Лета трывожных дажджоў

Казаў бяседзе шумнай хітравата,
З іскрынкай у вачах на самым дне:
— Пайду я, хлопцы, нешта цяжкавата
На сэрцы сёння,— то прабачце мне...

А хлопцы ўсё па-свойму разумелі,

Як ні хаваў ён той абманны крок,
Што прагне не да лекара па зелле,
А во сюды,— і дзверы на замок!

О то — бяседа!.. І жыццё птушкай

Раскручваецца зноўку ў маладосць:
Купала, і Міхоэлс, і Дзядзюшка...
А сам ён тут — як быццам толькі госць.

Прыйшоў паслухаць, пасядзець маўкліва

У гэтай ім жа створанай сям'і
І падзівіцца: як ляцяць імкліва
Зямныя дні — хутчэй самой зямлі.

Куды яны спяшаюцца, навошта?..

Яшчэ цяпло сяброўскіх рук жыве
На гэтай далані, і зорнай поштай
Яшчэ іх думы шэпчуцца ў траве,—

А ўжо няма, даўно няма іх побач.

Вось толькі тут сышліся пад страхой:
Хто збег ад славы, хто з прычын асобых —
Схавацца ад нявыкруткі ліхой.

Філосафам, паэтам і героям —

Усім прытулак даў мастак Заір.
А збоку падазронасцю былою
Усіх пасе былы наш правадыр...

Вось тут яны — жывыя, а не цені,

Пакуль да іх спяшаецца мастак:
На стэлажах — нібы на авансцэпе,
І слоў няма аб спаленых мастах.

Паслухай, майстра, i ўзлятай па крылах

Да сфер, дзе вечна ззяюць іх агні,—
Яшчэ не ўсё ў душы адгаманіла —
І гліну бог узнёс на далані.

І наступае першы дзень тварэння

У эпоху з лесам атамнай слаты,—
І прарастае з гліны азарэнне,
І чыйсьці голас чуцен з нематы.

* * *

Час працуе без чарнавікоў:

Што было — не паправіш, як дзею на сцэне...
Не вярнуцца ніколі ў дзяцінства ізноў.
Пахаваліся душы за бетонныя сцены —
І не ўмаіш гадоў сухастойны парадак.
А таму, можа, сёння ўсю мудрасць вякоў
Спрасаваную ў кнігах таўсценных,
Перацягне адзінае слова спагады
Чалавеку ў бядзе — адзінока-страшэннай
Між мільярдаў зямлян-землякоў...

* * *

Адгучалі, як рыфмы, авансы авацый,

Замятае вясну залаты лістапад.
Паэтэсе карцела дзяўчынкай здавацца,—
А дзяўчынцы... пад шэсцьдзесят.

Як шкадую цябе я і як разумею:

Цяжка ліру здаваць у запас.
Я i сам перад гэтым парогам нямею:
Як да прозы асенняй ісці на напас?

Той — абложнай, зануднай, сквалыжнай,

Дзе адвесніўся выраяў радасны шум,
Дзе штодня непазбежней, цяжэй i ўсё ніжай
Неба падае на душу.

І, здаецца, без яўнай на тое прычыны

Ўсё часцей і часцей азіраемся мы:
Гэта хто адыходзіць, якая дзяўчынка —
Прадчуваннем завейнай i сцюжнай зімы?..