Мроi Багны (СИ)

Яна падабрала спаднцы рушыла дом, цягнучы за сабой рамейца. Вэл Йорхас ужо неаднойчы праходз гэты шлях. Спачатку тлумная, ярка асветленая зала. Люстэрк,жырандол, аксамтныя канапк непрыстойныя габелены. Пасюль разрумяненыя дзек з аголеным локцкам - вяршыня распусты. У куце сярод кадак з дэкаратыным дрэцам прыткнуся стары абшарпаны клавкорд, муз'ыка паласатай камзэльцы старанна малоцць па клавшах, выбваючы з нструмента мелодыю навамоднай песеньк. На канапах за столкам разгарачаная кленты - разнамасная шушамець, се тутэйшыя. Рамейца местачковыя лупанары не цкавяць. Ну, за некаторым выключэннем... Спадарыня Ллея плыве скрозь залу, прыязна смхаючыся машучы ручкай засёднкам. Потым лесвца, якая вядзе наверх. Гэтую частку шляху Вэл Йорхас звычайна праходзць хутка, але цяпер ён ледзь цягнецца па прыступках, заважна хстаючыся чапляючыся за парэнчы. Ллея крочыць наперадзе. 'Добра ж яго дзябанула, - разважае яна, паглядваючы на свайго спадарожнка. - Не, млошча сёння не будзе. Хаця...' Затым дог пацёмны калдор з шэрагам шчыльна зачыненых дзвярэй. Дыван на падлозе прыглушвае крок. Што б н чынлася там, за зачыненым дзвярыма, звонку не чуецца ан гуку. Потым яшчэ адны дзверы канцы калдора. Зно лесвца, вузкая цёмная, як логава дэманц-спакуснц са старых падання. Ллея запальвае свечку. Нарэшце мансарда. Тут, пад самым дахам, знаходзцца спачывальня спадарын Лле - яе маленькае гняздзечка, дзе яна прымае свах абраннка.

Пабразгашы ключам, яна адчынла дзверы - з цёмнага пакоя патыхнула дакм водарам парфума, да якога прымешвася ледзь заважны пах пылу завялых кветак. Патушышы свечку, спадарыня павярнула выключальнк на сцяне, пад столлю запаллася крыштальная жырандоля. У невялкм, але абсталяваным з бездакорным густам пакойчыку пераважал ллейна-белыя пяшчотна-фялкавыя колеры. Большую частку памяшкання займа велчэзны ложак з балдахнам, вакол якога, як спадарожнк вакол планеты, кучкавался мняцюрныя канапк, пуфк столк з разн'ым ножкам. Насупраць ложка стаяла вялкае патройнае люстэрка. Акно было шчыльна завешана цюлевым гардзнам аксамтным шторам. Чужароднай у гэтым гняздэчку кахання была тольк скрынка Народнага Вяшчальнка, як ляпся да фялкавых шпалера, нбы распухлы чорны павук. Чынонк Грамадскага Нагляду штоквартальна прыходзл з праверкай аглядал пако. За няспраныя Вяшчальнк (альбо х адсутнасць) спадарын пагража штраф, а то канфскацыя. Што зробш, такя парадк. Кленты збольшага прызвычался не зважал. А некаторым нават падабалася. Агрэсная рыторыка бруднаваты гумарок Ахонка абуджа у грамадзянах жывёльныя пачуцц, дапамагаючы дасягнуць належнага эфекту...

Апынушыся сам-насам з каханкам, спадарыня магла больш не хаваць свае пачуцц.

- Вэл... - выдыхнула Ллея, горнучыся да яго, як лаза да ясеня.

Яна палка абняла яго, заблыташыся пальцам ягоных валасах - жорсткх трох волкх ад начнога туману. Прыцснушыся свам вуснам да ягоных, спадарыня адчула смалста-саладжавы смак зелля. 'Вось навошта ён так робць? - падумала Ллея. - Ён жа ведае, што потым будзе блага. Эх, загблая душа...' Сцягнушы з яго шалк, яна прынялася расшпльваць гузк на палто, перашытым са старога шыняля.

- Ллея, не... - ён адвё яе рук, узяшы за запясц.

- Што, мой любы? - спагадлва запытала спадарыня.

- Я...нешта пагана мне.

Раптам неяк аслабешы, ён апусцся на канапку, над якой всела скрыня Вяшчальнка, абхап галаву рукам.

- То нчога. Зараз будзе добра, - паабяцала спадарыня.

Адступшы на крок, яна пачала павольна расшнуроваць гарсэт. Рамеец хутка зрну на яе пахта галавой.

- Курва. Шлёндра канторская. Посцлка, - прагавары ён з расстанокай. Позрк ягоны блука.

Спадарыня знерухомела.

- Ты гэта пра каго? - спытала яна змяншымся голасам.

- Пра сябе, Ллея. Я гэта. Курвска. се мы, - ён цхенька застагна пача разгойдвацца, прыцскаючы далон да скроня. - Нельга так рабць, разумееш?.. Нельга. Не па-людску гэта...

- А ты ж, прыгажосць мая, - праваркатала спадарыня. Позрк яе зно пацяпле. - Кнь, Йорхас. Можна. Усё можна.

Яна аслабла папружку, спаднцы 'з абручам' пал ёй пад ног. Спадарыня засталася станку, пунсовых штонках карункавым паяску, да якога мацавался мярэжыстыя панчох на падвязках.

- Вэл... - прашаптала яна, працягнушы да яго рук.

Узняшы галаву, ён гляну на яе разбеглым вачам адразу ж перавё позрк на скрынку Вяшчальнка.

- Слухай, заторкн ты гэтую гаварылаку, - сказа ён з прыкрасцю. - Па мазгах дзябе.

- Ён не выключаецца, - адказала спадарыня.

Рамеец ашчэрыся.

- Ды няжо? - сказа ён з кароткм смяшком.

Працягнушы руку да Вяшчальнка, ён ухапся за провад з слай рвану. На падлогу пасыпалася тынкока. Вяшчальнк заглух.

- Вэл, мяне за гэта аштрафуюць, - прамовла Ллея з мяккм папрокам. - Альбо дзячат канфскуюць.

Ён зрну на яе, скрывся.

- Ну, што за народ, - працадз ён.

Рамеец рыком падняся з канапк, падышо да столка прыняся выварочваць кшэн палто, шпурляючы на стальнцу прыгаршчы манет змятых купюр. Некальк срэбранка зваллся на падлогу са звонам заскакал па маснцах.

- Вось тут...не памятаю кольк...палчыш...Во, народ. Вас вешаць павядуць, дык вы шворку сабе прыкупце...