Мроi Багны (СИ)

Гэты голас бы зусм ншы - хрыпаты надтрэснуты, даносся ён з супрацьлеглага боку машыны. Хтосьц нямела важдася з ручкай дзвярэй. Потым, забрашыся нутр машыны, незнаёмец прыняся мацаць па сядзеннях пад м.

- Лайно, а не машына, - мармыта незнаёмец. - зяць-то няма чаго.

Ян усвядом, што ён усё яшчэ сцскае далон капсулу з атропасам. Ён спехам абмата ланцужок вакол запясця асцярожна рушы на голас, прытрымлваючыся за барты машыны.

- Гэй, вы чуеце?... Кал ласка, дапамажыце мне, - сказа Ян.

Незнаёмец рагатну.

- Ага, дапамогуць зараз. Тыя, што балахонах. Прыйдуць дапамогуць. Усм дапамогуць.

Ён зно прыняся бубнць сабе пад нос:

- Хоць бы скуру з сядзення, ц што? нажа з сабой няма, каб ён спрогся.

Пачуся гук, як быццам хтосьц скроб пазногцям сядзенне, спрабуючы ададраць ад яго лапк скуры. Наблзшыся да незнаёмца шчыльную, Ян рэзка схап яго за руку.

- Э, ты чаго?! - заро той рвануся бок.

Пачуся глух дар праклёны - вдавочна, незнаёмец стукнуся лбом аб металчны борт. Ян учапся руку незнаёмца мёртвай хваткай, заламашы яе за спну. Затым ён з слай штурхну яго наперад - так, што той павался тварам на сядзенн. Стражнк, якя прайшл ваенную школу, адпрацовал прыёмы захопу самаабароны да атаматызму магл выконваць х нават з заплюшчаным вачыма.

- Пусц, паскуда! - хрыпе незнаёмец.

- Не магу, - адказа Ян. - Ты тады збяжыш, а я здохну тут, як сабака.

- Ды хоць ты тройчы здохн, жывёлна слепавокая!

Ён тузануся, спрабуючы вызвалцца, але Ян выкруц яму руку так, што затрашчал сухажылл. Незнаёмец завы ад болю.

- Добра, халера з табой, - выдыхну ён. - Чаго ты хочаш? Дадому цябе адвесц?

- Няма мяне дома.

- А-а-а, дык ты таксама бадзяга? - голас незнаёмца нбыта палагодне. - Што ж ты адразу не сказа?

Цяпер ягоным голасе з'явлся мралюбныя нотк.

- Слухай, адпусц. Ёсць тут карчомка адна, акурат для такх, як мы з табой. Ну, адпусц жо! Я сам вазьму цябе за руку ды адвяду, куды трэба.

- Не, мне вельм зручна трымаць за руку цябе. дз наперад, а я за табой.

Бадзяга, крэкчучы, выбрася з машыны. Ян моцна трыма яго за руку вышэй локця.

- Ну, хадзем, ц што? - ксла прагавары бадзяга.

Бадзяга давол дога вадз яго па гарадскх вулцах. Некальк разо, кал яму здавалася, што Ян аслаб хватку, ён спрабава выдрацца цячы. Нарэшце, зразумешы, што Ян ад яго не адстане, бадзяга здася. Збочышы нейк завулак, яны спынлся.

- Прыйшл. Карчомка, у найлепшым выглядзе, - сказа бадзяга.

Ян адчу пад нагам абледзянелыя прыступк (аб якх бадзяга, вядома ж, не папярэдз), потым ён пачу, як яго спадарожнк грукае дзверы. З-за дзвярэй пачуся неразборлвы воклч, потым зарыпел старыя завесы. Знутры павеяла гарачынёй смуродам начлежк.

- Усё, усё, недалетак, прывё я цябе, куды абяца. Адпусц жо! - замармыта бадзяга.

Ян расцсну пальцы. Бадзяга адразу ж кнуся бок - Ян пачу, як за м зачынлся дзверы. Ён стая у нерашучасц. З глыбн памяшкання данослася рыпенне коек, надрыны кашаль храп. Дзесьц побач гарэла алейная лямпа - чулася цхае шыпенне кнота, адчувася пах гарэлага тлушчу.

- Ну, што ста, як...на мшы? Грошык ган, - пачу ён вясёлы, развязны голас.

Ян зраб крок наперад адразу ж наляце на драляны стол.

- Сляпы, ц што? Тутака я, тут! - чалавек плясну у далон, каб пазначыць сваё месцазнаходжанне. - Нешта я цябе не памятаю. Першы раз тут? Я, значыцца, тут за кашталяна. А за начлег у нас плацяць адзн медны. Зусм нядорага, згадзся.

Ян суну руку кшэнь куртк працягну "кашталяну" манету - тую самую, што напярэдадн адда яму чалавек, як назва сябе "Ангх".

- Вось добранька! - Ян пачу, як 'кашталян' адсуну шуфляду стала, манета са звонам паляцела нутр.

- Ну дз, ладкуйся. Ат, ёлупень я! Ты ж сам не знойдзеш.

"Кашталян" схап Яна за рука, працягнушы яго праз усё памяшканне, штурхну на адну з коек.

- Значыцца, так. Направа койк, налева зрэбнк сушацца. Выгоды сенцах. Сценачк трымайся, так не заблукаеш.

- Дзякуй... - прамов Ян.

- Усё. Адпачывайце, яснавяльможна панства. Як у лепшых дамах! - сказа "кашталян" вярнуся да свайго стала.

Ян сядзе на вузенькай койцы, адчуваючы смяротную стомленасць. Працягнушы руку, ён намаца у сябе за спной абшарпаныя дошк, якя, пэна, нкол не ведал тынкок. Койка стаяла каля сцяны - ужо нядрэнна. Ян скну чаравк пасуну х да ножк койк - так, каб ранцой не давялося х шукаць. Кал ён сцягва з сябе куртку, з кшэн выпа нейк прадмет са звонам пакацся пад койку. Апусцшыся на кален, Ян маца рукам па дошках падлог, лпкх ад бруду, пакуль не натрап на маленьк металчны дыск з рыфленай паверхняй. Медны? Але ён тольк што адда яго "кашталяну". Напэна, гэты Ангх да яму не адзн медны, а ажно два, проста манеты склелся памж сабой, Ян прыня х за адну. Зацснушы манету далон, ён расцягнуся на койцы. Кодры тут не прадугледжвался, ён накрыся футравай курткай. Паляжашы так некаторы час, ён рэзка павярнуся тварам да сцяны ткнуся лбом у мулк сяннк. Ад сеннка пахла гнлой саломай. Ян не веда, што будзе з м затра. Але прынамс сённяшнюю ноч ён прабавць не пад адкрытым небам.

Куратар