Лета трывожных дажджоў

ПЕСНЯ БЕЗ IBАНА Ў ГАЛАВЕ

— А якая ж песня без Івана? —

Голас над ваколіцай плыве.
А Івану ўжо не да баяна,
Песня тая і не ў галаве.

Кажа: І ў мяне перабудова,

На самаакупнасць перайшоў:
Я ж вам не блазнюк сямігадовы,
Каб ірваць мяхі без барышоў.

Пералом ідзе па ўсім Саюзе.

Хоць не жмот я, ды кладзіце мне
З танца па кап'ю на кожны гузік.
А прыпеўкі — па сваёй цане:

Тут — як за паслугу чаявыя,—

Задарма i бык не прамычыць:
Так ці сяк — падносьце гарлавыя,
Трэба ж,— кажа,— горла прамачыць.

А пакуль ідзе фінансаванне,

Каб не ўсох эканамічны план,—
Дык на грані ўжо балансавання
На тачок з'яўляецца Іван.

А яшчэ як возьме гарлавыя,

Hi баян не трэба, ні Іван:
Рот самараскрыты, горла вые
І ў вачах — туман, плыве туман...

На баян

Іван фінансаваны
Галавою цяжка аплыве,
І гарлае песня без Івана,
Песня без Івана ў галаве...

ЯК ГРЫБЫ...

Канцэнтрацыя дурняў крытычная:

Ёсць — прасцяк, без цара ў галаве,
Ёсць, што з розумам ходзіць пазычаным,
А найбольш — хто на дурня жыве.
Так прыладзіцца, так прыкінецца:
З богам — бог, а з героем — герой,
Цыркулярыць душа-чарнільніца,
І з трыбуны — за праўду гарой!
Так захопіцца часам прамоваю —
Аж паветра рукамі грабе,
Аж сапе, быццам дух напампоўвае —
Перакрыкнуць самога сябе!..
Нос кіруе па плыні, як човен,
Сець закідвае — што пагусцей,
Знае толк у праграме Харчовай:
Там выконвае, дзе тлусцей.
Быццам бурбалкі — лозунгі клічныя,
Аж сіпіць перагрэты гарляк,—
Колькі іх, што на дурняў разлічваюць
І смяюцца паціху ў кулак...
Ні касцы, ні жняцы, ні аратыя,—
Як грыбы — партфельная раць!..
Поўны з коптурам кош бюракратыі...
Што рабіць толькі з гэтаю браціяй:
Ці саліць іх, ці марынаваць?..

КНІГАЛЮБ

Здаваў макулатуру,

Цягаў тамінаў глыбы,
Пагнаў мускулатуру
І звіліны паглыбіў.

ВЕРХАМ НА ВЕРШЫ

Як дрэсіроўшчык, словы лупцуе:

Кожны радок прытвараецца творам.
Не разабрацца — хто там гарцуе
Верхам на вершы — тварэц ці прытвора?

ЭРУДЫТ У КРЭДЫТ

Ён — як паветра: незаменны ён.

Ад фараонаў i індускай Веды
Да «чорных дзірак» — б'е ў навукі звон,
Святло нясе па таварыству «Веды».

Ён з кавалём гатоў каваць метал,

З рамонтнікам — ліквідаваць паломку,
І тут жа прыгадае «Капітал» —
Што эканоміка, маўляў, не эканомка.

Ён майстар на ўсе рукі: вучыць жней,

Як жаць, а будаўніц — рабіць тынкоўку.
І што важней — гальюн ці Галілей,
Адкажа,— дайце дзень на падрыхтоўку.

ГАЙ ДА ФІЛАСОФАЎНЫ!..

Хлеб вучоны — ён не мучоны:

Як з насады высокай з'еду,
Акадэміяй буду хрышчоны,
Буду сеяць мудрасць і веды.

І ў навуцы жратво не скупое,

Не гразіцца скарынкай падсохлаю:
І накорміць спаўна, i напоіць
Дысертацыя Філасофаўна!