Мроi Багны (СИ)

"Аднак у Семгалене вам лепш не затрымлвацца. Тут так мжусобца, а старушэнцыя напэна палезе бойку за свайго Ахмстрыньчыка. Перачакайе кольк дзён у кляштары, а потым рушце Эверон Антрам. Дуумврат не выдасць вас Агусце, яны гэтым не зацкаленыя..."

"Чакай, Альбн, чакай. Дай аддыхацца!.."

Аннеке расплюшчвае вочы бачыць над сабой набрынялыя яловыя галны з заблытаным х пасмам туману. Памж ялн мльгаюць агн. Чуецца гуд рухавко храбусценне вецця пад чымсьц цяжкм крокам. Галасы. Размаляюць на рамейскай, мове мперы. Яны зайшл на нчыйную зямлю, парушаючы се правлы. Аннеке спрабуе прызняцца, але разумее, што не можа зрушыцца з месца. У ног холадна, па спне пад сукенкай збягаюць струменьчык чагосьц клейкага гарачага, дыхаць цяжка, быццам у горле захрас камяк зямл. Потым яна бачыць постац адзенн зелянковага колеру. Яны выплываюць з туману, як здан. Мльгаюць агн, бразгае зброя. Хтосьц схляецца над ёй. Бляклыя вочы, бялясыя валасы. Твар з воспнкам. Тонкя вусны крывяцца ва хмылцы. Аннеке ведае гэтага чалавека. Агуста паабяцала яму карону Семгалена як узнагароду за пэную паслугу.

- Мка. Мка, ты не ведаеш, што дзееш, - шэпча яна на семгальскай мове. - Спынся, Мка...

Ён хмылцца.

- Не "Мка", а Яго Мосць, спадар Намеснк. А ты - се вы - па-ранейшаму - нхто.

Яе падхоплваюць з зямл цягнуць да машын. Зо крычыць - дзесьц вельм далёка. 'Не крыдзце яе. Не крыдзце', молць Аннеке, але голас яе жо занадта слабы. Яшчэ некаторы час чуюцца вокрык каманд гуд рухавко. Потым святло пражэктара згасае, робцца вельм цха.

МРОЯ ПЕРШАЯ. ПРЫВДЫ

Прыпавесць першая. Аб стварэнн Сусвету

Была Пустэча, пракаветнае нястворанае Ншто, якое не мае н пачатку, н канца, бы Хаос у Пустэчы, падобны да врлвага акяна.

бы Той, Хто Мроць. У бязмежнай Пустэчы сузра ён Хаос мро аб сусветах, яшчэ ненароджаных. Цен ягоных сно, зменлвыя зыбкя, лунал Пустэчы над акянам Хаосу, тался х пачатк сх рэча, яшчэ безназоных.

пажада Той, Хто Мроць стварыць Сусвет у Пустэчы. Са сно свах зраб ён Мора Ценя - унутранае мора акяне Пустэчы, сэрцы Мора збудава ён Грот Цшын. У цэнтры Грота змясц ён Сусвет - мглстае мгатлвае воблака, вытканае з ягоных мроя, был м зорк месяцы, планеты сонцы, безлч душа жывых.

звё Той, Хто Мроць прастолы Гроце свам, заклка Вартавых з нябыту. прыйшл яны, пачушы поклч яго, пасел на троны, зрабшыся захавальнкам Сусвету заступнкам людзей.

А Той, Хто Мроць, палюбавашыся плёнам працы сваёй, сышо у Пустэчу зно звярну позрк свой на Хаос.

А Хаос, падобны да врлвай бездан, пазайздросц Творцу пажада зншчыць усё, што было створана м.

тады з Хаосу выйша Вандронк, безаблчны безназоны, вайшо у Сусвет, увасобшыся народах, якя насялял яго.

З тых часо нябачна вандруе ён па Зямл, ловячы душы цянёты сва, сутнасць яго - няствораны Хаос.

кал збярэ ён усе душы жывыя сетк свае, надыдзе Дзень Апошн.

тады Вартавыя пакнуць свае троны вернуцца нябыт, спусцее Грот Цшын. Мора Ценя знкне прорвах Пустэчы, а врлвы Хаос, чыё васабленне - Вандронк, паглыне крохк Сусвет.

Але кал гэта адбудзецца, ведае тольк Той, Хто Мроць...

'Збор легенд паданя Паночнай Правнцы (раней Каралества Семгален), складзены Дам'янам Росцам, прафесарам кафедры культур малодшых народа Унверстэта Славеснасц Вльску, Рамейская мперыя, год 999 ад Усёспалення'

Дзец грэшнка

Успамны нахлынул знянацку, быццам мроя наяве - так перасохлы лясны рачук, пахаваны пад лам'ём, раптам ажывае, вырвашыся на паверхню, б'е магутным, светлым струменем. Аднак спамны тыя был горкя, як палын, чорныя, як дзёгаць. Калсьц дано, бясконца дано... Была восень. Такая ж, як цяпер - туманная золкая. Час бы позн, месяц на зыходзе праглядва з-за свнцовых хмар, бяле у цемры каменны дарожны слуп, небрукаваная дарога стужкай влася сярод пожня, а далечын на злесс пунсовым зялёным агеньчыкам спыхвал вочы вако. ларыя стаяла на збочыне, чакаючы начную фурманку, з нзн на гасцнец наплывал пасмы туману, а трох наводдаль яе за спной цямне узгорачак сельскх моглак, зарослых па баках калючым шыпшыннкам высокм, у рост чалавека, быльнкам. У паветры жо адчувалася дыханне змы. Свер нёс пах крыв гару. Там, на поначы, гарэла зямля, гнул людз...

- Цётачка, чаму ты не памраеш?

Яна расплюшчвае вочы. Дзверы хаты разнасцежаны, на парозе стаць дзця гадо чатырох. У адной льняной сарочцы - як яму не холадна? Тут, у гэтых балотах, народ як з жалеза. валасы белыя-белыя, быццам выбеленыя марской соллю, а вочы колеру волава.

- Чаму ты не памраеш? - пытаецца шэравокае дзця.

Ты таксама х бачыш, маленьк мой? Два сабак каля парога. Ганчак Ману. Псы-прывды, што суправаджаюць душы памерлых да Прапрадзеда за Жалезныя Скалы - так кажуць гэтыя язычнк. Там, дзе яны з'яляюцца, абавязкова будзе нябожчык... ларыя спачатку х баялася - ляжаць каля парога, чорныя, страшныя, вочы, як каганцы. Пасля прыгледзелася - ды не, не страшна. Добрыя калматыя сабачэнцы. Чакаюць цярплва. А яна сё няк.

- Нельга мне, дзцятка.