Мроi Багны (СИ)

'Збор легенд паданя Паночнай Правнцы (раней Каралества Семгален), складзены Дам'янам Росцам, прафесарам кафедры культур малодшых народа Унверстэта Славеснасц Вльску, Рамейская мперыя, год 999 ад Усёспалення'

Патрульныя

Кал сё было скончана, мы выйшл з-за невялчкага звышша, якое служыла нам сховшчам, спусцлся да прасёлкавай дарог. Лёгкая двухмесная машына-"псла" з адкрытым верхам стаяла каля збочыны, паднятая на дамкрат. Побач валялася адкнутае бок кола. Мы натрапл на патрульных, кал прадзрался скрозь зараснк пазучага хвойнку здож лн дзюн. Вайсковая машына, якая наблжаецца, звычайна выдае сябе ляскам гудам рухавка, але гэтым разам мы х не пачул. Напэна, здарылася нейкая паломка, патрульныя заглушыл рухавк занялся наладкай. Нават кал яны перагаворвался памж сабой, шум мора строкат Цёрну скрадвал х галасы.

Выйшашы на пагорак, мы сутыкнулся з м тварам у твар. Некальк мгнення мы проста стаял, мочк гледзячы адно на аднаго. Потым краем вока я бачыла, як Хлуск плазам кнуся на зямлю, адначасова выхоплваючы з-за пояса внтоку са сплаваным ствалом. Я засталася стаяць. Внтока была мяне руках, за апошня месяцы я навучылася з ёй абыходзцца. Наступныя некальк хвлн чутныя был тольк бязладная стралянна ляск затвора. Потым наступла цшыня - тольк шумела за дзюнам мора, а на высокм пясчаным грэбн над нашым галовам патрэсква Цёрн.

Адзн з патрульных бы нежывы. Ён ляжа тварам унз упоперак дарог, усё яшчэ сцскаючы руцэ внтоку. Друг з хрыпам курчыся каля збочыны, сутрагава чапшыся пальцам канер унформы. Такую ж унформу зямлстага колеру нас мой брат, кал служы ва нутраных войсках. Патрульны ляжа, адкнушы галаву, з яго носу горла цякла кро. Ён часта цяжка дыха. З кожным уздыхам вакол яго рота скпала ружаватая пена, у раструшчанай грудной клетцы спела хлюпала.

Не звяртаючы някай уваг на параненага, Хлуск падышо да забтага жанера. Для пэнасц штурхну яго раз-друг. Пераканашыся, што ён мёртвы, Хлуск нахлся асцярожна пацягну за ствол внток. Пальцы патрульнага звяло перадсмяротнай сутаргай, рука мерцвяка сцскала зброю, як абцугам. Пасля некалькх нядалых спроб Хлуск падняся на ног прыняся лупць пяткай па мёртвых пальцах жанера, мкнучыся пры гэтым не зачапць курок. Я мочк глядзела на яго. Хлуску гадо шаснаццаць, а можа, нават менш, але жо зразумела, што прыгажуна-мужчыны з яго не атрымаецца. Ён маленьк худы, з капою рудых валасо, якя спадаюць на глыбока пасаджаныя бледна-зялёныя вочы. Аблчча яго не надта прывабнае - лоб шчок пакрыты рабацннем, быццам яму сыпанул твар дробнай грэчкай, рот вялк, а нос крпаты. Апроч таго, ён амаль няспынна хмылцца, агаляючы дробныя няроныя зубы, што зусм не дадае яму прыгажосц. Але наогул ён сланы. Давол сланы. А да ягоных дзвацтва я жо прыцярпелася.

Здолешы, нарэшце, расцснуць пальцы забтага, Хлуск з радасным смяшком выхап внтоку з рук мерцвяка закну яе сабе за спну. Затым ён падышо да машыны, якая стаяла ля збочыны, перахлшыся цераз борт, прыняся з засяроджаным выглядам вышукваць нешта памж сядзенням. Я перавяла позрк на параненага. Ствол внток маёй руцэ бы трох цёплы пасля няданяй стралянны. У ёй яшчэ заставался зарады. Гэта была "вужнца", рамейская шасцзарадная внтока з ручным затворам. Пасля кожнага стрэлу неабходна было перасоваць затвор, каб накраваць у ствол чарговы патрон. Атаматычныя штурмавыя внток Семгалене амаль не сустракался. Паднёцы не выкарыстоваюць хуткастрэльную зброю на тэрыторы правнцый. Кал, вядома, не абвешчана ваеннае становшча. Патрульны хрыпе, захлынаючыся крывёй. Я перасунула затвор прыставла рулю да яго галавы. Потым я нацснула на спуск. Пачушы стрэл, Хлуск падскочы ад нечаканасц таропся на мяне. Яго зелянявыя вочы паблсквал з-пад рудых пасма.

- От навошта было, га? - незадаволена сказа ён. - Адно патроны марнаваць. Ён бы так памёр.

Я тольк пацснула плячыма. Абодва патрульныя был семгальцам. У рамейца бранзаватае адценне скуры чорныя, як смала, валасы. У гэтых двах валасы был светлыя, амаль белыя.

Хлуск тым часам вывалак з-пад сядзення дзве скураныя сумк з патронам. Потым зно зазрну у машыну пошуках другой внток. Агнястрэльная зброя была Братчыка на вагу золата. Пакуль Хлуск важдася каля машыны, я паднялася на пясчаны грэбень наблзлася амаль ушчыльную да Цёрну. Ён цягнуся здож усяго збярэжжа. Густая сетка, сплеценая з жалезных нтак сеяная вострым шыпам. Па Цёрне верх нз бегл сня агеньчык, якя трашчал. Гук бы так, быццам гарэла сухое галлё. У Цёрне талася смерць. Варта было тольк дакарнуцца да жалезных нтак, як цела пачынала курчыцца вар'яцкх скоках, скура чарнела, вочы скпал вачнцах, плоць гарэла, агалялся костк. Цёрн выклка жах. Цёрн бы знакам улады Рамейскай мперы. Цёрн загароджва выхад да Паночнага Мора. Я стаяла ля агароджы глядзела на мора скрозь Цёрн.

У белых выдмах

Я не забылася на тыя часы, кал Цёрну яшчэ не снавала, выхад да мора бы вольны. Мы жыл рыбацкм селшчы сярод белых выдма хваёвых гаё. Мора было зусм блзка. дзень, ночы я чула яго дыханне. галасы марскх вятро у кронах прыбярэжных хвой. шэпты пяску дзюнах.