Мроi Багны (СИ)

Свах сапрадных бацько яна нкол не ведала. Першыя тры гады свайго жыцця яна прабавла мястэчку Кслея, у прытулку для кнутых немалят. Потым яе перавял манастырск прытулак для дзячынак, што горадзе Асмень. Там яна жыла весь гэты час пад наглядам манашак-рахманых сясцёр. Незайздросны лёс. Аднак Нару се лчыл шчаслкай. Нядана адзн заможны паважаны чалавек, як жыве Лемары, выказа жаданне яе дачарыць. Свайго будучага прыёмнага бацьку Нара яшчэ не бачыла. Ёй было вядома тольк, што завуць яго спадар Пелягрыюс, ён працуе гарадскм судзе.

Тыдзень таму да х у прытулак прыязджала спадарыня Сорэкс, давераная асоба спадара Пелягрыюса. Сястра Марта, начальнца прытулку, вывела гасцёню выхаванак узростам ад дванаццац да чатырнаццац гадо загадала м выстрацца шэраг. Спадарыня Сорэкс вельм прыдзрлва выбрала кандыдатку на дачарэнне. Праходжваючыся па пако, яна пльна зралася твары выхаванак - ц няма на скуры радзмак, воспн, шнара ды ншых пашкоджання. Запускала руку х валасы - ц досыць густыя. Дакраналася да хнх грудзей сцёгна. Загадвала смхацца на весь рот, каб праверыць, ц парадку зубы дзёсны. Нарэшце яна спынла свой выбар на выхаванцы на мя Нара.

- Ты вельм прыгожая дзячынка, - сказала ёй спадарыня Сорэкс, соладка смхаючыся. - Зусм як маленькая прынцэса. Спадар Пелягрыюс будзе задаволены.

Сястра Марта прывезла выхаванку Лемар напярэдадн вечарам. х сустрэча з новаспечаным бацькам мусла адбыцца сёння ранку. Але не скалалася. Незабаве пасля вячэры сястры Марце зраблася блага. Кашталян выклка доктара, але было запозна. Яе пачало вантаваць жоцю, потым яна паваллася на падлогу, раскнушы рук, больш не варушылася. Перапуджаная Нара спусцлася нз, каб паклкаць на дапамогу. Потым прыеха доктар, пачалася панка. Усё гаварыл аб пошасц моравай язве. У агульнай мтусн пра Нару папросту забылся. Яна цхенька сядзела ля паста кашталяна аж да ранцы. На дзячынку нхто не звярта уваг. З першым прамяням сонца яна выслзнула за дзверы гасцнцы адправлася блукаць па вулцах горада.

- Каламутны ён нейк...як там яго...Пелягрыюс, - сказа Ян. - Можа, яно лепш, што вы з м так не сустрэлся... Выходзць, ты так бадзялася па горадзе цэлы дзень?

- Ага. Я заблукала, мне вельм хацелася есц. Сястра Марта аддала мне чарнчнае суфле, таму што яно ёй не спадабалася, але яна не стала кармць мяне вячэрай. Сказала, што спадара Пелягрыюса я наемся волю... А потым был стрэлы крык. Я схавалася пад ганкам нейкага дома сядзела там, пакуль не звечарэла. Потым стала вельм холадна. Я стукала дзверы дамо, але мне нхто не адчын. Адчынл тольк той начлежцы, але туды мяне не захацел пускаць... Ян, а кал мы будзем есц?

- Пытанне, канечне, цкавае.

Ян паспрабава успомнць, кал ж ён сам апошн раз е. Здаецца, у гарнзоне. Пэна, так. Палоннаму прынесл ежы, каб ён, баран божа, не памёр з голаду, пакуль не прыедзе нспектар. У гарадской турме Лемара гэтым пытаннем не заклапацлся, ну а потым ужо стала не да таго.

- Нара, дзе мы цяпер? - спыта Ян.

- На вялкай вулцы.

- Што ты бачыш?

- Тут людз. Давол шмат людзей. Адны ходзяць, ншыя стаяць гутараць. Яны се выглядаюць вельм спалоханым.

- Дзва што спалоханыя... Што яшчэ, Нара?

- Яшчэ... - працягнула дзячынка, - Яшчэ тут стаць адна гандлярка рыбай, але яе нхто нчога не купляе. некальк жабрако уздож вулцы, просяць мласцну.

Ян памача.

- Нара, ты можаш знайсц жэрдку якую-небудзь? Ц хаця б галну дрэва? - спыта ён.

- А навошта?

- Ты што, сляпых нкол не бачыла? Так я змагу сц, не трымаючыся весь час за тваё плячо.

- Я зразумела!

Нара выслзнула з-пад яго рук, яе крок згублся гомане галасо. Ян спынся. Засташыся без усякай апоры, ён зно адчу знаёмае пачуццё панчнага страху. Кал Нара не вернецца, ён застанецца без павадыра, адзн у чужым горадзе, не ведаючы, куды сц каго прасць дапамог. Ён сцсну кулак зраб глыбок дых, прымушаючы сябе супакоцца.

- Знайшла, знайшла! - пачу ён.

- Вось! - дзячынка падбегла да яго сунула яму рук сукаватую палку.

Ян павольна правё па ёй пальцам пахта галавой.

- Не падыходзць, занадта кароткая. Трэба трох дажэйшую.

- Ага, зразумела!

Яна рванулася была бегчы на пошук, але Ян спын яе.

- Чакай, Нара. Спачатку падвядз мяне да сцяны якога-небудзь будынка, кал ласка.

- Навошта?

- Ну паспрабуй сама стаяць з заплюшчаным вачыма, хапаючыся за паветра. Трэба на нешта абаперцся. Так спакайней, разумееш?

- Так...разумею.