Лета трывожных дажджоў

* * *

Чаго мне лезці ў д'ябальскі натоўп,

Што прэцца на дзяльбу чыноў i славы?
Я толькі Ной, што ў атамны патоп
Ратуе слова продкаў ад расправы.
Імчацца наабгонкі стрымгалоў?
Не той узрост і не ў маёй натуры.
Бяжыце, забівальшчыкі галоў,
У браме прызавой футбалатуры.
«Мазіла!», «Пас!» — балельшчыкі крычаць,
З трыбун крытычных патрабуюць: «Шайбу!..»
А словы ціха да майго пляча
Злятаюцца з нямой, сусветнай жальбай.
Сядаюць парамі — ад кожнага гнязда:
На радавод, для будучых узлётаў.
Адна падзея ў нас, адна бяда:
Нам трэба выжыць. Іншае — на потым.
І я шапчу: «Трымайся, мой каўчэг...»
Гукаю словы будучага сказа:
«Збірайцеся з-пад шатаў і з-пад стрэх.
Калі патонем, то, напэўна, разам...»

НА АСФАЛЬЦЕ...

Што тут сеюць i жнуць — невядома,

Садзяць што і прарэджваюць тут?..
У палацах — палі аграпрома,
На асфальце — лясны інстытут...
Тут на сцежках таемных, нязнаных
Цудаў шмат прарастае ў цішы,
Дысертацыяй зацугляны
Кот вучоны вязе барышы.
Маладая котка па возе
Паганяе ласкава хвастом...
Тут філосаф — спіной да Спінозы —
Са Спінозы «здзірае» ў свой том...
Пры бацькоўскай кішэні і тэме,
З барадою як намяло,
Тут наследны ідзе акадэмік —
Малады і «ученый зело».
Тут кусціцца інструкцый пшаніца,
Папяровых бліноў — повен рот.
Камяніцы пахнуць ігліцай
Тут аднойчы — па Новы год.
З тэмы тут, нібы з дрэва ці звера,—
І таксатар, і таксідэрміст —
Лупяць скуру зацята, аберуч,
Як з прыезджых сталічны таксіст.
На дэбатах тут спеюць зарплаты
З-за трыбун — салаўіны канцэрт,
На халодную закусь — цытаты,
Дысертацыя — на дэсерт.
Тут ляснік, на доследы падкі,
Архімедаў закон зруйнаваў:
Цела грэк пагружаў у вадкасць,
Ён жа — вадкасць у цела ўліваў.
І была выштурхоўвання сіла
Роўнай масе вадкасці той,—
«Адкрыццё» лесніка падкасіла,
І цяпер ён у ссылцы лясной...
Ну а іншыя — правяць паромы,
Як накрэсліў арцельны статут:
У палацах — палі аграпрома,
На асфальце — лясны інстытут...

УЗДЫХАЕ ПЕВЕНЬ ЦЯЖКА...

Уздыхае певень цяжка:

Кураць куры — ды ўзацяжку!..
Цэлы дзень сядзяць, сакочуць,
Нават несціся не хочуць,
Не выводзяць куранят:
«Што нам той дзіцячы сад!
Ёсць на гэта інкубатар...»
Плача певень без зарплаты...
Ні капейкі, ні зярнятка
На кішэнныя выдаткі.
Бабылём ідзе на шпацыр,
Слёзы лье: «Эмансіпацый
Шмат было — ва ўсе эпохі
Бунтаваліся «панчохі».
Ды курыная, прызнацца,
Горшая з эмансіпацый...»
Аж на ўсе дванаццаць струн
Заікаецца пявун,
Пер'е па сабе дзярэ:
«Ку-раць ку-ры... Ку... ку... рэ...»