Мроi Багны (СИ)

Я памятаю дзень, кал сё пачалося. Была сярэдзна змы, са свята Аб'ялення мну прыкладна месяц. Помнцца, маразы тады стял траскучыя, было многа снегу... Угледзешы на вулцы натоп, я не адразу зразумела, што адбываецца. Я нават вырашыла спачатку, што гэта нейкая мпрэза накшталт параду альбо святочнага гуляння. Хаця дзень бы самы звычайны, працоны. Помню, як наведнк карчмы разам з падавальшчыцам стаял, прыклешыся да вокна, мочк глядзел, як па праспеце Трымфатара - цэнтральнай вулцы Вльска - рухаюцца людз. Галоным чынам моладзь, на выгляд гэта был хлопцы не з працоных квартала. Шкаляры, студэнцтва. Такх была большасць. У натопе я разгледзела таксама маладых мужчын у строгх палто чаравках, начышчаных да бляску - пэна, канторскя служачыя, людзей больш старэйшага зросту, апранутых як гандляры ц рамеснк. Мажлва, яны далучылся да шэсця жо пазней. гэта не падобна было да вулчнага бунту. Тыя, хто выступае супраць Агусты Ахмстрыньчыка, звычайна цягнуць з сабой выявы Мтры селадара сцяг Венда, каралескай дынасты, якая больш не снуе. Гэтыя шл з пустым рукам - н сцяжко, н знака. не падобна было, каб яны падрыхтавался да вулчнай бойк. Шэсце выглядала абсалютна мрным. што самае дзнае, ндзе не вдаць было н стражнка, н жандара, н ваеннай тэхнк. Здавалася, што гэтым людзям нхто не спрабуе чынць перашкод. Яны шл свабодна. Свабодна.

- Лта, куды гэта ты сабралася? - крыкну з-за стойк Тастун Каначык, убачышы, што я, накнушы кажух, рушыла да выхаду.

- Я...мне на хвлнку. Проста паглядзець, - адказала я нялад.

Напачатку я сапрады проста назрала, стоячы на ходнку. Людз шл па праезджай частцы. Фурманк самаходныя экпажы спынлся. Пасажыры омнбуса - бледныя, спалоханыя - мочк глядзел на шэсце, прыхнушыся да вокна. Не ведаю, чаму я рэшце рэшт сышла с ходнка таксама далучылася да натопу. Мажлва, проста з цканасц. А што будзе далей? Альбо тут паплывал словы Сташака. 'Кольк можна баяцца?' Ён часта гэта патара. Дарэчы, мы з м не бачылся апошня дн. У карчме ён больш не з'яляся. Напэна, бы вельм заняты ва нверстэце...

Шэсце рухалася крунку Трымфальнай плошчы, дзе размяшчалася сталчная рэздэнцыя Намеснка. Я не вельм здзвлася, кал бачыла наперадзе стражнка. Выстрашыся шарэнгу, яны перакрывал подступы да плошчы. Стражнк был понай баявой экпроцы - унформы зямлстага колеру, адмысловыя шлемы, якя закрывал аблчча, металчныя шчыты внток напагатове. Я не ведала, ц ёсць сярод х мой брат. Ян неяк хвался, што яго накравал аховаць рэздэнцыю Намеснка прадмесц. "Што мы там робм? Ат, нчога асаблвага, лайдачым проста. А жалаванне двая вышэй. Няблага, так?.." Аднак падчас закалота стражнка, якя аховаюць рэздэнцы, магл перакнуць зваротна казармы. У любым выпадку, я спадзявалася, што Яна гэта не закране...

Шэсце спынлася. Наперадзе тварыся затор, ззаду пачал напраць. Я не бачыла, што адбываецца галаве калоны. Кал наперадзе пачулся стрэлы над вулцай паплы парахавы дым, я сё яшчэ не верыла. Пэна, яны страляюць у паветра, думала я. Гэта ж не вулчны бунт. Не могуць яны расстрэльваць бяззбройных людзей... Затым я пачула немыя ляманты. Натоп змяшася, пачался панчныя цёк. Мяне не затаптал тольк таму, што я адступла за круглую тумбу з афшам. Я апусцлася на брукаванку сядзела так, сцснушыся камяк закрышы вушы далоням. Накол бегл людз. Некаторыя з х падал больш не падымался. А потым... Потым пачулся стрэлы з боку праспекта Трымфатара. Стралял з натопу. Яны сётк мел зброю руках. не камян ды ломк, як звычайныя пратэстоцы, а сапрадныя баявыя ствалы. Адкуль?.. З праспекта стралял. Прычым траплял галоным чынам у свах. Людз апынулся пастцы. Наперадзе был внток стражнка, ззаду... Пачалася форменная бойня. Я адпазла да краю ходнка, кожную секунду рызыкуючы атрымаць кулю спну, скурчылася каля бардзюра, тварам унз. У мяне над галавой штосьц пасвствала, варушылся валасы. Потым усё сцхла. Плошча абязлюдзела. У паветры пахла порахам крывёю. Незабаве на плошчы з'явлся коранеры. Як сцярвятнк, хадзл яны памж целам забтых, паднмал х з бруку, кдал на наслк цягнул да металчнага фургона без вокна. Снег у х пад нагам бы брудна-барвовым.

У той дзень дадому я вярталася позна. Омнбусы не хадзл, да свайго барачнага пасёлка я змушана была дабрацца пешшу. Я крочыла здож вузкай, засыпанай снегам вулачк. Нада мной навсал цагляныя сцены двухпавярховка - у такх дамах звычайна селяцца сем' рабочых. Лхтары не гарэл, за вокнам таксама панавала цемра. Людз не наважвался запальваць святло - баялся, што па вокнах пачнуць страляць.