Мроi Багны (СИ)

Нельга, пакуль жывыя спамны. Пошчак капыто грукат кола па грунце. Яна падышла да краю дарог, узмахнула рукой. Фурманка спынлася. Храпл шараватыя кон, пазвоньвала збруя, разгойдвася алейны лхтар. Ля ног фурмана ляжала догая крэмневая стрэльба, побач валяся бзун, сплецены са скуры свнцовай нтк. Часы надышл неспакойныя, цяпер нхто б не наважыся падарожнчаць па начных дарогах без збро.

ларыя працягнула фурману некальк манет, асцярожна перахапшы кошык, у якм спала немаля, паднялася фурманку. Яна чула, як звонку фурман хвастану коней, зарыпел рысоры, куза фурманк пача злёгку гайдацца. ларыя села на драляную лаву ля акна, паставшы кошык сабе на кален. Апроч яе фурманцы был яшчэ двое падарожных - бязвусы юнак, падобны да шкаляра, бледная худая жанчына з немалём на руках. Шкаляр спа сном праведнка, жанчына цхенька напявала, люляючы дзця. Кал ларыя вайшла, мац кнула на яе каротк, пльны позрк, поны недаверу нават варожасц. Вдаць, беспамылковае жаночае чуццё падказала ёй, што немаля кошыку лары чужое, а мабыць, яшчэ крадзенае... ларыя павярнулася да акна, каб не сустракацца з ёй позркам, заплюшчыла вочы, мкнучыся не думаць больш н пра што...

- Яны бы загубл гэтае дзця. Не дал б яму жыць. гумення сказала - кнь на падваконнк, само дойдзе. Яны дал яму малака, змешанага з настоем красак. гумення сказала - добра зрабл, бо плачу крыку тут хопць без таго. Дзця амаль не дыхала, тварык бы, нбы з воску. Я думала, напраду дойдзе. А яно выжыла. Выжыла, кацянё гэта.

ларыя змакае. Бялявая дзека, якая двойчы на тыдзень прыходзць прыбрацца хаце, кдае на яе дог, пуставаты позрк. Потым, пахташы галавой, яна вяртаецца да свайго занятку - старанна скрабе падлогу бярозавым дзеркачом, вымятаючы смецце з куто з-пад лавак. Дзека апранута вышываную кашулю спаднцу-андарак у каляровыя палосы. На яе шы запясцях пазвоньваюць абярог - 'месяцовыя сонцы', 'карал жаб' сплеценыя зме. Людз Багны амаль не разумеюць па-рамейску. А мова х прыгожая. Складаецца як быццам з адных галосных, яе можна слухаць проста як музыку. Яны вераць, што продк семгальца прыйшл з-за Паночнага Мора. Адтуль, дзе цяпер Абшар Цемры. Забана. Продк рамейца таксама з-за мора, кал верыць паданням. Яны прыйшл з Ледзяной Зямл Год трохсоты ад Усёспалення. Прыйшл прынесл з сабой дары Творцы - Мрою Ключ... Рамейскай мперы жо семсот гадо. Кажуць, што год Тысячны будзе апошнм.

У мястэчка пад назвай Кслея яна прыбыла досвткам. Лхтары жо згасл, вулцы был пустыя - тольк здож бруку цягнулся прыцемках вулчныя гандляры, валакучы на спнах кошык палукашк. Некаторыя жо пачынал разгортваць прылак раскладваць свой няхтры тавар - познюю восеньскую гароднну, ячменныя праснак, вяленую рыбу, драляныя лыжк, глняныя гаршчк... Дом, у якм жыла загадчыца прытулку, ларыя адшукала давол хутка. У вокнах не было н агеньчыка - пэна, гаспадары яшчэ спал. Пераадолешы нясмеласць, ларыя пазванла дзверы. Праз некаторы час у перадпако запаллася святло, на ганку з'явлася заспаная служанка - дзячынка гадо трынаццац стракатым сарафане. Потым лары давялося чакаць добрую гадзну, пакуль гаспадыня апраналася. Нарэшце на парог выйшла мажная кабета сярэднх гадо, убраная жоты каптур лловую сукенку з мноствам банта фальбон. Яе твар бы давол азызлы бледны, быццам абсыпаны мукой. З-пад цяжкх павека глядзел маленькя, уважлвыя вочк. То была спадарыня Катапала, начальнца прытулку.

- Паслушнца, ц што? - спытала яна, акнушы позркам шэрую сукенку лары такую ж хусткачку. Затым спадарыня Катапала зазрнула кошык, яе верхняя губа злёгку скрывлася - ц то ад жалю, ц то ад гдлвасц. - Ну што ж, хадзем.

Потым яны сядзел працоным кабнеце, асветленым газавай люстрай. Спадарыня Катапала афармляла дакументы - пяро-самапсец, парыпваючы, так лётала па паперы. Прафесйная чынонца.

- Тваё малое? - спытала раптам спадарыня Катапала, не адрываючы вачэй ад папер.

Не атрымашы адказу, яна падняла галаву проста плася ларыю свам вачам-шплькам. Тая мачала разгубленасц. Яна не чакала, што ёй стануць задаваць падобныя пытанн.

- Бач ты, чырванее, як нявннца на адрыне, - сказала, пасмейваючыся, спадарыня Катапала. - Раней трэба было чырванець. А цяпер чаго жо...

Яна зно схллася над паперам, пяро яе зарыпела.

- Як, у кляштары? Дажылся, называецца. куды тольк свет коццца? - прыгаворвала яна, запаняючы фармуляры. - хто вас там так спрытны? Пэна, дзячок як прыгожаньк? Ц гэта бы садонк? Можа, апольнк? Ат, свавольнк... Добра, мачу, мачу. Не мая гэта справа.

ларыя мачала, кусаючы вусны. Ведала б гэтая курыца, хто бацька дзцяц. хто яго мац. гумення сказала: 'Разбярыся з м'. З мац жо 'разабрался'. Дыван на падлозе келл бы залты крывёй. сафа, абцягнутая снм аксамтам, таксама. На сафе ляжала цела, загорнутае скрываленую прасцну.

- Я не нараджала гэтае дзця, ойча. Я нкол не мела дзяцей. Але яны хацел, каб я забла яго, - кажа ларыя. Голас яе гучыць слаба.

- Ойча. Што я вам за 'ойча'? Эх, людзцы, людзцы. Калсьц ледзь не богам звал, цяпер вось чортам клчуць. А за 'ойча' дзякуй, канечне.