Мроi Багны (СИ)

Яна схллася над м пачала асыпаць яго кароткм, палкм пацалункам, спускаючыся сё нжэй. Затрымалася на хвлю, адчушы вуснам глыбок няроны шнар - след ад кул. Ён кажа - падстрэлл калсьц, падчас калатнечы памж кантрабандыстам. Яна не верыць. Ён не просты кантрабандыст. Ён увогуле не той, за каго сябе выдае. У яго нават мя нейкае несапраднае. 'Йорхас' на мове ксайлахскх качэнка значыць 'калючка', альбо 'цёрн'. Хто-хто, а яна ведае, вунь слабодка хняя побач. Хто ты так, Йорхас? Хто ты на самай справе?

- Ллея, разумееш, яны бунтуюць тольк таму, што мы м дазваляем, - гавары Йорхас, гледзячы столь. - Гэта проста гульня такая. Вочак ведае, ён наш чалавек. А астатня... Яны вераць, што сё па-сапраднаму. памраюць па-сапраднаму. Кажуць - тольк б да вясны дацягнуць. А вясны-то не будзе... Ой, чорт! - раптам выгукну ён нстынктына пакла далонь ёй на патылцу. Спадарыня зняла галаву зрнула на яго знзу верх.

- Ужо лепей, Вэл. Значна лепей, - праваркатала яна.

Прызняшыся, яна зно уселася на м верхам расшплла станк, як бы ёй зацесны.

- Ллея...

- Змоч! - загадала спадарыня, закрышы яму рот далонню.

Потым яна пачала засяроджана рухацца - уверх-унз. Спружыны ложка зарыпел.

- Ллея, чорт!..

Адчушы яго далон на свах сцёгнах, спадарыня пераможна смхнулася. Яе пяшчоты аказался мацнейшыя за зелле. Упершыню жыцц...

- Так! Та-а-ак! - вырвалася яе.

Квятчастыя зоры на шпалерах закружылся яе перад вачам, нбы шкельцы калейдаскопе, а праз мгненне, кал яе жо накрывала гарачая хваля, спадарыня заважыла, што жырандоля пад столлю раптам пачала мргаць - хаця, мажлва, апошняе ёй проста здалося.

Потым яны ляжал побач пазверх скамечанай кодры. Рамеец спа. Спадарыня трымала яго свах абдымках, паглядваючы на адлюстраванне патройным люстэрку, што стаяла насупраць ложка. У люстэрку яна бачыла двух каханка- яны ляжал, шчыльна прыцснушыся адно да аднаго, яе белыя кудзерк пераблытался з яго чорным пасмам. Прыгожа, падумала спадарыня. Нбы той стараданяй песн. Як жа гэта?.. А, успомнла:

Дзева садочку гуляе -

Бялей за калядны снег,

Каваль каля тыну чакае -

Чарней за смяротны грэх...

Што ж там далей?.. Забылася, зусм забылася, сонна разважала Ллея. А сапрады, чаму нас так цягне адно да аднаго? Дакладней, х да нас. Глядзяць жа на нас, як на быдла, а сё рона прыходзяць. Жыць без нас не могуць. хто з нас бераг паблыта?.. Ат, крамола сё гэта, крамола. Нецкава. Сп...'

Кал спадарыня прачнулася, у пако было жо светла. Звычайна яна абуджалася а пятай, кал ключася Народны Вяшчальнк, з яго бляшанага чэрава пачынал вывяргацца гук гмна. Але цяпер Вяшчальнк мача, як дупа, спадарыня - упершыню за догя гады - нарэшце выспалася як след. Вэл Йорхас, ужо апрануты, сядзе на кра ложка, зашнуроваючы чаравк. Аблчча яго было трох змардаванае, валасы мокрыя - пэна, тольк што з ваннай.

- Втай, ратанца душ, - сказа ён з усмешкай. - Як спалася?

Пазяхнушы, спадарыня прызнялася, кветка лле, ужо пажоклая скамечаная, выслзнула з яе валасо пала на падушку. Спадарыня абыякава змахнула яе на падлогу. Кнушы позрк за акно, яна вохнула ад захаплення. Чарапчныя дах дамо галны дрэ, пазбаленыя лстоты, зраблся белым, пакой з акна ллося мяккае малочна-белае святло. Ноччу выпа снег, пахавашы пад сабой бруд смецце вялкага горада.

- Як жа прыгожа... - вымавла яна.

Йорхас падняся, пацягнуся за палто, якое ляжала на канапцы.

- Ллея, ты гэта... - прагавары ён пасля кароткага вагання. - Карацей, дзякуй табе за сё. Кал б не ты, я б здох ужо, напэна.

Усярэдзне яе раптам усё заледзянела. Яна павольна закруцлася кодру села на ложку, падабрашы ног.

- Ты больш не прыйдзеш? - спытала яна вельм цха.

- Пэна, не.

Яна падцснула вусны, але вочы яе застался сухм. Што ж. Яна ведала, што рана ц позна гэта здарыцца. Два гады таму ён з'явся невядома адкуль, цяпер сыходзць. З самага пачатку яна сведамляла, што х адносны не могуць дожыцца вечна. Яна чакала гэтага дня, непазбежнага, як смерць. сётк, неяк усё хутка. Занадта хутка. Яна не паспела падрыхтавацца...

- Ллея.

Яна зняла вочы.

- Так?

- Паслухай мяне, - сказа ён вельм сур'ёзна. - З'язджай з Паночнай Правнцы. К чортавай мацеры, з'язджай. Нчога тут не будзе. Усё падзялл прадал. Ад вас ужо нчога не залежыць.

- куды мне ехаць? - спытала яна паныла.

- Куды захочаш. Ты Мрку Шэлега ведаеш?

- Шэлег. Шэлег-шмелех, - яна паквала галавой. - Не ведаю. А хто гэта?

- Годны мужык, хоць агент Канцыляры. Дакументы табе зробць, на выезд. Не фальшыку якую, тут усё законна. Зможаш ехаць, куды пажадаеш, нводзн мытнк не прычэпцца. У Зрайск Калфат, напрыклад. Зкураты хня паглядзш. сады з архдэям.

Спадарыня пахтала галавой.

- У Зрай не хачу.

- Ну, Эверон тады. Ц Братэрства. Там вайны няма.

Эверон. У спадарын зашчамла сэрца. Яна смуткавала па Эвероне на працягу сх дванаццац гадо акупацы. Вобразы гэтай дзвоснай краны пераследвал яе снах. Домк на беразе горнага возера - белы, з чорным бэлькам балкончыкам, пазасталяным гаршчкам з геранню. А накол смарагдавыя луг, алвы внаградныя лозы. так дурманлва, п'янлва пахне чабаром базлкам...

- Папера, аловак ёсць? - спыта Йорхас.