбаю ты выладзішся ў свет...

Ці быў калі народ-самазабойца? —

Скажыце мне, вучоныя мужы...
Дык што ж цябе, не мота, не прапойцу,
Штурхае да апошняе мяжы?

Я ведаю: народы паміраюць...

Але такі — з Хатынямі ў душы,
Якому пекла можа здацца раем,—
Такі, як свет, павінен вечна жыць!

Не дай жа ў сэрцы зруйнаваць краіну,

Што на шляхах крывавых збудаваў,
Пайсці перараджэнца каляінай,
Што мову забываў ці забіваў...

Народзе мой, прабач дакор палынны,—

Ці мне сароміць і ці мне вучыць?..
Ты знаеш лепш, ты не падсудны сыну.
Але ці лепш, як здрадна сын маўчыць?

* * *

Красуе жыта. I крані

Сцяблінкі лёгкай станік —
Агонь успыхне ў карані
І аблачынкай стане.

І што ні колас — ускалых

Маёй забытай долі:
Як хлебаробскі мой уздых,
Плыве пылок над полем.

Як з каміноў вясёлы дым,

Бярозавы, бухматы,
Калі дух цеста малады
Ўзрывае столь у хатах,

Калі палкоўніца-дзяжа

З палка на печ залазіць,
Каб у цяпле, як на дражджах,
Хлеб вырас пышным князем...

Красуе жыта. На ўмалот

Жыве мая надзея.
І сонца цераз поле ўброд
Ідзе — і маладзее!

МАЙСТЭРНЯ

З. I. Азгуру