Читаем Мроi Багны (СИ) полностью

Не перастаючы хмылцца, фурман адвярнуся хвастану каня. Колы экпажа загрукатал па брукаванцы. Малады чалавек сядзе, стомлена адкнушыся на лаве. Пасля выпаленай самакрутк галаве злёгку шумела. Вдавочна, зелле пачынала дзейнчаць - на сценах каменных гмаха паабапал вулцы заскакал чэрц, падобныя да чынуш Грамадскага Нагляду, а вакол вулчных лхтаро з'явлся вясёлкавыя венцы. Адчуванне было прыемным. Пэна, так пачуваюцца тубыльцы пасля шклянк чарвк. Кал воляю лёсу ён упершыню трап у гэтую глухмень, яго ашаламла, накольк моцна п'юць тутэйшыя. Пражышы тут два гады, ён пераста здзляцца. Намеснк так закруц шрубк, што нават у Царгорадзе цяпер свабоды паболей, чым у Паночнай Правнцы, трываць усё гэта можна хба тольк з п'яных вачэй. Зрэшты, Намеснку жо нядога засталося, ягонай апякунцы таксама. Агуста прыйшла да лады праз палацавы пераварот, м жа яе панаванне скончыцца. Хаця чорт з ёй, з палтыкай. Абрыдла.

- Стаенк, Вашблагародзь! - абвясц фурман. - Прыехал.

Запаветная вулачка ля Стаенак не шла н якае парананне з вясёлым кварталам Царгорада. Начапураныя дзек, якя выглядвал з асветленых вокна, стаял на парогах дамо шпацыравал здож вулцы, не абуджал м някх пачуцця. У свах яркх сукенках квятчастых шалях з кутаскам яны нагадвал яму нехлямяжых саламяных лялек, якх тутэйшыя высталяюць уздож гасцнца падчас свята раджаю. Кал якая з дзевак спрабавала з м загаварыць, ён тольк адварочвася паскорва крок.


Мнушы вулцу, малады чалавек збочы у цёмны завулак, пераскочы цераз глыбокую, прыхопленую лёдам калюжыну незабаве апынуся перад двухпавярховым асабняком. Мясцовыя засёднк называл яго 'Басурманская хатка'. У яблычак. Дамы такм стыл распасюджаны варожых Эвероне Антраме - чарапчны дах, белыя сцены, чорныя бэльк балкончык, упрыгожаныя глняным гаршчкам з гераням. 'У басурманя шмат гераня, - падума малады чалавек. - А Цытадэл асфадэл'. Ён ххкну. адразу ж дада пра сябе: 'Чортава зелле!'


Над ганкам з высокм прыступкам гарэ ружаваты лхтар. Пад лхтаром всела шыльда, абвтая пажоклым па восен плюшчом, якая абвяшчала: "У Лле". З расхнутых дзвярэй на вулцу струменлася святло даносся гуд галасо, п'яны рогат гук музык. На ганку пад шыльдай стаяла спадарыня Ллея ласнай асобай - трох пераспелая, але сё яшчэ прывабная бландзнка з вачам фялкавага колеру. Яна была апранута фарсстую сукенку з фялкавага, пад колер вачэй, ядвабу з карункавым гарсэтам, туга зашнураваным на тал. У руцэ, зацягнутай мярэжыстую пальчатку, спадарыня трымала тонк бурштынавы муштук з мятнай папроскай. Валасы яе, закручаныя складаную фрызуру, вянча бутон белай лле. Спадарыня нкол не паказвалася перад наведнкам без кветк лле валасах - то бы яе адметны знак. Наведнк, у сваю чаргу, цанл гэтае своеасаблвае пачуццё гумару, ласкава называючы спадарыню 'самай разбэшчанай нявннцай горада'.

- Ратанца душ загблых. Втай! - прамов малады чалавек трох развязна.

Спадарыня адчула, як сэрца яе падскочыла, затахкашы пад самым горлам, а потым скацлася некуды туфлк на высокх абцасах. Аднак вонкава пачуцц яе няк не адлюстравался.

- Дабранач, спадар Йорхас. Чаго пан жадае? - прашчабятала яна, какетлва смхаючыся пакусваючы муштук.

- Ды як звычайна, - адказа той.

Спадарыня зрабла была крок яму насустрач - раптам спынлася, угледзешы дзнаваты бляск ягоных вачах. Незаважна пацягнушы носам паветра, яна лавла знаёмы смалсты пах. Зно гэта паскудства. Юкла, канечне, законам не забаронена, лчыцца нават карыснай для здароя - але чорт пабяры! Ад гэтай дрэн яе каханак робцца нкуды не вартым. Затое м абуджаецца талент прамоцы. Ужо хто-хто, а яна ведае. Пару разо ёй даводзлася выслуховаць гэтыя моташныя маналог да рання. Тэма засёды адна тая ж - недасканаласць светабудовы. шлях яе (светабудовы) перабудовы. Гэта кал агульных рысах. Кал ж удавацца падрабязнасц, то выходзць суцэльная крамола. Кал б на месцы Лле апынулася гэта канторская посцлка Сорэкс, у Вэла Йорхаса, несумнена, ужо был б сур'ёзныя непрыемнасц. Аднак Ллея не такая. Тайнай Канцыляры яна свах клента не здае, яны за ёй, як за каменнай сцяной. цярпенне яе проста анёльскае. У гэтым сэнсе Йорхасу моцна пашанцавала.

- Хадзем, мой салодк, - уздыхнушы, сказала спадарыня.

Перейти на страницу:

Похожие книги