Читаем Мроi Багны (СИ) полностью

Мроi Багны (СИ)

- Яснавяльможна панства, вам вядома такое слова - правлы? Пра-в-лы! - выгукну "кашталян" з нейкм надрывам у голасе. - яны павнны выконвацца. Каму гэта не падабаецца, той няхай дзе скардзцца Намеснку.

Пры згадванн аб Намеснку пастаяльцы адразу ж прыцхл.

- наогул. Бацьк яе дзе, скажыце мне, кал ласка? - працягва 'кашталян'. - Пэна, памерл ад моравай язвы. Зараз 'дзцятка' пазаражае весь гэты прытон. Усё, шкыньдзёхай!

Пачуся жаласны скрык гук барацьбы - пэна, "кашталян" схап дзячынку за руку слком павалок яе да дзвярэй.

- Я заплачу за яе! - крыкну Ян.

- Чаго? - сказа "кашталян".

Ян сцска у руцэ манету.

- У мяне ёсць яшчэ грошы. Вазьмце.

Ян кну манету на падлогу - тая са звонам пакацлася па брудных дошках.

- Адразу б так, - прабурча "кашталян". дада больш мралюбным тонам: - дз, прынцэса, вунь ложак свабодны.

Кал дзячынка праходзла мма койк Яна, да яго данеслася ледзь чутнае: "Дзякуй!.."

***

Прачнушыся ранцой, Ян не адразу спомн, дзе ён знаходзцца. Вакол панавала мтусня, чуся тупат ног ляпанне дзвярэй. Раздавася зычны голас "кашталяна":

- Вымятайцеся, яснавяльможна панства, вымятайцеся, сонца жо высока! Тут вам не гасцны двор.

Ян павольна спусц ног на падлогу пасядзе так некаторы час, збраючыся з думкам. Потым ён пача нацягваць свае армейскя чаравк - на шчасце, х не скрал, пакуль ён спа. Ён здрыгануся, кал нечая цёплая рука легла на яго плячо.

- Я Нара, - сказа дзцячы голас.

- Хто?

- Учора ты заплац за мяне. Мяне не хацел пускаць, таму што мяне не было меднага.

Яна замокла, потым загаварыла зно:

- Амаль усе жо разышлся. Ты адзн? У цябе няма павадыра?

- Пэна, не, - сказа Ян пацягнуся за курткай.

- Тады можа я...ну, буду твам павадыром?

- Ты?... А бацьк твае дзе?

- х няма, - проста сказала дзячынка. - я зусм адна гэтым горадзе. Я нкога тут не ведаю. Ты таксама адзн. Можа, будзем трымацца разам?

Ян задумася.

- Ну...ладна, - сказа ён.

Кал Ян, прытрымлваючыся за плячо Нары, выйша на вулцу, у яго закружылася галава ад свежага марознага паветра. Пад нагам пахруства снег. На вулцы было вельм цха - пастаяльцы начлежк разбрылся хто куды, а жыхары горада не спяшался выходзць са свах дамо.

- куды сц? - спыта Ян.

Нара тузанула плячом.

- Я думала, ты ведаеш гэты горад.

Ян узня твар да неба, спрабуючы вызначыць месцазнаходжанне сонца. Улетку напачатку восен, кал неба не было зацягнута хмарам, ён мог адчуць дотык цёплых прамянё да сваёй скуры. Узмку з гэтым было складаней.

- Нара, што там у небе дзеецца? Хмары?

- Н аблачынк! Неба яснае, сонца так свецць.

- Зразуме.

- Цкава, тут ёсць дзе памыцца? - спытала Нара.

- Нарад ц.

- Мне так брыдка, - Ян не бачы аблчча дзячынк, але ён выразна яв, як яна скурчыла грымаску незадаволенасц. - У прытулку мы шторанцы мылся гарачай вадой з тлушчавым мылам, кожны вечар таксама.

- Распесцл вас у гэтым прытулку, вось што я скажу.

Яны так-сяк абцерл рук снезе. Потым Ян ухап яшчэ прыгаршчу снегу суну яго рот.

- Ты што? Снег жа брудны! - сказала Нара.

- А дзе яшчэ зяць вады?

Нара прамачала. Потым Ян пачу, што яна нешта грызе.

- Лядзяш, - сказала дзячынка. - Ад падстрэшка адламала. Па м дакладна нхто не патаптася.

Ян хмыкну. Шукаць штосьц чыстае горадзе, дзе лютуе пошасць -дурная справа. Яны павольна крочыл па брукаванай маставой. На вулцах стал трапляцца людз. Гараджане стаял невялкм групкам цха перагаворвался. Прыслухашыся, Ян пачу абрывак гутарк:

- Кажуць, х бачыл горадзе, акурат напярэдадн... Ангх той самы, а з м Аллл, каралева гуля, ну Морава Дзека ласнай асобай.

- Ды глупства.

- Ну, не кажы. Людз баюць, што Ангх пацалава тую заезджую манашку, аж у вусны, як любачку сваю. Яна першай памерла. А Морава Дзека пацалавалася са Шпегам. Ну з гэтым, на крылатай машыне, памятаеш?

- Машына, дарэчы, так стаць за варотам. Значыць, Шпег той застася Лемары.

- Альбо скана ужо...

- А ты так не назва сваё мя, - сказала раптам Нара.

- Ян.

- Ян... - патарыла яна. - Ян, а што гэта за скрутк каля дамо? Такя догя, ростам з чалавека?.. Ой, здаецца, з аднаго скрутка тырчыць нечая рука!

- Дык мерцвяк ж. Памерл ад язвы. Не наблжайся да х, а то таксама заразшся.

- Я-а-ан!..

- Што?

- Тут па вулцах расхаджваюць нейкя людз. На х зелянявыя балахоны маск, як птушыныя дзюбы, а руках догя тычк з крукам.

- Коранеры. Не бойся, нас яны не крануць. х цкавяць тольк мёртвыя, а таксама тыя, хто захварэ. Гэтых таксама прырановаюць да мёртвых.

- А мы не захварэем?

- Гэта жо як пашанцуе. ведаеш што, Нара? Не забывай час ад часу паглядваць на свае запясц, на мае таксама. Кал на х з'явяцца чырвоныя плямы, то...