Мроi Багны (СИ)

- Йорхас, Йорхас. Вэл Йорхас, - з роняй патара агент Тайнай Канцыляры, як сядзе на пярэднм сядзенн поруч з шафёрам, таксама зацягнутым у чорную нформу. - Вы мяне расчаравал, спадар Йорхас. Жудасна расчаравал. Садзейнчаць ворагам нацы, цяпер, кал дзяржава стане вайны... Здаецца, дзевяць гадо катарг год астрозе нчому вас не навучыл. Нездарма кажуць, што адступнка былых не бывае.

Машына з ведамасным нумарам мчалася па вулцах праспектах, залтых святлом лхтаро. Рэдкя прыватныя экпажы туллся да абочын, саступаючы дарогу, мнак на ходнках спынялся праводзл х догм позркам, поным трывог. Чорныя машыны Канцыляры, што крумкачам лётал па дарогах правнцы, выклкал тубыльца амаль мстычны жах. На скрыжаванн машына рэзка спынлася. Чыйсьц прыватны экпаж, як еха следам, ледзь не ляце м у карму. Завшчал тармазы. "Крэцны", - пракаментава шафёр. Прапусцшы калону бронетэхнк, якая рухалася пад сцягам мперы, машына панеслася далей па праспекце. У салоне пахла дубленай скурай. Чалавек на мя Вэл Йорхас сядзе на заднм сядзенн, зацснуты памж двума грамлам цывльным. Н страху, н панк ён не адчува. Усё, што адбывалася, здавалася нерэальным, быццам мроя наяве.

- Дзяржава дала табе шанец, Вэл Йорхас. Здавалася б, жыв сабе ды радуйся, - павярнушыся тварам да затрыманага, як сядзе ззаду, агент паглядзе на яго холадна, амаль з агдай. - Йорхас, што табе паабяцал? А? Я зараз не як следчы цябе пытаюся, а так, чыста па-чалавечы. Што, цёплае мястэчка Цытадэл? Пры новым радзе? Ну, адказвай!..

Галаву Агусты куфэрачку, прамача Вэл Йорхас. Прынамс, так гавары Севаст, мяркуючы па тоне, якм гэта было сказана, Севаст не жартава. А таксама права вярнуцца Царгорад. вярнуць сабе добрае мя, раз назажды. А цана пытання - нейкая сотня-другая жыцця. Альбо тысяча-другая. Хто х наогул лчыць, гэтых тубыльца балотных? Грамадзяне другой катэгоры...

- Магу я даведацца, хто мяне зда? - спыта ён глухм гласам.

Агент пахта галавой.

- Дык твае ж Братчык здал. Надоечы зял аднаго, ну ён выкла усё, што ведае. А веда ён, мяркуючы па см, не вельм многа. Пача малоць нейкую лухту пра кантрабандыста. Вось тут-то тваё мя сплыло, Вэл Йорхас. Дакладней, Аль...

- Гэтыя семгальцы як дзец, далбог, - раптам умяшася шафёр. - Пра якую незалежнасць можа быць размова, кал яны нават не адбылся як нацыя?

- тым не менш, нацыянал-адраджэнства знмае галаву, - запярэчы агент. - дэ гэтак званых Братчыка - прымтыная фальшыка, скляпаная Цытадэл ворагам Агусты. Аднак тубыльцам гэта прыйшлося да спадобы. Змошчык, пэна, сам не сведамляюць, што за пачвару яны выпусцл на волю.

- Сёння на фасадзе жандармеры хтосьц намалява васьмканцовы крыж, - прамов грамла, як сядзе справа ад затрыманага. - А зачора адзн мясцовы псарчук, якога злавл на хабары, пача сваволць проста судзе. Запатрабава, каб суддзя звяртася да яго на семгальскай мове, бо рамейскай ён, бач ты, не разумее. Прыйшлося дубнкай пачаставаць, каб зразуме.

- Зусм расперазался, - працадз грамла, як сядзе злева.

Машына з'ехала з праспекта папятляшы трох па звлстых, слаба асветлены вулачках, незабаве апынулася пасярод працонага квартала на самай ускране Асменя. Шафёр заглушы матор.

- Ну што, куратар, - з роняй прамов агент. - На канспратыную кватэру сам праводзш, ц спачатку пальцы дзверы?

- Не трэба, - сказа Вэл Йорхас, скрывшыся. - Сам.

- Маладзец, - агент ухвальна кну. - Наперад. Тольк без фокуса, а то атрымаеш кулю калена. Ты ж вайсковец, ведаеш, як гэта бывае.

Кватэра знаходзлася на верхнм паверсе абшарпанага каменнага пяцпавярховка, у якм сяллся сем' рабацяг з мясцовай прадзльнай фабрык, бровара цагельн. Атаматычных пад'ёмнка тут не было, збрацца па паверхах даводзлася на свах двах. Па лесвцы яны паднмался чатырох. Наперадзе шо агент Канцыляры, услед за м Вэл Йорхас, за м два цывльныя з парабелумам пад палой. Шафёр застася машыне. У пад'ездзе на лесвцы не было ан душы, але Вэлу Йорхасу здавалася, быццам жыхары пльна сочаць за м з-за кожных дзвярэй, прыпашы да замочных адтулн. А зрэшты, ужо сё рона, круцлася яго галаве. Мы зрабл, што магл. Шкада тольк, што мы кожны раз прайграём...

Дзверы кватэры Вэл Йорхас адчын сам. Агент адзн з цывльных увайшл. Друг цывльны ста каля дзвярэй на лесвчнай клетцы, трымаючы напагатове парабелум. Пакуль шо ператрус, Вэл Йорхас з абыякавым выглядам сядзе ля стала сцсла адказва на пытанн, якя яму задавал. Ну сапрады, чаму мы весь час прайграём? - пытася ён у сябе. Можа, прада сётк на х баку? ...сам Гасподзь Вышн? Што, Ён таксама? Навошта тады жыць, кал так?..

- Пшы чыстасардэчнае, куратар, - агент кну на стол аркуш паперы. -Гэта палегчыць тваю долю. Зрэшты, каму я тлумачу. Ты ж у нас сядзелец дасведчаны.

Вэл Йорхас кну.

- Ладна.