Мроi Багны (СИ)

Спачатку мы са Сташакам купл па прыгаршчы гарачых каштана, густа перасыпаных соллю, потым я павалакла яго да шапка з таварам для паненак. Я дога разглядвала прылавак нарэшце купла кавалак мыла з лавандай скрыначку воску для вусна. Больш я дазволць сабе не магла, бо грошай у мяне было зусм нямнога. Канечне, Сташак прапанава расплаццца за мяне, але я наадрэз адмовлася. Ён так вечна сядзць без грошай (бедны шкаляр), не хапала яшчэ, каб я выкленчвала яго "на шпльк". Потым мне захацелася падысц да лютнста магчыма, нават патаньчыць. Чаму б не? Мелодыя была жывенькая.

Вакол пня дубраве цёмнай

Таньчыл заяц, лса вок...

- Стах! - пачула я сябе за спнай.

Я азрнулася. Ян. На м была цывльная вопратка - падшываная куртка наросхрыст, суконныя нагавцы змовыя чаравк, давол стаптаныя. Пэна, у казармах дал выходны з нагоды свята. Без унформы ён выгляда, як звычайны маладзён з прадмесця. мяркуючы па см, бы добра паддаты.

- Вось, чорт... - сказала я адвярнулася.

- Стах, я каза табе - не лезь да маёй сястры. Каза табе, так? - крыча Ян. Язык яго трох заплятася.

- Ян, супакойся, - цха сказа Сташак.

- Лта, хадзем дадому!

Ян схап мяне за руку рэзка развярну тварам да сябе. Я выразна адчула карамельны пах "палёнк" - пойла са спрытусу, злёгку разведзенага вадой зваранага з цынамонам, мберцам паленым цукрам. Упадабаны напой стражнка. Кслай чарвкай яны грэбуюць, чарвку жлукцяць тольк прапойцы.

- Чорт, ды ты вусцлку. Бачыла б цябе мац. Яна бы з сораму згарэла, - гаварыла я, спрабуючы яго адштурхнуць.

Мне сапрады было сорамна. Я гатова была скрозь зямлю правалцца. На нас ужо пачал азрацца.

- Лта, цябе павесяць праз яго! Ты хоць ведаеш, хто ён так? Хто ён? Ведаеш? - выкрыква Ян, цягнучы мяне з плошчы.

Спрабуючы адбцца, я рэшце паслзнулася на козкх камянях пала, моцна выцяшыся аб брукаванку. Потым Сташак каза, што яму падалося, быццам Ян мяне штурхну. Ён зраб крок да Яна зя яго за канер.

- Слухай, лайно малое. Стражнк чорта. Так смелы без унформы? - прагавары Сташак. Ён нават лаяцца як след не ме.

Ян глядзе на яго знзу верх. Сташак бы вышэйшы за Яна старэйшы на чатыры гады.

- Што, крамольнк? Хочаш па-мужчынску? Ну давай па-мужчынску. Ц ты мужадзева? - гавары Ян, хмылячыся.

- Ачмурэл вы абодва, ц што? Сунмцеся! - крыкнула я з адчаем.

Але мяне жо не чул. Учапшыся адзн аднаму вопратку абменьваючыся кухталям, яны знкл за шэрагам шапка, якя атачал плошчу.

- Халера...

Я паднялася на ног, абтрэсла ад снегу спаднцу не зважаючы на боль выцятай шчыкалатцы, таксама кнулася за шапк. Пакуль я дабегла, ужо сё скончылася. Ян сядзе на брукаванцы, прыхнушыся да шапка, прыцска да твару камяк снегу. З носу яго цурком ллася кро. Побач стая Сташак, костачк пальца на яго правай руцэ был абдзёртыя. Шчыра кажучы, першым мам пачуццём было здзленне. Не чакала такога ад Сташака...

- Лта, прабач, - прагавары ён, зрнушы на мяне.

Я пакруцла галавой.

- Нчога, Сташак. мпрэза скончылася. Дзякуй за дзел.

Я схллася над братам.

- Ян, дай дапамагу, - сказала я.

Той адмахнуся.

- Адчапся. Я сам.

Ён падняся, трымаючыся за шапк. Я бачыла, што ён ледзьве стаць на нагах. Пэна, кал б ён бы цвярозы, Сташак бы з м не справся. Бакавым зрокам я заважыла патруль з трох стражнка. Яны накровался напрост да нас. Тольк гэтага яшчэ не хапала...

- Хадзем дадому, Ян. Ну, хутчэй...

Я зяла брата пад руку, мы пайшл прэч. Сташак мочк глядзе нам услед, а я думала тольк аб тым, што яго цяпер будуць непрыемнасц, бо ён паб стражнка.

Кал мы з Янам цягнулся цераз плошчу, я мелькам зрнула на музыку з лютняй. Першае, на што я звярнула вагу, было бяльмо на яго правым воку. Потым я агледзела яго з галавы да ног. Лютнст бы апрануты паводле рамейскай традыцы - дог чорны каптан з залатым гафтам боцк з загнутым насам. валасы яго был чорныя, як крыло гругана. Але ён вдавочна бы не рамейцам. У рамейца бранзаватае адценне скуры вочы чорныя, як аскепк базальту. Аблчча лютнста было вельм бледнае, а яго адзнае вока было дзнага колеру - залацста-зялёнае. А яшчэ мне здалося, быццам зрэнка яго выцягнутая, як у змя альбо котк. "Лха аднавокае", - мльганула мяне. Лютнст ухмыльнуся кну, быццам пачушы мае думк. Я паспешна адвяла вочы, бо мне не падабася ягоны позрк. Мне так не пашчасцла патанчыць у той дзень.

------------

* Гэта сярэднявечная акстанская песенька Ai Vist Lo Lop. Якм чынам яна трапла Паночную Правнцыю, не могуць патлумачыць нават рамейскя схаласты.

Берэнс

- Не, ты не можаш. Не можаш!..

Яна сядзць на ложку сярод скамечаных кодра - напалову аголеная, з непрыбраным валасам. Яе бялявыя кудзерк, блскучыя ад араматычнага воску, ляжаць спакуслвай лагчынцы памж лапаткам. Шлейка празрыстай сарочк спазла ёй на плячо, агалшы маленькя пругкя грудз. У спачывальн пахне сандалам ружовым алеем. Цяжкя аксамтныя шторы шчыльна зашмаргнуты. Пад столлю шыпяць газавыя свяцльн пад накрыкам з матавага шкла.

- Сэт! Ты не можаш так паступць са мною, Сэт, - патарае яна.