Мроi Багны (СИ)

Чорт, як жа горача!... сон не йдзе... Берэнс б'ецца кдаецца сваёй пустой пасцел, як у лхаманцы. Яе ятрыць усё - поня, што свецць проста акно спальн, патрэскванне вуглё у камне, драпанне мышэй за сценам. У пако нацеплена. Не прадыхнуць. Сцскаецца горла. Яна падымаецца з пасцел, накдвае пазверх карункавай сарочк плашч з тонкай воны выходзць у цёмны калдор. Тут таксама душна. Яна жадае здыхнуць на поныя грудз. Выходзць на тэрасу. Звонку здож сцяны рухаюцца цёмныя постац - стражнк на начной варце. Мка набрае сабе ахонка са сталчных казарм. Найлепшых з х. Кажа, што хлопцам трэба даваць шанец. Служба Намеснка можа стаць першай прыступкай хняй кар'еры... Адзн з ахонка заважае Берэнс заступае ёй дарогу, але разгледзешы яе аблчча святле пон, з пашанай схляе галаву адыходзць цень.

Берэнс стаць на тэрасе, уперышы вочы начную цемрадзь, прагна дыхае сцюдзёнае паветра. Рэздэнцыя знаходзцца прадмесц Вльска на беразе цхаплыннай Вльяры. Рака алеста паблсквае сярод зацярушаных снегам луго, вада ёй здаецца чорнай, нбы смала. У бясхмарным небе ззяе льдзстая змовая поня. Яна падобна на круглявы чэрап, як хмылцца, думае Берэнс. Або на твар пракажонага. Чортава поня!.. Яе сэрца шалёна калоццца. Адчай паступова змяняецца злосцю. Я не заслужыла сяго гэтага, гаворыць сабе Берэнс. Не заслужыла...

Раптам Берэнс адчувае, што яна тут не адна. На тэрасе ёсць хтосьц яшчэ. Яна абарочваецца. Стражнк. Той самы. Ён усё яшчэ тут. х позрк сустракаюцца, ён не адводзць вачэй. Берэнс ускдвае брыво. Якая дзёрзкасць! Яна з цкавасцю разглядвае яго пры святле месяца. Юнак гадо васемнаццац. Не вельм прыгожы, але не вырадак. Верхняя губа рассечана - пэна, пачаставал п'янай бойцы. Сам невысок, але прысадзсты - гэткае дрэца. што ён так уперыся на яе? Глядзць з пэным захапленнем. Яна прыгадвае, што пад плашчом яе тольк тоненькая сарочка. Берэнс павольна смхаецца. дзе да яго. На хаду скдвае плашч, засташыся адной сарочцы. Яе адразу ж апякае холадам, але яна не зважае. Наблзшыся да стражнка, Берэнс мочк абдымае яго, запячаташы яму рот пацалункам перш, чым ён паспявае штосьц сказаць. Яе пальцы прабягаюць па ягоных валасах - як н дзна, мяккх, нбы футра ласк. Потым яна прыцскаецца да яго см целам, цалуе, лашчыць, як дагэтуль лашчыла тольк Сэта. Адчушы ягоную далонь на свам сцягне, яна дазваляе яму прызняць край яе карункавай сарочк.

Потым, прыкрышыся ваняным плашчом, яна ляжыць на ягоным кажусе, кнутым проста на камян тэрасы. Холаду яна больш не адчувае. Стражнк ужо падняся на ног спрабуе прывесц да ладу сваю скамечаную нформу. Рух яго такя нязграбныя, што ёй становцца смешна. Берэнс паднмаецца на ног, нетаропка наблжаецца да яго. Кончыкам пальца бярэ яго за падбароддзе. Павольна цалуе вусны. Адхляецца.

- Ты ж нкому не раскажаш, прада, дзцятка? - пытаецца яна шэптам.

Ён матляе галавой. Берэнс ведае, што ён не скажа.

- Як тваё мя? - пытаецца яна, усмхаючыся.

- Ян. Сямшка.

***

Ты мой хмель, ты атрута салодкая,

За цябе хоць у пекле згарэць,

Без цябе снаванне самотнае

Горш за вязнцу, горай за смерць...

- Кмыч, машыну!

Будынак Тайнай Канцыляры - крэпасць з чатырма круглым вежам, складзеным з шэрага каменя - знаходзцца амаль у самым цэнтры Вльска. Пад'езд аховаюць узброеныя жанеры з шаблям нагала. Берэнс, апранутая лёгкае белае футра змовую сукенку колеру халоднай стал, узбягае па прыступках з шэрага мармуру. Каля ваходу вартанк - малады дурань ва нформе - патрабуе пропуск. Млае дзця, ты смяешся з мяне? - усмхаецца Берэнс. Я жонка Намеснка Правнцы. Дарэчы, учора ён вярнуся сталцу, службе бяспек гэта вядома? Яна з задавальненнем назрае, як вартанк мяняецца з твару запнаючыся, мямлць: "Внаваты, спадарыня Венд. Праходзьце, кал ласка".

Кал яна ваходзць у кабнет Сэта, памяшканне напаняецца густым мускусным водарам яе парфумы. Сэт, вдавочна, не чака яе взту. Ён сядзць за псьмовым сталом з чырвонага дрэва, заваленым паперам. На м чорны кцель са срэбным нашыкам. Берэнс цяжка разгадаць ягоныя пачуцц, бо на яго аблччы не варушыцца нводная цяглца, а позрк яго схаваны за цёмным шкельцам.

- Я разумею, што памж нам сё скончана, - гаворыць яна. - Але апошняя просьба, Сэт. Апошняя, клянуся, больш ты мяне не бачыш. Я назасёды знкну з твайго жыцця.

Яна схляецца над псьмовым сталом адцягвае канер сукенк, дэманструючы фялетавыя сняк на плячах грудзях.

- Глядз, што ён зраб са мной. Глядз!

Сэт адводзць вочы. Яму вядома, як груба абыходзцца з Берэнс яе муж-варвар.

- Берэнс, мы жо гутарыл на гэтую тэму. Разводу табе нхто не дасць. Кал тольк ты не пастрыжэшся манашк. Але гэта для цябе не варыянт, прада?

- Але сё можна вырашыць накш, - кажа Берэнс напаголасу. Яна нстынктына азраецца цераз плячо, хоць ведае, што кабнеце няма нкога, апроч яе Сэта. - Мяркую, у Канторы няцяжка будзе знайсц чалавека, як забвае за грошы?..

- Што?