Мроi Багны (СИ)

- Адыходзьце, адлятайце, згньце прэч... Не губце заблукалых уначы.... Свечк вашы хай гараць ля алтара.... Душы вашы няхай знойдуць супакой...

Словы ахонай малтвы, якую звычайна чытаюць, каб аднадзць нежыць. Нартас усвядом, што рука яго слзганула за пазуху хламды, пальцы сутаргава сцснулся вакол меднага медальёна з выявай Усёвдушчага Вока. З прыкрасцю ён прымус сябе расцснуць далонь. Цяпер, пасля ягонага адрачэння, крывадушнасцю было б спадзявацца на заступнцтва Нябачнага Вышняга.

- Алас... Альбн...

Альбн. Яго падстрэлл, як сабаку, ля самай мяжы Семгалена. Стаяла туманная восеньская ранца, трава была шызая ад расы. Бетонныя слупы агароджы цямнел раншняй мгле. Цёрн. Энергя была адключаная, металчныя нтк, усеяныя шыпам, всел безжыццёва, як павуцнне, на х паблсквал кропл вльгац. Ён бы яшчэ жывы тады. Курчыся на зямл вы ад болю. Альбо ад злосц. Н даць н зяць вачуга, якому перашыбла хрыбет. Яны падышл, тыцнул ствалом яму зубы - стаць, падла! Той тольк ашчэрыся: "дз ты! Я ног не адчуваю". Тады яго зял за канер поцягам павалакл да самаходнай машыны, за м па роснай траве цягнуся крывавы след... Што ж, ён сам абра свой лёс. Пасля скону мператара Сльврыя (як, па некаторых звестках, памёр не сваёй смерцю, але бы атручаны), стала вдавочна, што сыну яго Аласу жыць засталося зусм нядога. Наймты Агусты шл за м па пятах. Выразал сх яго людзей да апошняга служк. За выключэннем тых, хто здася на мласць Агусце. Тых не кранул. Застася тольк Альбн Гхор. Целаахонк мператара. Ён бы верны кесару да канца. А мог бы захаваць жыццё, свабоду, проста прысягнушы новай валадарцы...

Алас, мператар Раме. Феафана, яго жанчына. Агуста так не прызнала гэты шлюб. Зо, х першынца. Шкада, што не сын. Але ж будуць у нас яшчэ дзец, прада? пражывём мы яшчэ дога-дога. шчаслва. няхай гэтая змяюга захлынецца ласным ядам, няхай гэты святоша-яе духонк раздзрае на сабе адзенне сыпле прыгаршчы попелу на сваю лысаватую галаву. Мы х усх перажывём, прада?.. м бы абяцаны прытулак у Каралестве Семгален. За старым Сльврыем адносны памж дзвюма дзяржавам был хоць некальк нацягнутым, але наогул неблагм. Агуста ж магла развязаць вайну, таму адразу было вырашана, што Семгалене цекачы надога не затрымаюцца. Аддыхаюцца трох, а потым рушаць далей, Эверон Антрам. Туды Агуста нарад ц сунецца... Пераследнк дагнал х каля самай мяжы. Феафана жо не жыла. Альбна падстрэлл. Алас ... Агуста загадала даставць яго жывым. Загад бы выкананы. Цяпер х мёны гучаць галасам зданей над цёмным водам. Алас. Альбн. Феафана. Зо...

- Прэч, прэч. Згньце прэч!..

Быццам пачушы словы малтвы, начная мроя пачала рассейвацца, адступаць. Новы пары ветру развея туман, гонячы прывда прэч. Магльныя агеньчык згасал адзн за другм. Тапельнцы знкл цёмнай глыбн вод. мгненне - няма нчога. Тольк плёскат вады ля борта чона, ды шэпты ветру зараснках прыбярэжнага чарота асоту. Бераг ужо блзка.

Лодачнк уздыхну з палёгкай зно узяся за вёслы.

- Няк не магу прызвычацца, - сказа ён, быццам апрадваючыся за сваю няданюю маладушнасць. - Думаеш, першы раз такое бачу? Тольк малтва ратуе.

Ён зрну на чалавека манаскай хламдзе смхнуся.

- Сапрады не раздумася? Мы ж, лчы, яшчэ не прыплыл. Можаш сабе явць, што робцца самой Багне? Яшчэ не позна вярнуцца.

Нартас пахта галавой.

- Скажы, брат, а ты многх пераправ на той бераг? Апроч мяне? - спыта ён, каб змянць тэму гутарк.

- Сёлета двах, - сказа лодачнк. - Ты трэц. нводзн яшчэ не адмовся.

На тым беразе

Ён бы народжаны Царгорадзе, у сям' дробнага чынонка. Яшчэ малалецтве ён прыня рашэнне прысвяцць сваё жыццё служэнню Госпаду Вышняму. Яго юнацтва прайшло беламармуровым Нры, горадзе нверстэта храма, дзе ён вучыся семнары, спасцгаючы Закон Праведнка. Атрымашы духоны сан, ён з блаславення Арцыпастыра накравася Семгален, варварскае каралества, што ляжала на паночным захадзе Кантынента, памж Рамейскай мперыяй Дуумвратам - саюзам заходняга каралества Эверон паночнага Антрам.

Яго служэнне дожылася амаль дзесяць гадо, за гэты час ён паспе дасканала вывучыць тутэйшыя норавы звыча. А таксама палюбць гэтую зямлю гэты народ. Па-свойму палюбць. Нягледзячы на тое, што семгальцы большасц сваёй был язычнкам. Вярхоным багам тут лчылся безаблчны безназоны Творца-стваральнк сусвета, Мтра-селадар, бажаство вобразе Сонца вершнка, узброенага мячом. У пашане бы Торас-бог навальнц. У Разлогу прыморскай Дольнай Зямл распасюджаны бы культ Продка, альбо Рода, а палянчыя смалакуры багнстай, пакрытай лясам Сумрадз шанавал Урсу, Мядзведзцу-Прамац. Акрамя таго, у каралестве пражывала нямала ншаземца, перасяленца наймта, якя вызнавал ласныя рэлг зводзл храмы капшчы свам багам. Законам Семгалена гэта не забаранялася. А яшчэ был Мройцы. Тыя, каго сёння завуць 'змеепаклоннкам'. Яны збегл Паночную Багну дванаццаць год таму, не пажадашы прысягаць Агусце Царгораду...

Дно чона заскрыгатала аб пясок водмел.

- Усё, прыехал. Выходзь, - сказа лодачнк.