Не перастаючы хмылцца, фурман адвярнуся хвастану каня. Колы экпажа загрукатал па брукаванцы. Малады чалавек сядзе, стомлена адкнушыся на лаве. Пасля выпаленай самакрутк галаве злёгку шумела. Вдавочна, зелле пачынала дзейнчаць - на сценах каменных гмаха паабапал вулцы заскакал чэрц, падобныя да чынуш Грамадскага Нагляду, а вакол вулчных лхтаро з'явлся вясёлкавыя венцы. Адчуванне было прыемным. Пэна, так пачуваюцца тубыльцы пасля шклянк чарвк. Кал воляю лёсу ён упершыню трап у гэтую глухмень, яго ашаламла, накольк моцна п'юць тутэйшыя. Пражышы тут два гады, ён пераста здзляцца. Намеснк так закруц шрубк, што нават у Царгорадзе цяпер свабоды паболей, чым у Паночнай Правнцы, трываць усё гэта можна хба тольк з п'яных вачэй. Зрэшты, Намеснку жо нядога засталося, ягонай апякунцы таксама. Агуста прыйшла да лады праз палацавы пераварот, м жа яе панаванне скончыцца. Хаця чорт з ёй, з палтыкай. Абрыдла.
- Стаенк, Вашблагародзь! - абвясц фурман. - Прыехал.
Запаветная вулачка ля Стаенак не шла н якае парананне з вясёлым кварталам Царгорада. Начапураныя дзек, якя выглядвал з асветленых вокна, стаял на парогах дамо шпацыравал здож вулцы, не абуджал м някх пачуцця. У свах яркх сукенках квятчастых шалях з кутаскам яны нагадвал яму нехлямяжых саламяных лялек, якх тутэйшыя высталяюць уздож гасцнца падчас свята раджаю. Кал якая з дзевак спрабавала з м загаварыць, ён тольк адварочвася паскорва крок.
Мнушы вулцу, малады чалавек збочы у цёмны завулак, пераскочы цераз глыбокую, прыхопленую лёдам калюжыну незабаве апынуся перад двухпавярховым асабняком. Мясцовыя засёднк называл яго 'Басурманская хатка'. У яблычак. Дамы такм стыл распасюджаны варожых Эвероне Антраме - чарапчны дах, белыя сцены, чорныя бэльк балкончык, упрыгожаныя глняным гаршчкам з гераням. 'У басурманя шмат гераня, - падума малады чалавек. - А Цытадэл асфадэл'. Ён ххкну. адразу ж дада пра сябе: 'Чортава зелле!'
Над ганкам з высокм прыступкам гарэ ружаваты лхтар. Пад лхтаром всела шыльда, абвтая пажоклым па восен плюшчом, якая абвяшчала: "У Лле". З расхнутых дзвярэй на вулцу струменлася святло даносся гуд галасо, п'яны рогат гук музык. На ганку пад шыльдай стаяла спадарыня Ллея ласнай асобай - трох пераспелая, але сё яшчэ прывабная бландзнка з вачам фялкавага колеру. Яна была апранута фарсстую сукенку з фялкавага, пад колер вачэй, ядвабу з карункавым гарсэтам, туга зашнураваным на тал. У руцэ, зацягнутай мярэжыстую пальчатку, спадарыня трымала тонк бурштынавы муштук з мятнай папроскай. Валасы яе, закручаныя складаную фрызуру, вянча бутон белай лле. Спадарыня нкол не паказвалася перад наведнкам без кветк лле валасах - то бы яе адметны знак. Наведнк, у сваю чаргу, цанл гэтае своеасаблвае пачуццё гумару, ласкава называючы спадарыню 'самай разбэшчанай нявннцай горада'.
- Ратанца душ загблых. Втай! - прамов малады чалавек трох развязна.
Спадарыня адчула, як сэрца яе падскочыла, затахкашы пад самым горлам, а потым скацлася некуды туфлк на высокх абцасах. Аднак вонкава пачуцц яе няк не адлюстравался.
- Дабранач, спадар Йорхас. Чаго пан жадае? - прашчабятала яна, какетлва смхаючыся пакусваючы муштук.
- Ды як звычайна, - адказа той.
Спадарыня зрабла была крок яму насустрач - раптам спынлася, угледзешы дзнаваты бляск ягоных вачах. Незаважна пацягнушы носам паветра, яна лавла знаёмы смалсты пах. Зно гэта паскудства. Юкла, канечне, законам не забаронена, лчыцца нават карыснай для здароя - але чорт пабяры! Ад гэтай дрэн яе каханак робцца нкуды не вартым. Затое м абуджаецца талент прамоцы. Ужо хто-хто, а яна ведае. Пару разо ёй даводзлася выслуховаць гэтыя моташныя маналог да рання. Тэма засёды адна тая ж - недасканаласць светабудовы. шлях яе (светабудовы) перабудовы. Гэта кал агульных рысах. Кал ж удавацца падрабязнасц, то выходзць суцэльная крамола. Кал б на месцы Лле апынулася гэта канторская посцлка Сорэкс, у Вэла Йорхаса, несумнена, ужо был б сур'ёзныя непрыемнасц. Аднак Ллея не такая. Тайнай Канцыляры яна свах клента не здае, яны за ёй, як за каменнай сцяной. цярпенне яе проста анёльскае. У гэтым сэнсе Йорхасу моцна пашанцавала.
- Хадзем, мой салодк, - уздыхнушы, сказала спадарыня.