Мроi Багны (СИ)

Кал Юсцн Варда, нспектар Тайнай Канцыляры, прачнуся ложку свайго гасцнчнага нумара, час ужо перавал за подзень. Крывячыся ад вострага болю правай скрон (давалася знак падвойная порцыя зелля, прынятая напярэдадн), ён наблзся да акна адсуну франку. Аказваецца, ноччу прайшо давол моцны снегапад, цяпер востраканцовыя дах дамо был белыя ад снегу, а вузкя, звлстыя вулачк старога горада патанал гурбах. Дзна, што нхто аж дагэтуль не паклапацся пра тое, каб расчысцць маставыя. Правнцыя!.. Вулца, на якую выходзл вокны гасцнцы, была пустынная - н людзей, н экпажа, тольк пасярод маставой глыбокм снезе цягнуся ланцужок слядо. Апусцшы вочы, нспектар убачы самотную постаць, якая стаяла па шчыкалатку снезе проста пад вокнам яго апартамента. Постаць была захутана зелянявы балахон з капюшонам, з-пад якога выглядвала агдная птушыная маска з вачыма-шкельцам. У руках, зацягнутых у высокя, да локця, пальчатк, незнаёмец трыма догую жэрдку з патройным круком на канцы. То бы коранер, адрозненне ад учорашняй тройцы ад лхтаром, ён бы абсалютна рэальным.

Пра моравую пошасць Юсцн Варда веда не па чутках. Наступствы ён бачы на ласныя вочы, кал служы ва сходнх фемах восем гадо таму. Там, бывала, цэлыя гарады выкошвала пад корань. Потым тубыльцы-бхалы ручную рыл вапнавыя траншэ, а падземныя печы, пабудаваныя наспех, не спралялся з колькасцю цел - глеба расколвалася ад пякельнага жару, над расколнам зямл курэ тлусты, задушлвы дым. У большасц выпадка усяму вной был звычайныя бюракратычныя затрымк. Даставць процчумную сываратку да месца бедства было нескладана, аднак для гэтага патрабавалася маса суправаджальных дакумента. Пакуль чынушы рассталял свае закавык, час сыходз, як вынк - горы трупа абурэнне нзо. Што зробш, у Рамейскай мперы любое пачынанне проста-тк тоне паперах. Затое парадак дэальны...

У горадзе, зачыненым на каранцн, нспектар апынуся першыню жыцц, аднак гэтая акалчнасць яго не вельм схвалявала. Пасведчанне агента Канцыляры адчыняла перад м усе дзверы. На выранаванай пляцоцы за гарадской сцяной яго чакала крылатая машына з плотам. нспектару заставалася тольк даставць затрыманага сталцу, на гэтым яго мся будзе завершана. Больш нкол жыцц не бачыць ён гэты чорта горад. Дый з Паночнай Правнцыяй самы час развтацца. Вярнушыся Вльск, ён неадкладна падпша заяву аб звальненн кне яе Валогу проста...на стол. Лепей было б, канечне, у зубы, разважа нспектар, таропка нацягваючы шынель, аднак Валога якое-някое, але начальства, а супраць Табел аб рангах не папрэш...

Ля муро гарадской турмы чакала чатырохмесная машына з адкрытым верхам, на якой напярэдадн прывезл палоннага з гарнзона. Рухавк бы уключаны. Кроца ва нформе жанера сядзе, учапшыся дрыготкай рукой у стырно, аблчча яго было збялелае. Ён бы з радасцю цёк з горада разам з астатнм, але пагроза пакарання за дэзертырства палохала яго яшчэ больш, чым эпдэмя. Турма была пустая - н начальства, н ахонка. Дзверы камер был расхнутыя, трое зняволеных, асуджаных за даг махлярства, бясследна знкл. У камеры заставася тольк палонны мяцежнк, як, натуральна, нкуды не мог сысц з прычыны сваёй слепаты. нспектар схап палоннага за руку ранушы: "За мной!" павалок яго да выхаду. Падцягнушы затрыманага да машыны, нспектар штурхну яго на задняе сядзенне, сам уладкавася побач адда загад кроцу. Прабуксавашы колам па снезе, машына сарвалася з месца.

На плошчы ля гарадскх варот кроца змушаны бы спынцца. Тут сабрася велзарны натоп. Здавалася, што з хвлны на хвлну спыхне бунт, гараджане, якя не паспел збегчы з Лемара, пачнуць штурмаваць зачыненыя вароты.

- Назрай за палонным, - сказа нспектар кроцу выйша з машыны.

Працснушыся скрозь натоп, ён цвёрдым крокам наблзся да шарэнг стражнка, якя стаял каля гарадскх варот.

- У чым справа? - загрыме нспектар.

Адказу ён не атрыма. Жанеры глядзел мма яго, трымаючы зброю напагатове. Тады нспектар падышо ушчыльную да аднаго са стражнка. Ягоны твар бы напалову схаваны пад чумнай маскай, але зазрнушы яго перапуджаныя, шырока раскрытыя вочы, нспектар зразуме, што перад м зусм яшчэ смаркач.

- Я нспектар! - ён выхап з-за пазух пасведчанне тыцну яго жанеру пад нос. - Вы пойдзеце пад трыбунал за тое, што чынце перашкоды рабоце Тайнай Канцыляры.

Стражнк адступ. Аднак напалохала яго зусм не пагроза трыбунала. Ён нават не зрну на пасведчанне. Жанер глядзе на аголенае запясце нспектара. На бледнай палосцы скуры памж пальчаткай рукавом шыняля выразна праступал цёмна-барвовыя плямы.

- Стыгмата! - залямантава жанер.

Голас пад маскай гуча прыглушана, але пачул яго се.

- Стыгмата! Стыгмата! - раздался поныя жаху крык.

Натоп адхснуся. Вакол нспектара тварылася пустая прастора. Краем вока ён заважы дзве постац зелянявых балахонах, якя накровался напрост да яго. Натоп спешна рассунуся, даючы м дарогу.

- Пройдземце, - пачу нспектар глух, бясколерны голас. Цяжкая рука легла на яго плячо. Азрнушыся, ён убачы сваё адлюстраванне круглых шкельцах чумнай маск коранера - збялелае, перакошанае аблчча, растрапаныя валасы.

- Рук прэч. Я супрацонк спецслужб!