Мроi Багны (СИ)

- А вашых што, не вешаюць хба? - рахмана адказала спадарыня.

Яна апусцлася на падлогу прынялася збраць манеты, якя рассыпался. Заважышы на падлозе прастакутны кавалачак кардону, як, вдавочна, таксама выпа з кшэн Йорхаса, спадарыня асцярожна зяла яго рук. Гэта была каляровая картка-святлапс, не вельм новая жо трох выцвлая. Наблзшы кардонку да вачэй, спадарыня разгледзела выяву маладой жанчыны, убранай у летнюю светла-снюю сукенку, пазверх якой бы накнуты белы празрысты шаль з карункам. Рамейка, адразу ж азначыла спадарыня. Побач стаяла дзця гадо пяц - пэна, яе сын. У адрозненне ад мац, хлопчык бы апрануты паводле рамейскай традыцы - у боцках догай падперазанай кашул са скошаным каняром. Жанчына на картцы смхалася. Хлопчык глядзе засяроджана вельм сур'ёзна.

- Гэта яна? - спытала спадарыня, углядваючыся святлапс.

- Дай сюды!.. - з нечаканай лютасцю выгукну рамеец выдра картку з яе рук.

- Ды напрамлыбог, - прабурчала спадарыня. - Што мне, шкада, ц што?..

Сабрашы раскданыя грошы, яна паднялася з падлог села на краёчку ложка, злёгку рассунушы кален.

- А яна прыгожая, - задуменна прагаварыла спадарыня.

- Што, падабаецца? - спыта ён адрывста. - Ксеня, так. Дарыюс. Дзесяць гадо, Ллея. То бок, дванаццаць. А, усё рона. Дума, ужо не засталося нчога. А яны сё прадугледзел. Падрыхтавал загадзя. картку гэтую. Кнул на стол. Глядз, кажуць. Ты х помнш? Помнш? Ц жо забыся? х ужо няма, яны сказал. А яна жыве. Пачвара, якая зжэрла тваё жыццё. бялясы гэты, жывёлна, таксама. Ён жыве, а х ужо няма...

Раптам твар яго сказся, ён затросся завы, як падстрэлены звер. Спадарыня закацла вочы. Ну сё, пачалося. Прастагнашы: 'Чадна вас тут, чадна! Дыхаць няма чым,' ён захл твар рукам рушы да акна, хстаючыся чапляючыся за мэблю. Наблзшыся да падваконня, ён рэзка адхну штору з слай рвану аконную ручку - засак затрашчал, але не паддался. Спадарыня змрочна сачыла за яго манёрам, седзячы на ложку.

- Вэл, мо вып'еш чаго? - спытала яна нарэшце.

Той не адказа. Ён яшчэ кольк разо таргану аконную раму, а потым, быццам абясслешы, споз на падлогу некаторы час сядзе так, разгойдваючыся курчачыся бязгучных рыданнях. Потым ён дрыготкм рукам выцягну з кшэн пакамечаную самакрутку цха лаючыся, прыняся шоргаць запалкам, якя адсырэл не гарэл. 'Халера, кольк ж табе трэба?', паморшчышыся, падумала спадарыня. Яна паднялася з ложка прыхапшы са столка шклянку, рушыла ванны пакой. Не ключаючы святла, Ллея адкруцла медны кран, наплюхала шклянку халоднай вады вярнулася спачывальню. Рамеец бы там, дзе яна яго пакнула - на падлозе каля акна. Ён паляжа, прывалшы да сцяны, звесшы галаву на грудз бяссльна апусцшы рук. У ягоных пальцах была зацснута скамечаная самакрутка, якую так не далося запалць. 'Спць, ц што?..' Схлшыся над м, спадарыня асцярожна узяла яго за падбароддзе зазрнула яму твар. х позрк сустрэлся, на нейкую хвлю спадарын падалося, быццам вочы рамейца набыл колер, зрабшыся цёмна-снм... Ды не, прымролася. Усё тая ж чарната, як быццам адна суцэльная зрэнка без райка.

- Вэл, вып вадзчк. Лепей будзе, - мякка сказала спадарыня ледзь не слком прыцснула шклянку да ягоных вусна. Той глыну, закашляся, ягоныя зубы клацнул аб край шклянк. - Вось так. Малайчынка.

Затым яна асцярожна выцягнула самакрутку з яго аслабелых пальца кнула крыштальную попельнцу. Потым, укленчышы, яна прынялася сцягваць з яго палто. Рамеец не супрацляся.

- Хлопцы трапл пад раздачу, - прагавары ён.

- Што? - спытала Ллея.

Яна акуратна паклала палто на канапку занялася ягонай кашуляй.

- Усесвяцк гарнзон. Паклал многх. Вочак прапа...каб яго халера! На сувязь не выходзць. Хаця мус быць Асмен. н...нструкцы...атрымаць.

- Ат, пагавары мне яшчэ, - сыкнула Ллея. - Яно мне трэба?

Пад уздзеяннем зелля Йорхас зусм сябе не кантралюе. Вось цяпер пача гаварыць нешта вдавочна лшняе. Нешта такое, чаго ёй, Лле, не варта ведаць. Парасшпльвашы гузк на яго кашул, яна прасунула руку яму пад вопратку паклала далонь на ягоны торс. Ён сцепануся.

- --, Ллея!.. Якая ж ты халодная.

- Зараз сагрэемся.

Спадарыня паднялася на ног зяла яго за руку.

- Вэл, хадзем у ложак, - сказала яна.

- Не-е-е... Не трэба, - ён млява адмахнуся. - Ты дз. дз. Сп. Я тут пабуду.

- Глупства! Ну, прыгажосць мая, падымайся. Вось так. Давай, давай, тут недалёка, - гаварыла спадарыня, цягнучы яго ложак. Справа была не з лёгкх - усё рона, што валачы на сабе п'янага. Кольк разо каханк займался гэтым проста на падлозе - спадарын падабалася, хаця назатра плечы азадак смылел ад дывановага ворсу. Аднак сёння Йорхас не тым настро, прыйдзецца сё рабць самой. Спадарыня жо вырашыла - што б там н было, але так проста яна яго не адпусцць. Штурхнушы рамейца ложак, яна сцягнула з яго чаравк. Потым, усешыся на м верхам, яна прынялася важдацца са спражкай ад ягонага рамяня.

- Ллея, не... - прагавары той, спрабуючы яе адштурхнуць.

- Цшэй! - сыкнула спадарыня. - Прыбяры рук. Я сама.