Мой гай дубовы

У салоне, у змрок адчыненым,
з крылом фартэпіяна,
выплывае акно аблачынкай
у спеўным горадзе Тагліяна...

Упёршыся ў поручань крэсла,
гляджу ў твае пальцы ўпарта
і чую — у грудзях закіпае
крык: torte, forte, forte!

О людзі, о добрыя людзі,
разнасцежце вокны шырока,
хай у кожнай маленькай вулцы
булькочуць песні ў рыштоках.

Хай хлынуць вясёлкі мелодыі
берагамі вулак, да рынку,
хай з вокан лятуць на галовы
музычныя пырскі тынку.

Хай пяцілісцёва далоньмі
гарадскія ўдараць каштаны
ў сукаватую клавіятуру,
у штыкеты, бы ў фартэпіяна.

Хай вырасце звон з тратуараў,
хай звоняць з бетону пліты
з-пад ног пахаджан вясёлых
фантанна і самавіта.

Няхай узрываюцца рамы,
хай валяцца сцены нанаў,
хай лесвіц лятуць staccato,
дзе граюць фартэпіяна.

Хай блытаюцца і пеняцца,
плывуць цераз верх нараканнем,
ірвуцца ў завулках мелодыі,
працятыя бэзам, змярканнем.

Хай адпачне мелодыяй
блакіт, над горадам распластаны,
ў горадзе спеўпым Тагліяна
па сёмым небе ў Тагліяна.

Б’юць, б’юць як у звоны
ў горадзе спеўным Тагліяна
тысячы і мільёны
касмічных фартэпіяна...

Тут перад скверыкам рынка
па ратушных белых прыступках
самотны сяджу — і чую:
свет маё сэрца прастукаў,

а вочы ўслуханы ў помнік:
у рапсодыю масянжовую бургамістра —
пераношу ў згаслае неба,
дзе першая зорка бліскае.

Чакаю накцюрн Фрыдэрыка,
гонт маладога поўніка —
Бургамістр! Сон наплывае —
ссунься з цокаля помніка.

Як на клавішы, на прыступкі
масянжовыя пакладзі далоні —
ноч, поўнік, Шапэн і ціша
сон звонкі ўціснуць у скроні!

Заснём у дзівосным Тагліяна,
ў каменныя ўтулімся пліты!
Ты ажыўлены зноў мелодыяй,
а я мелодыяй зноў забіты.

КАХАННЕ