Лета трывожных дажджоў

Помню круг, палёт рукі,
Помню позірк пільны,
Во спрадвек у нас гаршкі
Не багі ляпілі.

Бацькаў сябар ганчаром

Быў на ўсю акругу.
Бегаў за «расці здароў»
Я пры ім абслугай.

То, бывала, паднясеш

Дровы для апалу,
То, як бохан,— рэж ды еш —
Гліны цёплы кавал.

То, як самы важны гляк,

Едзеш на фурманцы...—
Збыць пасуду не за так
Дай нам божа шанцы.

Мы ж з табой амаль радня:

Ты зляпіў Адама,
Ну i нам ляпіць штодня
Выпала таксама —

Ёсць макотры, гладышы,

Кварты і гарнушкі,
Гарлачы і спарышы,
І свістулькі-птушкі...

Пагулянкай, ад Шчаўроў,

Тонуць колы ў верасе:
Наша слава канчароў
Едзе каля Версанкі.

Налятай, гаспадары,

Просім, гаспадыні!..
...Толькі тут — свае майстры
Выраслі на гліне.

Шматпатомныя, як час,—

Родам Ганчарэнкі...
Разбягаюцца і ў нас
Ад здзіўлення зрэнкі:

Як званы, вісяць збаны

На тыніне кожнай...
«Не дадуць і паўцаны»,—
Думаем трывожна...

Толькі дзядзька мой Ганчар

Раптам засмяяўся:
— Не загіне наш тавар!
Дзьмі ў свісцёлку, Вася!..

Свіснуў сам, i я за ім —

Весела іграем,
Каля Версанкі стаім
І купцоў чакаем.

Першай бабка падышла,

Потым — дзед старэнькі,
А за імі — паўсяла:
Дзеді-Ганчарэнкі!

Вытылікваў я, дудзеў,

Выцінаў жалейкай...
А хлапчук адзін глядзеў
У задуме нейкай.

Дзесьці ў небе калясіў:

Як ямчэй прыстаць там...
Ці не верыў ён зусім
У маё мастацтва?

Ці пакрыўдзілі сябры?

Ці не меў капеек ён?..
І сказаў ганчар стары:
— На, бяры во пеўніка...

Свіснуў раз ён, i другі,

І закукарэкаў! —
Вось, выходзіць, як багі
Лепяць чалавека...

Паталаніла, відаць,

А хутчэй — свістулькі
Паспрыялі ўсё прадаць
Нам да чарапулькі!..

Ганчарэнкі, ганчары...

Час не перайначыш...
Шмат вады з тае пары
Збегла ў нашай Начы.

І прыходзяць толькі ў сон

Версанка з Мачулішчам...
Я ў свістульку дзьму. А ён
Той хлапец — як чуецца?

Не сцвярджаю ад дзвярэй,

Але маю версію:
Акадэмік ёсць — Андрэй
Ганчарэнка. З Версанкі...

Вы ўжо скемілі? Вось-вось...

Толькі ўсё ж адразу
Не праводзьце гэту вось:
«Круг ганчарны — лазер».

Не такая да святла

Простая дарога.
Ды акружнасць падала
Ўсім арбітам строгасць.

Электронныя пучкі

Сутнасць асвяцілі,
Што спрадвек у нас гаршкі
Не багі ляпілі!